7.1 Pathetic People

Twee uren uren later hadden Paloma en ik een tussenuur. De meesten van de school leken een tussenuur te hebben? Of was dit gewoon een extra pauze op woensdag? Weird. Paloma en ik hadden tegen elkaar de laatste twee uren niet veel gezegd. Maar het was geen negeren. Onze verandering tegen elkaar van stemming was de roddel van de eeuw geworden hier. Het was ze dus duidelijk niet ontgaan dat we ‘aardig’ tegen elkaar deden. Ik vond het onnodige opschudding en Paloma was het met me eens. Nou ja, we vonden het beiden onnodig en we waren het dus beiden met elkaar eens.
Zwijgend zaten we samen aan een tafel in de kantine. We keken elkaar niet aan, maar er was ook weer niet een oncomfortabele sfeer. Het was een stilte van: laten we het beiden maar niet verbreken, het is wel goed zo.
Toen we de kantine binnenkwamen was díé stilte niet te harden. Paloma Brady en Aliance Carter liepen naast elkaar de kantine in zonder enig teken van irritatie en/of ergernis, elkaar negeren, vuile blikken etc. etc. etc. Zo kon ik nog wel even doorgaan. Om het kort te houden: er was geen negatieve sfeer. Soms was het wel ongemakkelijk, maar doen alsof we elkaar aardig begonnen te vinden werkte.
“Waar zouden zij over aan het roddelen zijn?” vroeg Paloma. Ik keek op. Paloma had geen vriendelijk uitdrukking op haar gezicht.
“Wie?” vroeg ik dom.
“De hele school?” Paloma keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. “…Einstein,” voegde ze er nog aan toe.
Ik reageerde niet op het laatste. “Iets zegt me dat ze iets aan het bekokstoven zijn. Als we nou konden horen wat ze zeiden.”
Paloma knikte instemmend. “Mike, Jessica enzovoort zitten achter je. Als je iets naar achteren schuift, zou je misschien kunnen horen waar ze het over hebben.”
Ik grijnsde. “Ik zal mijn best doen.” Met een onsubtiele ruk schoof ik een meter naar achteren. Ik tilde mijn voeten op en ik liet ze op de tafel vallen van Paloma en mij.
“Subtiel,” grinnikte Paloma die een hap nam uit naar donut. Langzaam kauwde ze en knikte dat ik moest luisteren.
Ik rolde met mijn ogen en griste nog snel mijn puddingbroodje van tafel – waar ik een grote hap uit nam. De poeder bleef rond mijn mond, neus en wangen hangen en Paloma moest haar lach inhouden. Ik wierp haar een waarschuwende blik dat ze stil moest zijn en zelf concentreerde ik me op het gesprek achter me.
Mike lachte spottend. “Haha, ja. Daar zouden we iets mee moeten doen. Dat kan geld opleveren.”
“Is dat wel een goed plan?” bemoeide Angela zich ermee. Onzeker en fragiel kwam ze over. Waar ze het ook over hadden, haar mening zou niet meetellen.
“Natuurlijk,” siste Jessica. “We maken twee teams. Team Paloma en Team Aliance. Dan mogen alle leerlingen stemmen. Behalve die twee heksen natuurlijk. Like, zij zijn de oorzaak. Niemand hoef verplicht te stemmen, maar ik hoop dat er veel mee gaan doen.”
Mijn ogen werden groter. Paloma reageerde met: “Wat? Wat? Wat?!” Ik hield mijn hand op en luisterde verder.
“Strak plan! En iedereen móét iets inzetten. Geld het liefste/ Welk team wint, krijgt zijn eigen ingezette geld terug en een deel van de opbrengst.” Dat was Eric die het zei.
“Precies!” zei Mike enthousiast. “En de weddenschap gaat zo. Wie als eerste de ander ook maar één vuile blik toewerkt, heeft verloren. Dus bijvoorbeeld: Paloma geeft Aliance een vuile blik, dan heeft Team Aliance gewonnen.”
De rest stemde enthousiast in en begonnen plannen te maken om het op te zetten.
Ontzet haalde ik mijn voeten van tafel en ik schoof terug naar de tafel van mij en Paloma.
“Waar hadden ze het over?” Geïnteresseerd boog Paloma zich naar me toe.
Ik boog me ook een stukje naar boren. Zachtjes liet ik een zucht horen. “Ze maken een weddenschap waarbij iedereen in school mee kan doen – behalve wij uiteraard. Ze maken twee teams. Team Paloma en Team Aliance,” begon ik zachtjes te vertellen.
Paloma’s mond viel open van verbazing. “Wát?” vroeg ze ademloos. “Ik zal ze…”
“Sst,” siste ik. “Er is meer.”
Paloma trok haar wenkbrauwen op.
“Ze maken dus die twee teams waar mensen uit kunnen kiezen. Maar degene die wint, krijgt niet alleen de eer. Ze gaan wedden om geld. Dat zijn ze van plan tenminste.”
“Wanneer verliest een team?” vroeg Paloma.
“Wanneer zijn team, laten we zeggen Team Aliance…”
Grijnzend keek Paloma me aan.
“Als ik jou een vuile blik of wat dan ook zou toewerpen, dan zou Team Aliance verliezen,” legde ik haar kort uit. “Dus ik neem aan dat we aardig moeten blijven, want anders zien we geen teleurgestelde gezichten van de héle school.”
“Gelijk heb je,” knikte Paloma. “Dus tot het einde geen negatieve sfeer tegenover elkaar?” Ze stak haar pink naar me uit. Wachtend tot ik in zou stemmen.
“Helemaal niets, nada, njet,” stemde ik in en haakte mijn pink om de hare. We verstevigden de grip voor een seconde en lieten elkaar daarna los.
“Deal,” zeiden we vervolgens tegelijk en grijnsden.
Aan het einde van de dag was onze vriendelijke verschijning niet meer de roddel van de eeuw. Die was ondertussen helemaal verdwenen. Weg… Foetsie. Niet dat het erg was. Integendeel. Maar er was een nieuwe roddel voor in de plaats gekomen. De roddel die Paloma en ik allang wisten. De Team Aliance Team Paloma weddenschap was als een lopend vuurtje rond gegaan. Iedereen was er laaiend enthousiast over (hoe ironisch: laaiend). De enigen die er niet enthousiast over waren, waren Paloma en ik. En dan had je nog een vijftal wie het niet interesseerde. Juist ja, de Cullens. Maar de rest van de leerlingen hadden al gewed op wie en sommige inzetten waren hoog. Mike en de aanhang hadden een soort ‘contract’ gemaakt. Die moest je eerst lezen, daarna schreef je je naam en inzet op. Daarna zette je je handtekening. En dat allemaal binnen tweeënhalf uur. Trieste figuren. Ik had zelf een stel leraren horen praten die overwogen mee te doen. Nogmaals: trieste figuren.
Paloma en ik waren erg blij dat er een paar niet mee deden hieraan. Ik zou toch bijna zweren dat Paloma en ik alleen nog elkaar hadden. Bijna. Maar dat was bullshit eigenlijk.
“Twee dagen… nog twee dagen,” mompelde ik zachtjes tegen mezelf.
“Ik snap niet waarom ze hier niet vanaf het begon aan dachten. Dan had er nu allang iemand gewonnen.”
“Wees blij,” zuchtte ik. “Dan hebben we nu nog steeds kans op teleurgestelde gezichten.” Uit puur leedvermaak grijnsde ik en Paloma volgde al snel mijn voorbeeld.
“Lets get those pathetic people!” Paloma maakte een paar boks bewegingen. “’k zie je morgen.”
“See ya!”
We wisselden nog een valse blik en gingen allebei naar onze auto. Terug naar huis. Voorbereidend op de volgende dag. Dit kon nog wel eens interessant worden.