[2] De jurk

“Kijk deze dan, die is mooi.”
Avril zit tussen mijn benen terwijl ze door een dik boek bladert. Er staan allerlei soorten trouwjurken in, met alle lengtes, kleuren en versieringen. Af en toe staat er een bruidegom bij in een pak dat bij de jurk past. Om de paar bladzijden roept Avril weer dat ze een mooie jurk heeft gezien en ik stem steeds in.
Ineens komt de vraag in me op die al een tijdje geleden in mijn hoofd had moeten zitten. Wie draagt de jurk? Wie heeft de broek aan en wie is de bruid? Het verschil tussen de bruid en de bruidegom is groter dan alleen het geslacht en de kleding. De bruidegom moet de bruid het huis in kunnen dragen. De bruidegom moet zijn pak aanpassen op de jurk, niet andersom. De bruid mag het boeket gooien. De bruid loopt naar voren terwijl de bruidegom haar met open mond aanstaart. De bruidegom moet op zijn knieën gaan voor de bruid.
De bruid moet op zijn knieën gaan voor de bruid…
Avril is voor mij op haar knieën gegaan toen ze me ten huwelijk vroeg. Maar nu puntje bij paaltje komt zie ik haar niet zo snel in pak trouwen. Ze is zo enthousiast over al die jurken, en dat kan ik van mezelf niet zeggen. Avril mag de jurk aan.
Vroeger droomde ik wel altijd over trouwjurken. En twee jurken? Nee, het moet allemaal om de bruid gaan. Als ik ook een jurk zou dragen zou Avril’s schoonheid niet meer het middelpunt zijn. Ik wil niets van haar pracht ontnemen.
Ik zal de bruidegom zijn.

Overenthousiast trekt Avril mij de bruidsjurkenwinkel in. Ik had nog zo gezegd dat de bruidegom de jurk niet voor de bruiloft hoort te zien, maar zij wilde hem per se met mij samen uitzoeken. Al snel komt er een vrouw op ons af.
“Kan ik jullie helpen?” vraagt ze terwijl ze haar lange blonde haar over haar schouder gooit. Ik schat nog niet zo oud. Een jaar of dertig.
“Ik zoek een trouwjurk,” zegt Avril overbodig en ik lach.
De vrouw bied ons champagne aan en laat ons een deel van haar collectie zien. Er zitten een hoop moderne creaties bij die ik op een catwalk verwacht, en niet op een bruiloft, maar ik besluit wijselijk mijn mond te houden.
Daarna vraagt ze aan Avril of ze al iets in haar hoofd had.
“Eigenlijk wel,” zegt Avril en ik zie de glinstering in haar ogen. “Ik wil graag een witte jurk. Niet beige, of vuil wit, maar echt het puurste en meest maagdelijke wit dat je hebt. Hij moet strapless zijn en rond mijn taille moet hij strak zitten en daarna wijder uitlopen naar beneden. Hij moet lang zijn… tot de grond. En ik wil een sluier.”
De vrouw knikt langzaam en neemt alles in haar op. Ze denkt lang na en uiteindelijk knikt ze.
“Ik denk dat ik precies heb wat jullie zoeken.” Ze staat op een loopt weg. Een tijdje later komt ze terug met een foto. Een simpele foto. Maar op die simpele foto staat precies de jurk die Avril beschreef. Ze slaat haar handen voor haar mond.
“Dit is hem. Precies zoals ik hem me voorstelde.”
Het is hem precies. Maagdelijk wit, strapless, lang en wijd van beneden. De vrouw rent weer weg en na een tijdje komt ze terug met drie jurken. Drie van de perfecte jurken om precies te zijn.
“Kijk maar welke je past,” zegt ze terwijl ze op een pashokje wijst. Avril verdwijnt erin steekt na een halve minuut al haar hoofd naar buiten om mij om hulp te vragen. Het valt me op dat het hokje bizar klein is om een bruidsjurk in te passen.
Na vijf minuten trek ik de rits onder haar arm omhoog. Maat S past perfect. Hoe doet ze dat toch?
Ik houd het gordijn open en Avril stapt het pashokje uit. Ik zie haar nu al stralen. Ze loopt naar de spiegel en haar mondhoeken krullen nog meer omhoog.
“Perfect…,” is alles wat ze uit kan brengen. Ze heeft gelijk. Ze is inderdaad perfect.
Alleen de sluier mist nog, maar als Avril zich de jurk (met tegenzin) weer uit heeft getrokken, leidt de vrouw ons naar een ander deel van de winkel. De ruimte is minder groot dan die waar de vele jurken in hangen. Aan de ene kant zie ik allerlei schoentjes staan en aan de andere kant sluiers.
We kijken een tijdje rond en na een kwartier heeft Avril ook een sluier uitgezocht. Hij is niet al te lang en gemakkelijk af te doen. Hij is van wit kant en voelt als zijde. Als ze hem aanprobeert verbergt hij haar mooie gezicht. Ik til de sluier op en leg hem naar achter, over haar hoofd heen. Terwijl ik een kus op haar mond druk weet ik dat we de jurk hebben. Hij zit Avril als gegoten, waardoor er niks aan versteld hoeft te worden.
Avril slaat haar handen om mijn middel terwijl ik de ruim dertienhonderd euro neerleg. Het is eigenlijk helemaal niets. Voor haar ultieme jurk heb ik nog veel meer over. Maar dit was genoeg, en nu hebben we de jurk.