Silas Soul

'Hij lijdt aan geheugenverlies zeg je?' Liza knikte. 'Ja, hij wist niets meer behalve zijn naam,' zei Liza tegen haar vader. 'Hoe heet hij dan?' 'Silas.' 'En verder?' Liza aarzelde even. 'Eu, dat weet ik niet,' gaf ze toe. 'Vraag het hem dan.' 'Hij SLAAPT.' Haar vader draade zich even om richting Silas. 'Wel, vraag het hem dan wanneer hij wakker is. Ik ga even de stad in. Er zijn vast een paar mensen die opzoek zijn naar een Silas. Ik bel je als ik die gevonden heb.' Liza knikte. 'Dan bel ik je als ik zijn achternaam weet.' Haar vader knikte ook. De deur sloeg alweer dicht.
Zuchtend keek Liza naar de slapende Silas. Na de warme kop thee was hij weer als een blok in slaap gevallen.
Ze had echt met hem te doen. Geheugenverlies leek haar niet prettig. Liza had hem gevraagd wat het laatste was wat hij zich herinnerde. Dat was Liza's rode baljurk geweest. Voor de rest was alles blank.
Liza schrok op uit haar gedachten omdat ze weer wat gehoest hoorde.
'Lekker geslapen?' vroeg ze Silas. Hij knikte en glimlachte dankbaar.
'Ik was vergeten te vragen wat je achternaam was,' zei Liza. 'Soul,' antwoorde hij zachtjes. 'Soul?' Hij knikte weer. 'Oké, dan.'
Liza haalde haar mobieltje boven en toetste haar vaders nummer in.
'Papa, z'n achternaam is Soul.' '...' 'S.O.U.L.' '...' 'Ja, zo.' '...' 'Oké, tot straks.' Liza sloot haar gsm af.
'Zo, mijn vader kijkt rond bij het politiekantoor of niemand je zoekt. Is dat in orde?'
ongeïteresseerd haalde Silas zijn schouders op. 'M-maakt je dat dan niets uit?' vroeg Liza geschrokken. 'Ik denk niet dat ze me zoeken,' zei Silas zonder enig vleugje interesse in zijn stem.
Voor het eerst klonk zijn stem luid en duidelijk. Het was een zachte maar, warme en gerusstellende stem.
'Hoe ben je daar zo zeker van?' vroeg Liza. 'Ik weet het gewoon,' zei hij. En hij klonk niet erg rouwig. 'Je hebt vast wel ouders die bezorgd om je zijn, toch?' Alweer haalde hij zijn schouders op.
...
Niet veel later kwam Liza's vader thuis.
'En?' vroeg Liza hoopvol. 'Nog niets,' zei haar vader. 'Ik heb het nagevraagd bij de politie maar ze weten niets van een vermiste Silas Soul.'
Silas keek om.
'G-geen zorgen! Ik weet zeker dat dat zal gebeuren,' zei haar vader snel die Silas' blik had opgemerkt. Silas richtte zijn blik weer naar het raam.
'Wat is er met hem?' vroeg hij aan Liza. 'Geen idee,' zei liza die onwetend haar schouders op haalde. 'Het kan hem niets schelen dat ze hem zoeken of niet.' 'Hoezo?' vroeg haar vader niet-begrijpend. 'Hij haalde enkel zijn schouders op toen ik zei dat jij naar het politiekantoor was gegaan.'
Beiden keken ze om naar Silas die nu enkel uit het raam staarde met een 2de kopje thee tussen zijn handen.
'Misschien is hij van huis weggelopen,' opperde haar vader. 'Misschien kan het hem daarom niets schelen.' 'Hmmm... Zou goed kunnen,' zei Liza terwijl ze erover nadacht. 'Maar in dat geval geloof ik niet dat hij geheugenverlies heeft.' 'Daar heb je een punt. Misschien is het een leugen om niet terug naar huis te hoeven. En die naam die hij zei kan dus evengoed vals zijn.' Liza knikte.
'Goed, het wordt tijd om naar huis te gaan.' 'Nemen we Silas mee?' vroeg Liza onzeker. Hij knikte. 'We kunnen hem nu nergens heen brengen.' Ze knikte.
Ze richtte zich tot Silas. 'Silas, kom. We gaan naar mijn huis.' Hij knikte, dronk zijn kopje leeg en sprong verbazingwekkend snel uit het bed. Blijkbaar voelde hij zich al beter.
...
Silas leek een beetje te schrikken toen hij de auto zag maar stapte toch in.
Tijdens de rit naar huis keek hij enkel uit het raam...