What Love Is.

Uren heb ik tussen slaap en waken gedreven. Zijn ademhaling als mijn hartslag, zijn hart als dat van mij. Het was makkelijk om bij hem te zijn. Zo gemakkelijk als ademhalen, als denken. De dag kwam langzaam aan zijn einde en de nacht maakte alles weer duister. Jacob werd pas wakker toen de piano door het huis weerklonk. De zachte melodie van mijn moeders hart. Haar eigen persoonlijke symfonie. Ik hield er van als hij speelde. Het waren de momenten waar hij zijn zwakke kant liet zien. De gevoeligheid van zijn vingers die over de toetsen gleden waren als de kussen aan mijn moeder, zijn lippen op mijn voorhoofd. Als hij speelde, dan was hij de echte man die hij was, niet die wie hij probeerde te zijn.
Als kind zat ik al naast hem, dan keek ik hoe hij speelde. De dagen dat we bij de piano praktisch geleefd hebben, uren speelden tot iedereen er kompleet gek van werd. “Hoe laat is het?” zei zijn lage stem achter me. Hij haalde een van zijn handen van mijn middel weg en wreef de slaap uit zijn ogen; voor zover mogelijk was. Hij luisterde met me mee naar mijn vader beneden en legde zijn hand zorgvuldig terug op zijn plek om mijn middel. Ik beet in mijn onderlip, voelde hoe mijn hart nog wat sneller ging slaan. Misschien hadden ze gelijk. Misschien was Jacob wel mijn toekomst, mijn lot dat voor me uitgeschreven was. Ik wilde het idee van liefde voelen maar wist niet wat het precies betekende. Misschien was dit moment wel liefde, uren lang in elkaars armen liggen gewoon omdat het goed voelt. Ik schudde mijn hoofd. Er waren nog zo veel dingen die ik wilde. Ik had nooit echt ergens thuis gehoord en had altijd geweten dat ik anders was dan andere kinderen maar toch wilde ik één ding.
School.
Ik wilde weten hoe het was om vriendinnen te hebben die ik kon opbellen terwijl ik ze een uur ervoor gezien had. Feestjes geven en praten over jongens, gniffelen als ze voorbij liepen. Ik wilde shoppen met hun. Ik wilde weten hoe het was om een leerkracht te haten. Mijn lessen werden vooral gegeven door Carlisle en Jasper, de meest perfecte leraren die er waren. Ze waren slim en zorgde ervoor dat ik me nooit verveeld maar het was anders dan bij de anderen. Ik wilde uitvluchten kunnen zoeken als ik een slecht punt had en wilde streken uithalen die me in de problemen brachten. Ik wilde een normale tiener zijn. Ik wilde het meer dan alles, maar ik wist dat het moeilijker was dan het gewoon te wensen. Mijn vader wilde me niet laten gaan, zelfs niet met de goedkeuring van Carlisle. Hij was bang dat ze de gelijkenissen tussen hem en mama zouden zien en vragen zouden beginnen stellen. We waren hier al te lang, we moesten weg en snel… maar hoe laat je iets achter waar je zo van hield.
“Hij is er erg goed in…”
De muziek sloeg over in mijn nummer. Ik hoorde door de noten heen mijn hoge kindse lachje, het dansen op de tippen van zijn tenen en de uren die ik in zijn armen geslapen had. Hij had ze allemaal in zijn muziek gelegd, ieder klein momentje dat hij met me gedeeld had. Mijn vader…
Ik stond op,”kom dan gaan we naar beneden…”
Hij geeuwde nog een keer en stond op, leek even zijn evenwicht te moeten zoeken. Ik vroeg me af of ik zijn hand moest vasthouden maar dat was niet wat vrienden deden, vrienden hielden elkaars hand niet vast dus ik ook niet. Ik sprintte de trap af, wist dat hij me toch zou volgen. Mijn vader zat –zoals verwacht- achter zijn piano, mijn moeder bewonderend naast hem. Ze stond op toen ze me zag en ging in de zetel zitten, glimlachte terwijl ik naast hem op het bankje schoof. De begeleiding viel voor een paar seconde weg en werd door mijn hand overgenomen. We hadden het zo vaak gespeeld maar deze keer leek het bijzonder. De kamer vulde zich met de rest van mijn familie. Alice hing aan Jasper vast, Rosalie verscholen tussen de enorme armen van Emmett. Esmée liet haar hoofd rusten tegen Carlisle’s arm en Jacob zat naast mijn moeder op de bank. De muziek gleed door de ruimte heen en liet iedereen voor een paar minuten verstenen.
Ik wet dat je mijn gedachten gehoord hebt, papa…
Hij keek van de toetsen weg en keek me in de ogen, hield de muziek gaande zonder probleem. Ik zag de angst en twijfels in zijn ogen. “Is dat echt wat je wil?”
Ik knikte, iets te overtuigend dan zou horen. Hij zuchtte en keek terug neer, liet zijn hand de mijne kruisen en raakte voor een seconde met zijn hand de mijne aan. Hij zocht zijn kracht om het toe te laten. “Goed, maar niet hier en niet alleen,” fluisterde hij naar me. Het was stiller dan anders, onhoorbaar voor de anderen door het geluid van de muziek. Ik dacht na terwijl ik de akkoorden speelden, deel voor deel.
“Jacob?”
Hij knikte,”Jacob ging sowieso al met ons mee gaan, ik denk niet dat hij het erg vind om met je mee te gaan…”
Ik wilde glimlachen maar iets weerhield me ervan. “Opa Charlie…”
Weer gaf hij een knik en sprak nog iets zachter dan ervoor, alsof mijn moeder het niet mocht horen. “Hij overweegt de mogelijkheid maar hij zou alles doen om met jou en je moeder mee te gaan…”
Het was perfect, tot in het detail. Ik kon het voor me zien.
Een enorm huis ergens in Engeland, ver weg van de mensen en dichtbij het bos. 2 kleine huisjes die het vergezelde. Eén voor Jacob en één voor Charlie. Ik wist dat Renée iedere keer over zou vliegen als het dat was wat ze nodig had om bij ons te zijn en de rest van mijn weerwolven, daar zou ik een oplossing voor zoeken. We zouden allemaal samen zijn en niets zou nog mis gaan. Alles was perfect en gewoon helemaal kompleet.
De muziek werd zachter en de laatste noten dreven door de ruimte heen. Ik legde mijn hoofd tegen mijn vaders arm aan, drukte snel een kus op zijn wang en zag hoe de ruimte weer leeg stroomde. Ik stond op en snelde naar Carlisle toe. Esmée was net op tijd uit zijn armen om me te kunnen opvangen. “We gaan naar Engeland!”
Hij knikte en schonk me zijn perfecte glimlach. “Opa Carlisle,” grinnikte ik, zijn uiterlijk en de benaming niet echt gelijklopend. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en woelde door mijn haar. Ik glimlachte, liet hem gaan en ging naast Jacob zitten; “Dus jij gaat met me mee?”
“Ik kan je toch niet alleen laten!”
Ik schudde mijn hoofd,”natuurlijk niet. Jij en ik…”
Ik stak mijn hand naar hem uit en zag de glimlach om zijn lippen verschijnen. “Jij en ik…”
Hij hield mijn hand stevig in die van hem en keek me in de ogen. Misschien was dit wel onze liefde, gewoon alles samen trotseren…