39. Aangekomen, in Mie.

Een paar uur later waren we eindelijk aangekomen in Mie. Het was al 8 uur ’s avonds en we werden met verschillende auto’s naar het hotel gereden waar alle gymnasten aankwamen. Ik had opgevangen dat wij bij de laatste waren die toekwamen. Eenmaal in het hotel werden we naar onze kamers geleid. Ik en Friedolien sliepen samen op 1 kamer, net naast ons sliep Irina met de andere trainsters. En daarnaast sliepen de meisjes van Bulgarije. Dat was natuurlijk naar onze zin, want sinds de gesprekken in het vliegtuig kwamen we goed overeen met hun. Zeker met Christina en Galina, na wat te hebben gepraat met die 2 kwam het aan het licht, dat Galina eigenlijk stiekem ook een grote fan was. maar dat ze het eigenlijk nooit had durven zeggen, omdat ze bang was voor de reactie van sommige medegymnasten. Wat ik wel kan begrijpen, want sommige reacties van mensen, kon je wel missen als kiespijn. En dat zeg ik uit ervaring. Maar al snel werd duidelijk dat daar nergens voor nodig was bij hun. Ik en Friedolien beloofden Galina zelfs een gesigneerde cd als ze haar adres gaf, wat ze natuurlijk meteen deed. Samen met de trainers gingen we die avond nog iets gaan drinken in de bar. Er werd ons ook verteld wanneer we morgen ochtend nog een uur mochten gaan oefenen voor de competitie startte. Je repeteerde altijd een half uur met een andere groep of gymnasten van een ander land erbij en een halfuur alleen met de gymnasten uit jou land. En net alsof het afgesproken was met de organisatie, stond er op de planning dat wij een halfuur met, jawel, team Bulgarije mochten oefenen. Wat voorspelbaar. Tegen 10 uur besloten we maar om terug te gaan naar onze slaapkamers. Morgen was de dag, en stiekem begon ik al zenuwen te krijgen.

Friedolien stond in de badkamer zich klaar te maken, terwijl ik al in het zachte hotelbed lag. Hier wisten ze te minste hun gymnasten te verwennen. Ik ben al op plaatsen geweest waar er echt geen goede servies was. of de bedden waren te hard, waardoor je bijna niet kon slapen. Gevolg daarvan was dat ik doodmoe op de wedstrijd stond. Ook hadden we al gehad dat het eten op niets trok, dat was eens op een eenmalig gala in Frankrijk, waar ik moest optreden. Friedolien was toen niet ‘geboekt’ om het ruw te zeggen, dus was ik er alleen met Irina. Ik kon nog wel een tijdje doorgaan met dingen te bedenken die niet goed waren georganiseerd op sommige wedstrijden en gala’s maar Friedolien kwam toen zuchtend uit de badkamer. “ Wat mis ik Tom.” Zei ze en ze trok een pruillipje. Ik trok een scheef glimlachje en zei : “ Je bent nog maar 1 dag weg.” “ Ik weet het, maar toch. Ik wil hem bij me hebben.” Ging ze door. Ik verdwaalde weer in mijn eigen gedachten nadat Friedolien dit had gezegd. Ik wilde Bill ook bij me hebben. Heel dicht bij me. Ik wou dat hij naast me lag. Zodat ik zijn lijfgeur kon ruiken. Zodat hij mij in zijn perfecte armen kon sluiten en ik hem kon kussen. “ Niet nadenken erover Maaike. Sorry dat ik erover begon, het is mijn schuld.” ik ontwaakte uit mijn diepe gedachten. Ik zag dat Friedolien ook in haar bed lag en dat ze me aanstaarde. Plots besefte ik dat mijn wang nat was. ik ging e met mijn hand naartoe en besefte dat het een traan was. “ Maaike,toch.” Zei ze en ze zette zich terug recht. Ik deed net hetzelfde. “ ’t Is niet gemakkelijk weet je.” Snikte ik. Ik kon mezelf nu niet meer inhouden, die tranen moesten er terug uit. Friedolien sprong uit haar bed en kwam bij mij zitten. Ze gaf me een knuffel. “ Het is moeilijk,hé.” Zei ze. Ik knikte. “ Maar nu mag je er niet aan denken, je moet je op de wedstrijd concentreren.” Ging ze verder en ik zag die vertrouwde blik in haar ogen. Ik zuchtte eens en zei : “ Je hebt gelijk.” En ik wreef de tranen uit mijn ogen. “ Ik moet me nu concentreren op de wedstrijd, en daarna op Bill.” ik glimlachte waterachtig. “ Zo mag ik het horen meid!” zei ze. Friedolien boog me nog eens naar me toe gaf me een knuffel en een kus op mijn wang. “ En nu gewoon lekker slapen,hé meid.” Zei ze nog eens. Ik denk dat haar moedergevoel boven kwam. dat had ze wel vaker. Eigenlijk was dat best wel lachwekkend, maar o zo lief! Ze kroop van mijn bed en kroop terug in de hare. “ Slaaplekker lieve schat!” zei ze. “ Slaaplekker Frie.” Zei ik. Ik legde me ook terug neer en deed mijn nachtlampje uit. ik mocht er niet meer aan denken, ik moest me concentreren op de wedstrijd. Langzaam werden mijn ogen zwaarder en zwaarder. En voor ik het wist, viel ik in slaap.