The Story of Moon deel 51

The story of Moon deel 51.

Ik werd wakker in een andere kamer, voor mijn gevoel dan. De groene kleur was terug op mijn muren, mijn kast en bureau stonden er weer , alsof er niks gebeurd was. Ik schoof mijn benen over de rand van mijn bed en wiebelde even met mijn tenen. Alsof er niks gebeurd was. Ik trok mijn japon wat omhoog en wenste vurig dat het een nachtmerrie was. Maar een groot litteken zat in mijn buik gekerfd. Ik slikte moeizaam en deed mijn japon weer naar beneden. Alsof je tweede harthelft van je is afgepakt.
“ Je bent wakker..” fluisterde Aron die gelijk in de deur opening stond en naar me toe kwam lopen. Hij kwam naast me zitten en sloeg een arm om mijn middel.

“Heb je lekker geslapen?” “ Het ging.” Fluisterde ik terug.
“Aron?” vroeg ik. “ Ja, liefste?”

“ Kunnen we ooit nog normaal verder gaan? Het voelt niet goed, ik voel me leeg. Zo leeg..” er gleed een traan uit mijn ooghoek. Ik had helemaal geen hoop meer, ik had zo veel meegemaakt maar dit was absoluut het toppunt. Ik wilde niet meer.

“ Natuurlijk kunnen we verder gaan, jij leeft misschien niet eindeloos. Maar je weet dat ik over een paar jaar je nog een keer kan bijten, zodat het wolven gen uit je is.”
Ik keek hem aan en slikte voordat ik antwoord zou geven.
“ Ik weet niet of ik wel verder wil..”
Zijn ogen werden groot.
“Wat.. wat? Wat zeg je nou?” stootte hij uit.
“ Ik weet niet of ik deze pijn wel overleef, soms heb je het gevoel dat je pijn niet de baas kan zijn, pijn dat van binnen uit komt. Elk ding in mijn leven doet me denken aan het verlies. Ik weet het niet meer..”
“ We hebben elkaar nog, praat alsjeblieft niet zo.”
“Aron..”

“ Kijk me aan.” Prevelde hij en hij pakte mijn hand vast. Hij trok me dichter tegen zich aan. Ik hief mijn hoofd op en keek in zijn prachtige ogen. Hij bracht zijn lippen naar mijn oor en gaf er een kusje op en fluisterde : “ Niks, kan ons meer pijn doen dan wij elkaar kunnen doen. Ik weet wat je voelt, ik voel het ook. Maar we moeten ons erover heen zetten. Het komt allemaal goed.” Hij bracht zijn lippen naar de mijne en drukte er zachtjes tegen aan. De kus werd dwingender. Ik had hem zo gemist. Hij trok me dichter tegen zich aan en duwde me zachtjes om te gaan liggen. Misschien als we dit deden, vergeet ik de pijn voor even. Ik zou daar alles voor over hebben. Hij trok mijn japon uit terwijl we ritmisch verder kusten, en zo werd het een onvergetelijke dag, positief en negatief.




De omgeving was wazig, maar het werd steeds scherper. Ik zat in een schommelstoel, op een veranda dat op het strand uitkeek. Ik zag meeuwen vliegen, hertjes springen en spelen met hun moeder. Jonge eendjes die hun moeder volgden. Maar ik was me niet heel erg van de omgeving bewust. Ik had een warm klein iets in mijn armen. Er zat een deken omgewikkeld. Ik haalde het deken een stukje weg en keek naar een prachtig gezichtje van een meisje. Haar steile haren waren chocolade bruin en ze had de mooie gouden ogen van Aron. Haar lippen leken op die van mijn vader, die had ze ook van mij geërfd. Ik wist dat het meisje zeker pas twee was en te jong was om te praten, maar toch vroeg ik haar: “ Wat is je naam meisje?” Haar lippen bewogen alsof ze al jaren sprak. “ Ik ben je dochter, mama.” Fluisterde ze zacht. “ Ik heet Daila.”
“ Wat een mooie naam.” Sprak ik vol bewondering. Ik bracht haar lichaampje dichter bij het mijne en knuffelde haar stevig.
“ Zit mijn liefste weer met mijn dochtertje op de veranda?” klonk de prachtige stem van Aron vlakbij mijn oor.
“ Zoals het hoort.” Glimlachte ik.
Opeens leek al het vredige, om te slaan in een donkere droom, een vreselijke nachtmerrie. De baby werd uit mijn handen gerukt door mijn moeder, die met bloeddorstige ogen naar Daila keek. Haar tanden glinsterden in het licht van de zonsondergang terwijl ze haar lip optrok. Ze gaf een kusje op haar wang en voor ik kon reageren zette ze haar tanden in haar keel. Ik was als steen en keek toe hoe mijn moeder het prachtige meisje leeg zoog. Ik zag haar huid schrikbarend dun worden en haar oogjes vielen dicht. Ik stak mijn hand uit, en gilde. “Nee! “




“Nee!” ik kwam snel overeind en greep in mijn haren. Máár een nachtmerrie zouden mensen zeggen. Mijn schuldgevoel werd erger, waarom had ik mijn kleine nooit kunnen beschermen? Haar prachtige oogjes en haren. Ik keek op mijn wekker en zag dat het drie uur s’nachts was. Ik dacht terug aan de geweldig middag met Aron een paar dagen geleden, maar het gevoel was niet genoeg. Ik wilde hier niet meer zijn, niet meer staan. Het leven was me teveel geweest en ik twijfelde of ik het eeuwige leven wel zou kunnen doorstaan. Ik sprong het bed uit en trok een joggingsbroek en trui over mijn japon aan en sprong behendig uit mijn raam. Mijn oog viel op een briefje op mijn voordeur.

Ik ben even jagen, als u Moon ziet, alstublieft niet bij haar in de buurt komen. Ik ben niet in de buurt om haar te beschermen.
Aron.


Ik rende weg van mijn huis diep het bos in. Ik kleedde me uit en bond de kleren aan een tak van een boom. De japon bungelde aan de tak terwijl ik mijn trui, broek en ondergoed aan mijn enkel bond. Het was zwaar en een groot pakket. Maar ik kon het heus dragen. Ik liet het warme gevoel door mijn ruggengraat sidderen en voor ik het wist raakte mijn vier poten de mossige grond. Ik ging naar de bergen. Ik rende hard, heel hard. Geen mens zou me kunnen zien, dat wist ik zeker. En ik wenste vurig dat Aron me niet zou vinden. Hij zou me tegen houden. Ik wist dat hij er kapot van zou zijn als ik mezelf om het leven had gebracht. Maar zelfs hij kon me niet van de pijn weer helpen. Mijn moeder had ik dagen lang niet gezien, ze was wel beneden, maar ik wilde nooit meer met haar praten. En het was goed zo, nu zou ik bij mijn kleintje kunnen zijn. Aron vond een andere liefde, dan had hij al dat gezeik van mij ook niet meer aan zijn hoofd, hij zou een – hoe ver je het kon noemen – normaal leven krijgen, en veel kinderen krijgen zonder drama. Met die stelling kon ik het doen. Ik stopte op een grote richel in de rotswand. Ik nam afscheid van de witte wolf in mij, het voelde eigenlijk weer goed om weer even als wolf te rennen, ruiken en een beetje kunnen denken. Ik veranderde terug en trok mijn kleren aan.
“ Het is genoeg geweest zo, Aron. Ik heb pijn, heel veel pijn. Maar ik kan het niet meer langer. Het leven heeft zijn tol geëist. Het heeft mij geëist, en dat is de prijs die ik moet betalen. Zonder mij word het leven beter voor jou en je toekomstige gezin. Ik hou van je. Meer dan ik had durven dromen, jij kwam in mijn leven. En mijn leven is nog nooit zo fantastisch geweest. Jij was het zonlicht in mijn donkere nachten, mijn wederhelft. Het is mooi geweest, zo wil ik het afsluiten.” Kraste ik fluisterend op een papiertje en legde het naast me neer. Als hij mijn bloed zou ruiken zou hij dit zeker weten vinden. Ik rukte een scherpe punt uit de rotswand en trok de mouw van de trui een beetje op. Ik moest de moed bij een proberen te rapen, het stukje rots trilde in mijn hand.
“ Ah !” kreunde ik toen ik met de scherpe punt door mijn pols sneed.
“ I love you..” fluisterde ik en sneed mijn andere pols ook door.
Ik had niet verwacht wat ik hoorde. Ik hoorde een raar dof geklop vlakbij me. Een klein hartje dat steeds meer aan het groeien was.
“ Nee! Dit kan niet! Nee!” gilde ik.
Ik wist maar al te goed wat het gebons was, een nieuwe baby. Ik huilde terwijl het bloed van mijn polsen zich met mijn tranen mengden. Ik hief mijn hoofd op en keek geschokt naar het stijve gestalte van Aron.
“ Wat ben jij nou aan het doen?!?” schreeuwde hij.