My Real Life Is A Secret! charpter 1

ik loop de trappen op opweg naar mijn lokaal.
`jeej frans` dacht ik sarcasties bij mezelf.
ik liep naar mijn klas toe en ging naar binnen,geen ''hallo`s'' of ander gezwets ik werd genegeerd zoals altijd, niet dat ik het heel erg vond,zolang nietmand wat tegen me zei hoe minder ik de kans heb om iemand te verwonden.
'ja ik zei al dat ik me er goed bij voel enzo alleen het is niet alleen maar `joepi`zonder dat ik wil kunnen mijn krachten me een soort overheersen en dan komt er een soort explosie van energie en dan moet ik maar hopen dat ik nietmand pijn heb gedaan.
ik ga op mijn plaats zit en zorg dat ik de juiste boeken op mijn tafel heb liggen.
zoals normaal zit ik hier weer alleen, niemand wilt naast iemand zitten die niks zegt,kan ik me voorstellen.
we krijgen een paar lompe opdrachten over de passé composé, dit is gewoon te makelijk dacht ik bij mezelf.
na een saaie les was het pauze.
ik liep eerst naar de school kelder met de kluisjes en fietsenkelder.
ik wisselde mijn boeken en liep naar de aula.
bij het eerste stoeltje dat ik kon vinden ging ik zitten,overal om me heen hoorde ik mensen lachen,grappen maken en gewoon praten.
op dit soort momenten kan ik me best alleen voelen,waarom ben ik gezegend met een vloek!
mijn tranen kon ik nouwlijks in houden,ik stond op en snelde naar de wc.
toen ik in een hokje zat begon ik geluidloos te huilen,de tranen liepen over mijn wangen, alles zat me tegen op het moment.
kon ik niet gewoon eendag gewoon zijn,een dag zonder angsten dat ik iets verkeerd zou doen een dag dat mijn ouders me zouden respecteren.
waarschijnlijk zal zo`n dag nooit voor mij aanbreken,ik heb het me al zovaak gezegt ''ik zal er gewoon mee moeten leren leven''
toen mijn tranen waren opgehouden leek het me wel tijd om terug te gaan naar de aula voor dat de bel ging.
ik keek snel even in de spiegel die boven de wasbak hing,miijn ogen waren iets opgezwollen,maar niemand zou het merken.
''hou op met dat zelfmedelijde hope je weet wel beter je bent gezegend,erom zitten kniezen moet je niet doen! ''
met mijn blik op de vloer gericht liep ik de gang op naar de aula.
''hey gaat het wel?'' hoorde ik een vertrouwde stem zeggen.
ik keek omhoog,
''euh,ja hoor, waarom vraag je dat?'' zei ik wat meer op fluisteren leek.
hij wees naar de druppels op de grond,ik voelde met mijn hand lang mijn ogen en merkte dat de druppels op de grond mijn tranen waren.
''weet je zeker dat het gaat?'' vroeg hij nogmaals.
ik gaf een klein knikje,'' gewoon iets stoms'' ''oke dan'' zei hij,niet hele maal overtuigd.
''als ik vragen mag wat is je naam?,we zeggen elkaar wel altijd hallo maar ik ken je naam niet eens'' zei hij lachend.
''mijn naam is Hope'' zei ik nu ook glimlachend''en jouw naam?''
''bill ,that`s me'' zei hij grappend


( iknow de eerste delen zijn denk ik een beetje saai maar ik vind hem na een paar hoofdstukken wel echt leuk worden )
reactie`s?