Dead brings us together 15

The tour
De volgende dag wordt ik wakker om 14 uur. Wanneer ik op mijn gsm kijk heb ik 30 oproepen gemist en 10 smsjes, "je feestje was super. Ik heb me goed geamusseerd" of "Lynn, je feestje was te gek" maar de laatste smsjes gingen niet meer over het feest. Het waren ongeruste smsjes allemaal van Bill "Lynn, waarom neem je niet op? Heb ik iets misdaan? Zit je nog steeds erme dat ik tegen Selina zei dat je mijn vriendin was? heb ik je gekwetst?" Ik besluit om Bill direct te bellen en te zeggen dat hij zich ongerust maakt voor niets maar wanneer ik de telefoon op neem gaat de bel. Bill staat daar voor de deur en in plaats van gewoon te zeggen waarover het gaat begint hij met: "Sla de deur niet dicht, ik wil gewoon met je praten en je bedanken voor het leuke feestje. En oja, ik vind het nogal stom dat je alles alleen zou moeten opkuisen dus kwam ik ook om mijn hulp aan te bieden voor te kuisen tenminste als je die nog wil." Hij staat daar nu zo met een bang gezicht dat ik hem ga afsnauwen en de deur dichtsmijten maar ik antwoord gewoon rustig. "Ik was helemaal niet van zin om die deur dicht te slaan, ik wil je juist binnenlaten, ik ben blij dat je het leuk vond en je hulp is niet nodig. Niet omdat ik het niet wil maar omdat het al gedaan is." Een diepe zucht ontsnapt uit Bill zijn mond, blijkbaar is hij zeer opgelucht.

*15 september*
Vandaag vertrekt Tokio Hotel op tour voor 3 maand. Dat beloven dus drie lange maanden te worden. Ellen en ik hadden afgesproken om samen naar Bill en Tom te gaan waar Gustav en Georg ook zouden zitten. Daar aangekomen doet Tom de deur open en vliegt Ellen direct in de armen. "Die zijn weer vertrokken voor de komende drie uur!" roept Gustav vanuit de living. Als ik in de living binnenkom stormen direct drie jongens op me af en geven me een groepsknuffel. "We gaan je supermegahard missen." roepen ze alledrie tegelijk. Man, ik ben van die jongens gaan houden. Ze hebben me in de moeilijkste periode van mijn leven er terug bovenop geholpen en dan zeker Bill. Als ik het ooit nog moeilijk heb weet ik zeker dat Bill er voor mij zal zijn zelfs al is kan hij mij niet in zijn armen nemen, ik moet hem bellen als er iets is, dat heeft hij mij de afgelopen dagen al wel 1000 keer gezegd.
De bus is toegekomen en we geven de jongens een knuffel. "We gaan jullie missen" roepen we allezes tegelijk en lachen omdat we het allemaal tegelijk zeiden. Nog één groepsknuffel en de jongens verdwijnen in de bus waar ze de komende drie maanden doorbrengen.

Het is ondertussen al een week geleden dat de jongens vertrokken zijn en Bill en ik mailen elke dag, gisteren hebben we voor het eerst gebeld. Het deed raar om hem te horen terwijl hij zo ver weg is. Ik kon mijn tranen niet bedwingen en heb ze dan maar de vrije loop gelaten. In het begin had Bill het niet door maar naarmate het gesprek vorderde kreeg hij het door. Ik heb het nog ontkent dat ik aan het wenen was maar uiteindelijk heb ik toegegeven dat ik aan het wenen was omdat ik hem en de jongens superhard mis.

En net zoals in de eerste week ging het ook zo de tweede, de derde, de vierde en zo tot het einde van hun tour. Nu staan Ellen en ik samen met de jongens hun ouders hun op te wachten. Eindelijk komt de bus de straat ingereden en kunnen we de jongens weer knuffelen en met hun optrekken. Tom komt als eerste de bus af en hij vliegt Ellen onmiddelllijk de armen in. Dan komt Bill, dan Gustav en dan Georg. Ze gaan allemaal eerst naar hun ouders en komen dan naar Ellen en mij. Als Bill bij mij komt en mij een knuffel geeft, neem ik hem vast alsof ik hem nooit meer zou loslaten. Bill is de afgelopen maanden alles voor mij gaan betekenen en daar komt niemand meer in tussen. Toch zit de schrik erin hem te verliezen en dan op zo'n manier als Norwin, dat hij onbereikbaar wordt en ik opnieuw naar het kerkhof moet lopen om hem te spreken of te "zien". Nooit wil ik dat nog meemaken maar als ze daar boven beslissen dat hij weg moet kan niemand het nog stoppen. Ik voel Bill zijn grip lossen maar die van mij lost niet, ik kan het niet, ik moet hem nog even vasthouden, gewoon zomaar. Ik wil dat hij weet wat hij allemaal voor mij betekent. "Lynn, gaat het wel? Je staat hier straks 5 minuten met Bill vastgeklemd in je armen en je laat hem maar niet los... Lynn?" het is Gustav