Up to the Capitol 2.2

We liepen samen de marmeren trap van het gerechtsgebouw op die hier en daar al wat scheuren begint te vertonen. De enorme deuren gingen piepend open en we stapte de gigantische hal in. Ik zag nog net dat Sloan en Demian allebei apart in een ruimte worden geduwd door een stel vredebewakers. Ook wij namen de wentel trap naar boven en de eerste kamer die rechts die grote openslaande deuren heeft. De bloemen in de kamer roken over heerlijk. Ik ging op de witte sofa zitten Lexus ging tegenover me zitten in een zwarte fauteuil. “Gaat het weer een beetje?” vroeg hij.
“Ja het gaat wel weer.”
“Wil je wat drinken?” vroeg hij.
“Doe maar een groot glas water.” Ik had nog steeds een erg vieze smaak in mijn mond van het overgeven. Lexus stond op en ging het halen. Ik keek de kamer rond. Hij kon wel een restauratie beurtje krijgen van het lijstwerk begint hier en daar wat stukje los te raken. En de schilderingen waren verkleurd. Lexus kwam terug met een glas water. Voor hij de deur achter zich dicht doet vang ik een glim op van Birgit en haar familie.

Ik weet nog maar al te goed dat mijn moeder en mijn zussen afscheid van me kwamen nemen voor ik op de trein naar het Capitool afgevoerd. Ik dacht echt dat ik ze nooit meer zou zien en ze mij in een kist zouden terug krijgen. Het tegen deel bleek waar maar wat had ik veel tranen gelaten. Gelukkig buiten het zicht van de camera’s. Want zwakke tributen waren vaak als een van eerste het slachtoffer in de arena. “Hier, drink maar op.”
“Dank je,” zei ik. Hij ging weer tegen over me zitten. Even was het stil. "Waar denk je aan?" vroeg Lexus. “Aan Birgit en hoe ik haar zus in leven moet houden,” antwoorde ik.
“Dus als je sponsor geld ontvangt ga je het voor Sloan gebruiken?”
“Ja zij heeft de meeste kans van de twee.”
Ik zag Lexus bedenkelijk kijken. “Ik denk dat je Demian nog niet moet afschrijven. Ik ken de burgemeester best goed. Als ik hem moet geloven, is het niet echt bepaald een watje”
Misschien had hij gelijk. Demian had ik eigenlijk nog nooit echt leren kennen. Sloan daar in tegen kwam ik dagelijks tegen. Niet dat we een hele goeie band hadden.
Ik moest het niet alleen voor Birgit doen. De burgemeester had net zo veel recht om zijn zoon terug te zien. Ik zou in de trein wel eens een wat praten met Demian.

Er werd geschreeuwd op de gang. Ik hoorde een vaas breken. Wat was daar aan de hand? “Jij vieze vuile Capitoolkwal laat me los!” hoorde ik iemand bekends schreeuwen. Het was Birgits stem. Ik rende naar de deur om te kijken waarom ze reageerde. In de hal werd Birgit trappend en slaand in de armen van een vredebewaker de wenteltrap af gedragen. “Laat me los, laat me los!” schreeuwde ze boos. Haar gezicht was en rood van boosheid en het vele huilen. Even later kwamen Mr. Adelear en Mvr Adelear samen met Liedwei voor bij lopen. Hun hoofden licht gebogen en rood van het huilen Over Liedewei’s lieve gezichtje liepen nog een aantal tranen. “Mvr Andear, wat is er gebeurd?” vroeg ik. “O, hoi Alicedee. Birgit wilde de kamer niet vrijwillig verlaten. Als ze voor Sloan de arena ik kon had ze het gedaan. Toen heeft de vredebewaker haar op gepakt en zo als je ziet haar naar buiten gebracht”
Wat was ze in godsnaam aan het doen. Als ze zo tegen het Capitool te keer ging, zou ze vast zweepslagen of in een schandpaal terecht komen. Of erger nog een kogel door haar hoofd krijgen. Het Capitool duld geen tegenspraak. Ik moest met haar gaan praten. “Lexus, ik ben zo terug oké.” Hij knikte dat het goed was en is rende de wenteltrap af naar beneden. De grote deuren door en daar stond ik buiten. Beneden op de marmeren trap zat Brigit met haar handen voor haar gezicht. Ze huilde.
“Brigit.”
Ze keek op en keek me aan. “Alicedee,”zei ze met een rilling in haar stem. Ik liep op haar af en ze stond op."Brigit wat ben je in godsnaam aan het doen. Weet je niet dat, dat gevaarlijk is. Ik jou ook niet nog eens kwijt”
“Ik weet het maar ik kan Sloan toch niet aan haar lot over laten,” ze pakte mijn arm vast “Alsjeblieft Alicedee, ik vraag het je als mijn beste vriendin neem haar levend mee terug naar huis”
Die woorden kwamen hard aan. Ik wilde niks liever, maar hoe kon ze dat aan mij vragen Demian was net zo belangrijk.