#34.

“Wat had ze?” vroeg ik voorzichtig, want wat zij had, had ik ook. Die eindjes had ik ondertussen al aan elkaar geknoopt. “Aids.”
De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Lana was nog net op tijd om me te ondersteunen. Ik liet me terug op mijn stoel neervallen. Ik was niet in staat om een woord uit te brengen. Ik had aids. Aids, aids, aids. Het weergalmde luid in mijn hoofd. Ik ging dood en waarschijnlijk nog snel ook, gezien mijn huidige toestand. Waarom vertelde hij me dit nu pas? Hoe komt het dat niemand me ooit iets verteld had? Ik had in mijn leven al meerdere bloedtesten af laten nemen. Iemand moet toch iets gemerkt hebben? Ik begon te twijfelen of medicatie nu nog wel zin zou hebben. Mijn handen trilden. Bill. Ik mocht er niet aan denken dat ik hem misschien besmet had en nog veel minder aan het feit dat ik misschien eerder dan hem zou heengaan. Nog steeds in shock draaide ik me om naar Lana. Ze keek me kalm en doordingend aan. “Het komt wel goed. We gaan zo snel mogelijk langs bij een dokter. Er bestaat heus wel medicatie om de ziekte in toom te houden”, fluisterde ze. “Het spijt me.” Maarten stond op en wilde zijn hand op mijn schouder leggen, maar ik sloeg zijn hand weg. Ik had even tijd nodig om het allemaal tot me te laten doordringen. “Waarom vertel je me dit nu pas? Ik ben verdomme al achttien.” Hij hurkte zich neer naast me en keek me doordringend aan. “Om eerlijk te zijn wilde ik dat je een normale jeugd zou hebben, zonder al het medelijden. Het was trouwens erg onzeker wanneer de ziekte juist ging uitbreken.” Ik keek hem niet begrijpend aan. “Hoezo?” “Isa heeft HIV doorgegeven bij de bevalling. De periode tussen de besmetting met HIV en het uitbreken van aids kan erg lang duren. Bij de meeste gevallen zitten er wel tien jaren tussen voordat aids doorbreekt.” Ik knikte. “De incubatietijd dus”, bevestigde ik, blij dat ik nog iets wist dat ik op school geleerd had. “Maar tien jaar, achttien jaar”, mompelde ik tegen mezelf. Er verscheen een lichte frons op mijn hoofd. “Blijkbaar ben je een speciaal geval”, glimlachte Maarten alleen maar. Eigenlijk was hij best wel aardig, hoewel ik hem verweet dat hij het me nu pas kwam vertellen. Mijn mondhoeken krulden even omhoog, maar gingen al even snel weer naar beneden. Ik had er geen idee van hoe ik dit ooit aan Bill moest uitleggen. Ik wilde hem alleen maar gelukkig zien. Een nieuwe lading tranen stroomde over mijn wangen. Een stervende vriendin zou alvast niet voor een glimlachende Bill zorgen. Ik vloekte binnensmonds. Ik kreeg hoofdpijn van de vele gedachten en vragen die doorheen mijn hoofd schoten. Moeizaam stond ik op om een pilletje te halen in de badkamer. Ik deed de deur voorzichtig dicht en liet me op mijn bed vallen. Ik drukte mijn hoofd in het hoofdkussen terwijl ik mijn handen er stevig omheen klemde. Mijn woede en wanhoop uitte zich in een schreeuw. Waarom ik? Het ergste was dat het dan nog niet mijn eigen fout was. Ik had het blijkbaar als geboortegeschenk gekregen. Ik liet me van het bed rollen en liep naar de aangrenzende badkamer. Ik rommelde wat in een van de kastjes en vond toen al gauw pijnstillers. Het leek me het beste dat ik er twee nam. Met een paar velletjes wc-papier droogde ik de resterende tranen. Ik gaf mezelf een lichte klap op beide wangen voordat ik terug naar beneden liep. Hoewel ik me verschrikkelijk voelde, dwong ik mezelf om me te vermannen. Terwijl ik de trap afliep hoorde ik Lana en Maarten praten.