7.2 Pathetic People

Ik reed mijn auto de parkeerplaats op en parkeerde naast een paarsachtige auto. Ik fronste, zo'n auto had ik nog nooit gezien! Ik keek even naar buiten. Het regende, de druppels tikten zachtjes op de ramen. Ik zuchtte en stapte uit. Ik deed mijn auto op slot en rende naar binnen. Stront weer ook. Het regende nog steeds. Volgens mij hield het nooit meer op?! Ik stapte de kantine binnen en meteen werd het stil. Ik trok mijn wenkbrauw op en sleurde mijn tas mee naar de lege tafel achterin de kantine. Hier zaten ik en Aliance nu meestal samen ons wat te vervelen. Aliance was er nog niet. Ik ging alleen zitten en keek de kantine wat rond. Er werd op sommige plekken nog wat geld naar Mike geschoven. Ik zuchtte, echt waar, ze moesten een hobby zoeken. En niet de hobby wedden. Ik pakte een schrift uit mijn tas en begon er in te tekenen.
'Stront weer ook.' gromde ineens iemand. Ik keek verbaast op en een natte Aliance kwam chagrijnig aanzetten. Ik grinnikte zachtjes.
'Ben ik het helemaal met je eens.' zei ik lachend terwijl ik een blik naar buiten wierp. Het was nog harder gaan regenen als eerst. Ze kwam naast me zitten en ik keek haar verbaast aan.
'Jij bent echt klets nat?!' zei ik verbaast, 'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg ik terwijl ik mijn lachen inhield. Ze keek zuur voor zich uit.
'Ik wil het er niet over hebben.' gromde ze. Ik knikte begrijpend.
'Wat was je aan het doen?' vroeg Aliance met een blik op mijn wiskunde schrift. 'Deed je je huiswerk?!' vroeg ze verbaast. Ik schudde lachend mijn hoofd.
'Ik tekende.' mompelde ik terwijl ik mijn wiskunde schrift in mijn tas verstopte.
'Laat zien.' zei ze nieuwsgierig terwijl ze er naar greep.
'Andere keer misschien.' zei ik en toen ging de bel. Ik stopte mijn schrift in mijn tas en keek de kantine even rond.
'Gym.' zuchtte ik. Aliance knikte en stond op. Ik stond ook maar op, en samen liepen we naar de kleedkamers. Ik kleedde me snel op en wachtte op Aliance die haar haar schoenen nog aan moest doen. Samen liepen we naar binnen. De volleybal netten hingen al klaar. En ook de de basketballen kwamen uit een bak weg. Ik glimlachte.
'Vandaag gaan we volleyballen!' schreeuwde meneer Westra. Hij deelde snel de teams in. Hij had mij en Aliance bij elkaar gezet. En stiekem kon ik al raden waarom. Hij wou ongelukken voorkomen. Ik en Aliance stonden beide aan een zijkant voor. We speelden bijna alles alleen maar naar elkaar. Om de paar tellen klonk er een luide knal van een smash die ik of Aliance dan weer had gemaakt. En toen ineens was iemand het zat.
'Meneer Westra?!' gilde ze boos. Verbaast keken Aliance en ik haar aan. Het gillen ging verder. 'Meneer, Aliance en Paloma denken niet dat ik het kan! Maar ik kan het wel!' schreeuwde ze. Pardon? Waar had dat kind het over. Ineens begonnen ik en Aliance hard te lachen. De tranen sprongen me in de ogen.
'Wat denken ze dan dat je niet kan?' vroeg meneer Westra met een grijns.
'ZE DENKEN DAT IK NIET KAN VOLLEYBALLEN?!' schreeuwde ze verontwaardigd uit. Ik gierde het samen met Aliance uit. Meneer Westra zuchtte.
'Ruim maar vast op, bel gaat zo.' zei hij en hij begon de netten al naar beneden te halen. Ik haalde mijn schouders op en bracht de volleybal naar de kast. Daarna ging ik samen met Aliance in een hoekje van de gymzaal staan. De bel ging en we ging ons omkleden. Ik liep samen met Aliance naar de kluisjes. Beiden gooiden we onze gym kleren in ons kluisje en strompelden we naar Frans. We namen plaats achterin en keken verveeld wat om ons heen. Na een tijdje kwam de leraar binnen.
'Ik wil vandaag nog één keer even door gaan met de gesprekjes!' kirde hij enthousiast. 'We gaan elkaar dit keer de weg wijzen in het Frans! Ik deel zo de kaarten uit en dan kunnen jullie beginnen.' zei hij terwijl hij zijn laatje begon te rommelen. Ik keek naar Aliance en beiden grijnsden we onwillekeurig. Ik keek even achterom, verschillende leerlingen begonnen ook te grijnzen. Dachten dat ze straks een pak geld zouden krijgen. Nou mooi niet, ik ging dit spel niet opgeven. Ik zou het winnen... Samen met Aliance. Ineens kregen we beide een kaart en ik bestuurde de kaart.
'Zal ik jou eerst de weg vertellen?' stelde ik voor. Aliance knikte. 'Best.' mompelde ze. Aliance keek even de kaart over.
'Salut madam.' begon Aliance.
'Salut!'
'Tu sais... où est la boulangerie?' Ik knikte en keek even de kaart over.
'Tu vas à droit... Puis à gauche... Tout droit, tout droit, tout droit.' ik draaide de kaart even om, 'Une fois à droit, Et il y a tu!' zei ik glimlachend. Aliance fronste.
'Weet jij wat een boulangerie betekend?' vroeg ze lachend. Ik knikte.
'Dat is de bakker.' grijnsde ik. Aliance fronste.
'Weet je wat links, rechts en rechtdoor is?' vroeg ze. Ik knikte op nieuw.
'Gauche, droit, tout droit.' antwoorde ik glimlachend.
'Waarom stuur je me dan naar het postkantoor?' vroeg Aliance.
'Wat? Stuurde ik je naar het postkantoor? Nee toch, pardon!' zei ik lachend. Aliance fronste. Iedereen wachtte gespannen op een boze blik van Aliance, dan had team Paloma gewonnen. Maar ik en Aliance wisten beter. We lokten elkaars reactie uit, en dan als het heel spannend was... Dan deden we weer aardig tegen elkaar. Er moest toch een beetje spanning blijven voor de leerlingen en leraren? Niet dan?
'Misschien moet ik de weg maar wijzen.' glimlachte Aliance uiteindelijk. Ik knikte.
'Misschien is dat beter ja!' het les uur ging snel voorbij. Aliance en ik brachten de spanning steeds hoger bij de leerlingen. Het was grappig om ze samen zo te pesten. Maar het was tijdelijk. Dat zeker. Na deze week zou alles terug naar normaal gaan. Alleen misschien zonder het vechten... Dat liet ik aan het lot over.