~46

Na een paar minuten lijkt zijn huid wel vuur. De jongen op het bed blijft kronkelen en kreunen van de pijn, die hij in zijn lichaam voelt branden. En dan is het ineens stil. Te stil. Nerveus kijk ik naar zijn gezicht. De tegen pijn strijdende jongen is buiten bewustzijn. Angst grijpt me bij mijn keel. Wat als hij niet meer wakker wordt? Na een paar uur, waarin ik alleen maar bezorgt naar zijn gezicht kon kijken, komen Ilias en Ismael binnen. Ze merken gelijk dat ik bezorgd ben. ‘Rustig, Kira. Dit is normaal ik heb dit al zo vaak gezien, vooral bij een volle maan. Wat bezielde Rose?’ Ik schud mijn hoofd. Ik weet het ook niet. ‘Maar goed daar zullen we vast nooit achterkomen. In ieder geval wij zullen nu wel op hem letten.’ Mijn ogen schieten wijd open en ik kijk naar de blondines. ‘Waarom?’ Ilias kijkt me aarzelend aan en Ismael kijkt weg. ‘Jij moet je nu vol gaan eten, zodat je hem kunt voeden zodra hij wakker wordt.’ Ik kijk naar Yu. Ik wil niet bij hem weg. Ik ben zo bang dat het mis gaat. ‘Ga nou maar! Yu is in orde, maar dat zal niet zo zijn, als jij geen bloed hebt om zijn honger te stillen!’ Ik kijk de jongens angstig aan en Ilias geeft me een knuffel. ‘Het komt goed. Geef Yu snel een knuffel en ga jagen. Wij blijven hier en er is niemand die ons hier weg kan krijgen.’ Ik knik en ga naar Yu. Even strijk ik hem door zijn haar en ik druk een kus op zijn abnormale warme lippen. Daarna loop ik de kelders uit. Afgeleid en sloom loop ik de kelder uit. ‘Samen jagen?’ Ik kijk op en zie Aurora staan. Ze glimlacht vriendelijk naar me en ik knik dankbaar. ‘Ow, wat hoor ik nou! Gaat ons prinsesje jagen? Wat een verassing!’ Aurora rolt met haar ogen en draait zich om naar Diane, die achter haar verschenen is. ‘Bek dicht, Diane!’ sist Aurora en ze pakt mijn hand. Licht dwingend trekt ze me het huis uit. Ik voel me niet op mijn gemak. Diane in Yu’s buurt, nu hij zo kwetsbaar is, vind ik geen fijne gedachte… ‘Rustig maar, de jongens zullen goed voor hem zorgen.’ Ik kijk haar aan en knik. Daarna loop ik met haar naar de stad. Na een tijdje lopen schrikken we op door een bloedgeur die de lucht vult. Gelijk zet ik mijn nagels in mijn hand. ‘Niet doen Kira! Het is in orde. Je bent hier om te eten. Kom.’ Aarzelend volg ik haar het steegje in. Ik tril extreem terwijl ik loop. Al snel vinden we de oorzaak van de bloedgeur: een meisje. Ze is in haar buik gestoken en bloed hevig. Al het bloed laat mijn ogen rood gloeien. De blondine kijkt me smekend aan. Haar lippen maken woorden maar geluid maakt ze niet. Na een paar seconden besef ik wat ze zegt: verlos me, dood me. ‘Doe jij wat ze vraagt, dan ga ik de klootzak zoeken die haar de dood heeft ingejaagd.’ Ik knik en weg is Aurora. Mijn ogen zijn gefixeerd op haar bloedende lichaam. Langzaam buig ik over haar heen en lik het bloed van haar buik. Daarna kijk ik haar aan. Haar ogen zijn groot van angst. Terwijl ik haar helemaal niet bang wil maken. ‘Sorry, dat het zo moet lopen.’fluister ik en snel bijt ik in haar nek. Zonder enige zelfbeheersing begin ik haar leeg te zuigen. ‘Dankje.’ Fluistert mijn ‘prooi’ na een tijdje zacht en ze blaast haar laatste adem uit. Ik kijk even naar hoe het licht uit haar ogen verdwijnt en drink dan haar laatste bloed. Ze smaakte ok. Niet zo lekker als Yu, maar ze was goed genoeg. Verdrietig kijk ik naar haar dode lichaam. ‘Je hebt gedaan wat je moest doen.’mompelt Aurora achter me. ‘En nu gaan we voor eigen rechter spelen.’ Ik draai me om en zie een man zitten. Hij is bewusteloos en hij heeft een bloedende wond, waar mijn lichaam gelijk op reageert. ‘Kira, mag ik je voorstellen aan de seriemoordenaar die deze stad terroriseert?’ Ik kijk naar de bewustelozen man. ‘Weet je zeker dat?’ Aurora knikt en loopt op hem af. Ze bijt hem in zijn schouder en neemt een paar slokken. Mijn lichaam wordt onhoudbaar. Aurora lacht zacht. ‘Kom, ik deel met je.’ Dat laat ik me geen twee keer zeggen en ik stort me op het lichaam. Als deze ook leeg is, staat Aurora op. ‘Ik zoek meer eten, blijf hier.’ Ik knik en al snel heeft ze meer slachtoffers. We eten en moorden tot we niet meer kunnen. Bij zonsopkomst liggen er 7 lichamen in het steegje. 4 van mij en 3 van Aurora. ‘Ga maar terug naar Yu. Ik ruim hen op.’ Ik knik en begin te rennen. Mijn kleding zit onder het bloed en voor het eerst in jaren put het rennen me niet uit. Ik geniet van de warme eerste zonnestralen. Ik haast me naar de kelder. In de kelder loop ik pas. Snel glip ik de kamer in waar ik moet zijn. Yu ligt nog steeds onbewegelijk op het bed. Ik ga naast hem op bed zitten. Ik voel hoe de jongens vertrekken en ik begin zachtjes over Yu’s ijskoude borstkast te strijken. Drie dagen gaan voorbij. Elke nacht heb ik me moeten voeden. De eerste dag werd ik misselijk en ik werd met de dag zieker en zieker. Ik laat het alleen niet merken. Ik heb wel iets belangrijkers aan mijn hoofd. Op de vierde nacht strijk ik weer zacht over Yu’s borst zoals ik al dagen doe en ineens schieten zijn ogen open. De rillingen lopen over mijn rug. Gehypnotiseerd en ademloos kijk ik naar de roodgloeiende ogen die in de mijne staren. De kleur gaat bijna door mijn lichaam en ik verstijf. Wat gaat hij doen?