Hoofdstuk 37

'Wat bezielde je nou.' mompelde ik en liep verder. William moest bijna rennen om me bij te houden. 'Hoe bedoel je?' hij keek me niet-begrijpend aan, iets wat me geïrriteerd deed raken. 'Wilde je Jùstin aanvallen?' Stilletjesaan kwamen we dichter bij huis. 'Justin is een klootzak.' 'Justin is een vriend.' 'Vijand.' 'Verdomme, William, néé!' Ik bleef stilstaan. 'Jij bent hier de klootzak, weet je nog?! Jìj steelde.' Ik keek hem met kwade ogen aan. 'Hìj niet.' 'Hij wilde ons arresteren!' Hij keek me met bange ogen aan. 'Met een rede.' ik zuchtte. Waarom kon ik niet kwaad op hem blijven? 'Kom.' ik trok hem mee. 'Ik ga naar huis. William, wil je me iets beloven?' Over een ding was ik onzeker geworde na de babbel met Rose. 'Tuurlijk, wat?' Hij lachte naar me, ik smolt. 'Dat je niet teruggaat naar die bende? Dat je op het goede pad blijft?' Zijn ogen werden onzeker maar hij lachte nog steeds: 'Tuurlijk, Lauryn. Ze zijn slecht, jij hebt me dat laten inzien. Echt-echt waar.' 'Oké.' ik lachte stilletjes en inmiddels waren we al aan mijn appartementje gekomen. Snel stormde ik naar boven met een verbijsterde William achter me. Ik.. Rose had gelijk. Ik wàs op hem verliefd. En ik ging niet zoals haar zijn en het voor zoveel jaar verzwijgen. Nee, het moest nu. Ik voelde de kracht in mijn lichaam, een nieuwe kracht en het harde bonzen van mijn hart. Nù. 'William, ik moet je iets zeggen.' 'Wat?' hij ging op de sofa zitten. 'Ik..Ik-eu. Ik h..' ik stond maar wat te brabbelen en mijn gezicht werd knalrood. Weg, kracht. 'Ik- hou je tshirt alsjeblieft aan. Slaapwel.' Zo snel als de wind deed ik de deur toe en liet me op mijn bed vallen, met mijn handen in mijn haar. 'Shit, shit, shit!' Waarom durfde ik het niet? Wat schéélde er met me? Waarom wilde ik het maar niet zeggen - Maar niet toegeven? Verdomme! Lang kon mijn gepieker niet duren want opeens, als een donderslag, ging mijn GSM. Zuchtend pakte ik het als een gek trillende ding en op het schermpje verscheen : "Justin." Met een zucht drukte ik op het groene telefoontje en zette de GSM aan mijn oor. 'Lauryn!' riep Justin aan de andere kant. 'Wat hééft dat te betekenen?' Die William.' 'Ook hallo.' zei ik droogjes. 'Lauryn,.. Waar ben je?' 'Thuis.' 'En hij?' 'Hier.' Ik hoorde een afkeurend gemompel en rolde mijn ogen. 'Hij is gevaarlijk. Wat doet hij?' 'Slapen.' 'Wòont hij bij jou?' 'Ja.' antwoordde ik terug. 'Justin, hij heeft die bende afgezworen. Echt-echt. Hij is verandert en hij had geen huis dus..' 'Dus speelde jij maar wilde weldoenster. Hij is gevaarlijk!' 'Nietes.' 'Welles en..' hij aarzelde even.' Lauryn, ben jij verliefd?' 'Justin, ik-eu.' 'Hmm. Ik weet al genoeg. Wel, Lauryn als je dat echt denkt zou hij een geweldige hulp zijn voor..' Hij stopte. 'Voor?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Voor wat?' 'Laat maar.' zei hij en voor ik kon protesteren zei hij: 'Slaapwel.' en voor de rest was het: tuut-tuut-tuut. Zuchtend gooide ik mijn GSM in een hoekje en ging liggen, napiekerend over Justins woorden tot ik in slaap viel.