#33.

“Chaya,” zei hij zachtjes, maar ik bleef hem strak aankijken, “toen je moeder stierf kort na je geboorte, kwam dat doordat ze ook ziek was.” “Hoe bedoel je?” Mijn hersenen probeerden alles aan elkaar te knopen. “Ze was al ziek voordat ze zwanger werd, maar ze wou geen abortus. Isa wilde geen moord plegen.” Isa? Dus zo heette de vrouw aan wie ik mijn leven te danken had. Maarten’s ogen waren vochtig. Hij had het moeilijk. Dit gesprek ging dan ook tenslotte over zijn overleden vrouw. Ik hield mijn gezicht in de plooi, maar liet de vuile blik achterwege. “Ze was zwak en ik was bang dat ze de bevalling niet eens zou halen. Isa deed alsof ze het aankon, maar dat was niet waar. Ze hield het niet uit van de pijn. De dokter vertelde me dat ik zou moeten kiezen tussen haar en het kind, jou dus. Isa daarentegen weigerde op te geven.” Ik voelde mijn benen langzaam slapper worden. Ik staarde weerloos naar Maarten, die nog steeds neerzat op de stoel. Hij had mij gekozen. “Ze stierf uiteindelijk toen ze jou in haar handen had.” Mijn mond opende zich, maar er kwam geen klank uit. Er verscheen een fijne glimlach op zijn gezicht. “Isa was koppig, maar ook erg sterk. Ze overleefde de bevalling, maar op het moment dat ze jou voor de eerste keer in haar armen had, maakte ze een huivering. Ik panikeerde, maar ze zei me dat het goed was. Ze sloot haar ogen terwijl ze je glimlachend aankeek.” Er plensde een druppel op de tafel. Ik had niet eens doorgehad dat ik was beginnen huilen. Lana sloot haar hand in de mijne en kneep er even in. Ondanks de tranen die overvloedig over mijn wangen stroomden, liet ik verder geen emotie los. Misschien was ik te aangedaan door zijn verhaal. Het raakte me, hoewel ik hem niet kende. Of ik het nu wilde of niet, ik was op de een of andere manier met hem verbonden. Maarten richtte zijn ogen naar beneden en balde zijn linkerhad tot een vuist. Hij was niet van plan om zich nu te laten gaan. Hij was hier immers niet zomaar. Hij moest mij iets vertellen. Dit verhaal vertelde hij vast niet zomaar. Isa was ziek geweest toen ze zwanger was, stierf na mijn geboorte en nu vertelde hij mij dat ik ook ziek was. “Wat had ze?” vroeg ik voorzichtig, want wat zij had, had ik ook. Die eindjes had ik ondertussen al aan elkaar geknoopt. “Aids.”