Mysterious Guest

'Hoe heb je dit weer voor elkaar gekregen?' vroeg Liza's vader zodra hij binnen kwam. 'Ik vond hem gewoon in de sneeuw,' antwoordde ze. 'Hij stond daar maar en ineens wankelde hij en viel hij om!' 'Rustig maar, meisje. Dit komt prima inorde. Het is goed dat je me hebt gebeld.' Hij liep naar de jongen toe en boog zich over de arme jongen heen.
'Heb je enig idee wie dit is?' vroeg hij haar. 'Nee, ik heb hem nog nooit eerder gezien.' 'Dan zitten we hier dus met een mysterieuze gast. En Liza, geef me wat ruimte.' Liza ging een paar passen naar achter en wachtte gespannen af.
'En? Hoe is het ermee?' vroeg ze na een eindje. 'Lelijk gewond geraakt, maar buiten levengevaar,' zei hij na een paar seconden stilte. 'Wat denk je dat er met hem is gebeurt?' 'Pfff, geen idee. Misschien verkeerd gestapte en gevallen. Het is hier overal spekglad.' 'Ligt-ie in coma?' vroeg Liza toen. 'Nee, hij slaapt gewoon. Niets erngstig. We moeten alleen weten wie hij is, hoe hij hier terecht gekomen is en natuurlijk wat er is gebeurt.'
Het gepiep van een gsm verbrak het gesprek. Het was die van haar vader.
'Ik moet even weg, ze hebben me dringend nodig.' 'W-w-w-w-w-w Wat!?' 'Geen zorgen, Liza,' probeerde hij haar te sussen. 'Hij is buiten levensgevaar en als hij misschien wakker word geef je hem gewoon wat thee en vraag je hem naar zijn naam. Maar ik moet er nu echt vandoor.'
Voor dat Liza nog kon protesteren, trok hij de deur achter zich dicht.
Met een zucht plofte Liza neer op de stoel naast het bed. dat gemaskerd bal zat er nu niet meer aan te komen. Pas nu had ze door dat ze al die tijd al haar masker op haargezicht had. Liza schoof het over haar hoofd en legde het neer aan het voeteinde van het bed. Toen keek ze naar de jongen.
In de donkere avondhemel had zijn haar er zwart uitgezien. maar nu hij in het licht lag was zijn haar donkergrijs met af en toe lichtgrijze streepjes. Zijn ogen, als ze het zich goed herinnerde, waren zilverachtig-grijs geweest. Door zijn bleke huid waren blauwe adertjes te zien. Maar dat kwam waarschijnlijk van de kou eh het bloedverlies. En die wallen onder zijn ogen bewezen dat hij al een heel eind niet hed geslapen.
Ondanks zijn bleke kleur zag hij er nog knap uit.
Liza probeerde zijn leeftijd te schatten. Ergens rond de 16 en de 18.
Ze stopte met de jongen aan te kijken en ging thee gaan zetten voor het geval hij wakker zou worden. En natuurlijk ook voor zichzelf. Ook Liza voelde zich door en door verkleumd.
terwijl het water opwarde bekeek Liza haar witte jas. Nu ja, wit...
Nee, die rde bloedplekken waren er niet meer uit te krijgen. Die jas zou het niet meer halen. Ze besloot het op de dekens van de jongen te leggen voor extra warmte.
...
Liza verslikte zich in haar thee toen ze luid, rochelend gehoest hoorde. Snel zette ze haar kopje neer. Ze ging op haar knieën naat het kussen zitten en haalde een zakdoek boven. De jongen glimlachte zwakjes. 'Gaat het? Wil je wat thee?'
Liza wachtte niet op een antwoord en sprong meteen recht. 'Hier. Hier knap je van op,' zei ze en ze gaf hem het kopje.
'Mag ik vragen hoe je heet?' vroeg Liza toen hij halverwege zijn thee zat.
'Silas,' hoestte hij op.
'Waauw,Silas. jij hebt me laten schrikken. Nog enig idee wat je is overkomen?' Hij schudde zijn hoofd. 'Weet je nog hoe je hier terecht kwam?' Ook nu schudde hij weer zijn hoofd.
Oei, oei, dit was niet best. Geheugenverlies...