Begging

Tijdens de thuiskomst werd er niet veel gesproken. Liza zorgde ervoor dat Silas op de sofa kon slapen(de logeerkamer was tijdelijk buiten gebruik) en Liza's vader ging met Silas het verband rond zijn borst verversen.
'Liza, wil jij hem nog even verder helpen? Ik ben kapot,' vroeg haar vader toen ze beiden de woonkamer binnen kwamen. Liza was zelf ook doodmoe maar ze knikte gedwee.
'Kijk, hier slaap je. Als je iets nodig hebt kom je maar naar boven. Je mag me wekken. In de koelkast staat water. Kun je het verder alleen af?' Silas knikte dankbaar. 'Oké, dan. Tot morgen.' En met die woorden liep Liza de krakende trap op.
Liza was zo moe dat ze bijna de kracht niet vond om haar jurk uit te trekken. Dus die gooide ze gewoon over haar bureaustoel. Haar masker legde ze gewoon neer op haar kistje. Nu enkel nog haar nachtjapon en ze kon gaan slapen.
...
Zachtjes kreunend kroop Liza recht. Ze zwoer dat ze beneden iets had gehoord. Op haar blote voeten sloop ze door de gang richting de trap. Ze hoorde gestommel. 'Silas? ben jij dat?' vroeg ze slaperig en wreef haar ogen uit om beter te kunnen zien. Er kwam geen antwoord. Dus ze liep behoezaam de trap af. 'Silas? ben jij dat?' herhaalde ze argwanend. het gestommel hield op. 'Oké, Silas. Dit is niet leuk. Ik moet ook slapen.' Het bleef zo stil dat ze zich ongemakkelijk begon te voelen. Voorzichtig liep ze door tot op de grond en fluisterde toen nog eens Silas' naam. Weer geen reactie. 'Silas. Ik word bang,' gaf ze bevend toe en keek schichtig in het rond opzoek naar een wapen.
Nog maar net had ze één van haar vaders golfstokken vastgenomen of ze kreeg een hand voor haar mond. Het enige wat over haar lippen kwam was een gesmoord gepiep. 'Rustig,' hoorde ze een warme stem zeggen en de hand werd van haar mond gehaald. 'Waarom deed je dat?' siste Liza kwaad terwijl ze zich omdraaide. 'Ik wou niet dat je zou gaan gillen,' zei Silas zacht. 'Je joeg me echt de stuipen op het lijf.' 'Sorry,' zei hij maar zijn toon veraadde dat het hem niet speet. 'Waarom snuffeld je hier eigenlijk rond?' vroeg Liza achterdochtig. 'Kan de slaap niet vatten,' antwoorde hij kort en liep terug naar de zetel. 'Zal ik bij je blijven?' stelde ze voor. 'Je doet maar,' zei hij schouderophalend.
Dat achterloos schouderophalen begon Liza nu toch wel te irriteren.
'Kun je me een plezier doen,' vroeg hij ineens. Ze haalde haar wenkrauw op. 'Wat?' 'Niemand vertellen dat ik hier ben.' 'Jij hebt helemaal geen geheugenverlies hé?' Hoofdschuddend gaf hij toe. 'Ben je weg gelopen van huis!?' riep ze geschrokken. Silas aarzelde even en knikte toen. 'Ik smeek je, niemand mag me hier vinden,' smeekte hij 'Ik weet niet, hoor,' zuchtte Liza 'Asjeblief! Als ze me hier vinden ben ik dood!' 'O-oké, dan,' piepte ze geschrokken. 'Maar, je kunt hier toch niet eeuwig blijven?' 'Ik verzin wel wat. verleen me gewoon onderdak. het is voor maar héél even. Dan zal het net lijken alsof ik nooit ben binnengevallen in je leven.' Liza aarzelde.
'Asjeblief. Ik sméék je!'
'Het is al goed. Geen probleem.' Opgelucht haalde Silas. 'Wees, gerust. Van mij hoor je nu niets meer.' 'Dat is je geraden.' Hij glimlachte en zijn ogen schitterden.
het gaf Liza de kriebels.
'Goed, dan ben ik maar weer naar boven.' Ze stond op en liep terug naar de trap. Snel draaide ze zich nog eens om.
'Geen woord...'