0.12

Ik staarde in de spiegel en bekeek mezelf eens goed. De wallen hingen zowat onder mijn oksels, ik had zo slecht geslapen vannacht. Ik was gister de hele dag door aan het huilen. Ik heb echt geen idee waarom, maar dat van mijn moeder had me ineens erg aangegrepen. Misschien omdat het gewoon allemaal net even te veel was. Mijn vader die in de bak zit, al die rare geluiden en dan ook nog de confrontatie met mijn moeder. “Gaat het weer?” fluisterde Robin en hij sloeg zijn armen om mijn middel. “Het gaat alleen als jij vandaag de wasmachine gaat verplaatsen” zei ik met een grijns en ik drukte een kus op zijn wang. “Hmm, alles om jou weer blij te maken” zei Robin met een grijns. “Mooi” zei ik en ik trok me los en ik ging naar beneden. Robin keek me even verbaasd aan maar rende toen snel achter me aan. “Zullen we maar direct beginnen?” vroeg ik en ik liep direct door naar de kelder. “Ga je me helpen dan?” vroeg hij verbaasd. “Alsof jij dat ding in je eentje kan tillen” zei ik lachend. “Ik kan toch ook iemand anders vragen?” vroeg Robin lachend. “Nee man, ik help je gewoon” zei ik. Robin begon alvast bezig met wat dingetjes los te koppelen en ik haalde maar even de was uit de wasmachine en droger. “Ik breng dit even weg hoor” zei ik en ik liep naar boven. Ik dumpte de was op onze slaapkamer en daarna ging ik naar beneden. Ineens schoot me iets te binnen. Ik ging de kelder in. “Weetje” zeiden Robin en ik tegelijk. Ik keek hem lachend aan. “Jij eerst” zei Robin. “Nou weetje, de geluiden zijn al een paar dagen zwakker geworden volgens mij” zei ik. Robin keek me raar aan. “Daar heb je gelijk in” zei hij en hij was even aan het na denken. “En wat wou jij zeggen?” vroeg ik met een grijns. “Nou, ik dacht altijd dat de kelder groter was dan dit kleine stukje” zei Robin. “Wat bedoel je?” vroeg ik verbaasd. “Nou, als je het huis bekijkt zou je denken dat de kelder wat langer zou zijn aangezien het huis nog verder loopt dan deze muur” zei Robin en hij sloeg erop. Toen hij er op sloeg hoorden we een dof geluid, maar we schonken er niet echt aandacht aan. “Ach ja, het zij zo. We gaan de kelder toch niet in dus wat hebben we aan een diepe kelder?” vroeg ik met een grijns. “Niks, maar toch” zei Robin en hij haalde zijn schouders op. Robin schoof de wasmachine opzij. “Wat is dit?” vroeg hij verbaasd en hij wees naar een kastje. Het was een kastje waar een sleutel in kon. “Weet ik veel, voor het water?” vroeg ik. Robin keek me verbaasd aan. “Jij snapt echt niks van technische dingen, of wel?” vroeg Robin. “Ach, ja weet ik veel” zei ik lachend. Ineens kwamen de geluiden weer te voorschijn. Ik keek Robin geschrokken aan. “Het lijkt zo dichtbij” zei ik angstig. “Kom we gaan wel naar boven” zei Robin en hij trok me mee naar boven.

“ROBIN!” riep ik. “He wat?” vroeg hij verbaasd. “Waar zit jij toch met je gedachten?” vroeg ik. “Ik vraag me gewoon af wat dat kastje was” zei Robin. “Ah daar dus” mompelde ik. Robin sprong op. “Wat ga jij doen?” vroeg ik verbaasd. “Ik ga kijken of die sleutel uit de la er in past” zei Robin en hij graaide in de la. Hij pakte de sleutel en liep richting de kelder. “Wacht op mij, ik wil niet alleen achterblijven!” zei ik en ik rende snel achter hem aan. Robin was ondertussen al beneden en ik ging snel het trappetje af. “En?” vroeg ik. “Ik moet de sleutel er nog doen” zei Robin en hij stak de sleutel in het slot. Hij draaide de sleutel om en er klonk een piepend geluid. Ik keek Robin geschrokken aan en keek daarna naast me. “Robin” zei ik en ik sloeg hem tegen zijn arm. Robin keek opzij en zag hetzelfde als wat ik zag; de muur schoof aan de kant. Achter de muur zat weer een muur met daarin een deur. “Oke, dit is toch best vreemd” zei ik verbaasd. Robin liep naar de deur en probeerde hem open te maken. “Hij zit dicht” mompelde hij. “Misschien kan je deze sleutel gebruiken” zei ik en ik haalde het sleuteltje uit het kastje. Ik gaf hem aan Robin en Robin probeerde de deur open te maken. Klik. “En nu is hij open” mompelde Robin. Hij deed de deur open en keek naar binnen. “Ehm Amy” zei Robin geschrokken. “Is het heel eng?” vroeg ik zacht. “Er ligt hier een vrouw, bewusteloos” zei Robin zacht. Ik keek naar binnen en zag de vrouw liggen. “Maar, dat is..” mompelde ik en ik zag allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik hoorde Robin nog wat schreeuwen maar ik kon niet meer reageren en voor ik het wist hoorde ik niks meer..



Ik hoorde mensen om me heen praten en ik wou mijn ogen open doen maar het lukte niet. Ik luisterde naar de stemmen en hoorde dat het Robin was, maar van wie is die andere stem? Het was de stem van een vrouw, een onbekende vrouw. Ik probeerde nog een keer mijn ogen te openen en dit keer lukte het wel. “Amy!” zei Robin en hij keek me gelukkig aan. “Hoi’ zei ik schor. “Ik heb goed nieuws voor je” zei Robin met tranen in zijn ogen. “Moet je nou huilen?” vroeg ik verbaasd en ik probeerde overeind te zitten. “Wat is het gene wat je altijd al wilde hebben?” vroeg Robin en hij streelde me over mijn wang. “Dat zei ik laatst toch al, mijn moeder” zei ik zacht en ik voelde de tranen prikken in mijn ogen. “Dan heb ik goed nieuws voor je” zei Robin met een grijns. “Wat bedoel je?” vroeg ik verbaasd. “Rust eerst maar uit, ik vertel het later wel” zei Robin. Ik keek hem verbaasd aan maar voelde ineens hoe moe ik was. “Maar ik wil het weten” mompelde ik. Kort daarna viel ik in slaap, denkend aan de woorden die Robin had gezegd.

Toen ik wakker werd keek ik versuft om me heen. “Je ligt in het ziekenhuis” zei een vrouw naast me. “En jij bent?” vroeg ik verbaasd. “Het is je moeder” zei Robin en hij kneep in mijn hand. Ik keek van de vrouw naar Robin en van Robin naar de vrouw. “Jij bent de vrouw in de kelder” mompelde ik. “Ik ben de vrouw die jou heeft opgevoed” zei ze zachtjes. “Dat kan niet, mama is dood” mompelde ik. “Kijk naar mijn ketting, of beter gezegd kijk in mijn ketting” zei de vrouw en ze opende haar ketting. Daar zat de foto in van mijn vader mijn moeder en van mijzelf. “Je bent serieus!” riep ik en de tranen stroomden over mijn wangen. “Maar hoe?” vroeg ik. “Je vader had me jaren geleden opgesloten, om heel eerlijk te zijn, ik heb geen idee hoelang ik had geen zin om het bij te houden. Maar in ieder geval, hij had me opgesloten omdat ik naar een voetbalwedstrijd was gegaan” begon mama. “Goh, verrassend” mompelde ik. “Wat bedoel je?” vroeg mama verbaasd. “Lang verhaal, hoor je nog wel een keer” zei ik. “Oke daar houd ik je aan. Steve en je vader kwamen een keer in de week langs en brachten me eten. Soms kwamen ze een keer in de maand en gaven ze me een hoop eten en moest ik maar zorgen dat ik er een maand mee kon doen” zei mama zacht. “Maar, heb je nooit geroepen om hulp? Heeft niemand je gehoord?” vroeg ik verbaasd. “Jawel, maar jullie hebben me toch ook niet gehoord” zei mama. “JIJ WAS DEGENE DIE AL DIE ENGE GELUIDEN MAAKTE?”riep ik. “Ja sorry, ik had gehoopt dat iemand me zou ontdekken voordat het eten op zou zijn” mompelde mama. “Het maakt niet uit, ik heb jou tenminste terug” zei ik en ik sloeg mijn armen om haar heen. Een paar seconden daarna liet ik haar los en ik keek Robin stralend aan. “Ze is terug” fluisterde ik. “En dat is alles wat jij verdiende” zei Robin en hij drukte zijn lippen op die van mij. Vanaf nu wordt mijn leven perfect! Ik heb een relatie met Robin en ik heb mijn moeder terug! Wat wil je nog meer?!