Bloodred Masquerade

Liza huiverde.
Ze vervloekte zichzelf dat ze niet was meegeweest met haar vader in de auto. Ach, daar was het nu te laat voor. Ze besloot een binnendoor weggetje te nemen. Ze sloeg een klein grindweggetje in en na een paar pasen al stootte ze open groene poort. Ze greep nar de klnik maar zolas verwacht zat die stevig op slot. Toen opende ze maar haar tasje. Liza haalde een grote sleutelbos tevoorschijn. daar hingen zowat 6 sleutels aan;
Die van de voordeur, die van de achterdeur, haar fiets, het boswachtershutje, het medische kistje uit het boswachtershuisje en natuurlijk die van het reservaat zelf. Yups, ze was van plan om door het reservaat te lopen.
Liza moest een paar keer treken voor ze de poort open kreeg. Stomme sloten. In de winter vroren ze steeds vast. Maar na 3 of 4 keer trekken kwam het slot los en de poort draaide met een kreun open. Ze stak wer haar sleutelbos en weg liep het reservaat binnen. met har voet duwde ze de poort weer op z'n plaats.
Zodra haar eerste voet weg zonk in de sneeuw, schoot er een volledige rilling over haar ruggengraat. De sneeuw op het voetpad was weg geschoven maar in het park las er een metersdik tapijt.
Was ze toch maar met haar vader mee gegaan!
Verdomme, verdomme, verdomme, Schold ze tegen zichzelf.
Ze werd uit haar zelfmedelijden gehaald door een vreemd gevoel. Ze verhief haar blik van haar schoentjes en keek voor zich. Ze voelde hoe ze rood aanliep.
'Hé! Jij! Wat denk je dat jij hier doet!?' riep ze woeden. Meteen was ze de kou vergeten en stormde ze op de gestalte af. Aarzelend bleef ze staan. De jongen bleek haar niet echt te horen. Voorzichtig liep ze dichterbij. 'A-alles in orde?' vroeg ze argwanend. De jongen keek verstrooid haar kant uit. 'Hallo? Gaat het wel?' Ze schrok toen ze de jongen zag wankelen. Snel rende ze naar hem toe. 'Gaat het? Ben je duizelig?' Ze strekte haar hand uit voor steun. Ook de jongen strekte zijn hand naar haar uit.
Met een doffe plof zakte hij ineen.
Geschrokken ging Liza op haar knieën zitten. Hij was flauw gevallen! Ze moest snel iets doen! Zacht begon ze tegen zijn kaak te slaan. 'Wakker worden! Wakker worden!' Hé, wat was dit?
Liza gaf een korte gil. Bloed!
Angstig begon ze zijn borstkas af te tastten. Meteen zaten haar beide handen onder het bloed.
Oh My God! Hierwas iets goed mis!
Liza aarzelde even. Haar witte jas...
Oh, wat was ze toch egoïstisch. De jongen ging voor!
Liza trok haar jas uit en wentelde die om het slachtoffer heen. 'Alles goed?' fluisterde ze hem toe. 'Kun je staan?' Hij antwoordde niet. Liza zou alles alleen moeten doen. Liza zette zich schrap en trok de jongen op. Hij was zwaarder dan verwacht. 'Kom op, werk even mee,' bromde ze. Niet dat ze een antwoord verwachtte. Liza probeerde voorzichtig zijn ene arm over haar schouders heen te slaan en ze naar het dichtsbijzijnde boswachtershuisje te begeven. Ze zuchte kermend. Dit ging NIET gemakkelijk worden.
De jongen kreunde. Hij kwam terug bij! Dat was een goed teken. 'Gaat het? Hoe voel je je?' Hij kreunde enkel. 'Ik weet dat je pijn hebt maar kun je een beetje stappen? Ik hou je niet veel langer.'
De jongen spande zijn spieren en probeerde te staan. 'Hou nog even vol. We zijn er bijna,' moedigde ze hem aan. 'Volhouden,' sprak ze hem moed in.
Eindelijk! Het hutje.
Onhandig probeerde ze haar tas te pakken. Makkelijker gezegd dan gedaan. 'Verdomme,' schold ze kwaad. 'Vergeef me, maar dit moet even.'
Voorzichtig zette ze de jongen neer.
'Verdomme!' Weer een vastgevroren slot!
Woedend trapte ze tegen de deur. 'Ga toch open! Rotdeur! GA OPEN!!!' Met een doffe dreun belandde ze op de houten vloer. Dat was voor elkaar.
Vliegensvlug krabbelde ze weer overeind. 'Hier ben ik weer,' probeerde Liza zo vrolijk mogelijk te zeggen. Daar faalde ze in. Met veel gegrom en gevloek sleepte ze het slachtoffer naar binnen, trapte ze de deur dicht en schoof hem toen onder de dekens. Bliksemsnel haalde viste ze haar gsm uit haar tasje.
'Ja? Papa, ik heb een groot probleem...'