I'd Lie [Taylor Swift]

'Liefde? Nee, dat is niets voor mij,' beantwoordt Drew mijn vraag over liefde terwijl hij met zijn hand door zijn bruine haren strijkt. Ik schiet in een hysterische lach om te verbloemen dat mijn hart in duizenden stukjes breekt. Ik wens dat hij ongelijk heeft, en ik wens voor een vallende ster opdat ik dat nog een keer kan wensen.

Het is onverstelbaar hoe iemand die fysiek zo dichtbij is, emotioneel onbereikbaar is. Ik rijd in mijn nieuwe wagentje - no way dat ik iemand die zo vaak een auto in de prak heeft gereden als Drew mijn nieuwe auto laat besturen - en hij zit naast me in de passagiersstoel. Hij zit nog geen halve meter van me af, ik kan gemakkelijk mijn hand op zijn wang leggen, zijn zachte huid voelen, of mijn vingers door zijn bruine bos haar laten gaan. Ik kan hem aanraken, maar bereiken op de manier waarop ik wil, zal ik nooit. Ik ben verliefd op hem, maar liefde is niets voor hem.

'Let je nog wel een beetje op de weg?' Alleen het horen van zijn stem, ookal vormen de worden een algemeen zinnetje, laten de vlinders in buik fladderen en mijn hart overslaan.
'Ja, natuurlijk,' mompel ik en scheur mijn blik van zijn lachende gezicht. Zijn ogen hadden me afgeleid, ik probeerde het aantal kleuren te tellen.
'Gisteravond was echt vreselijk saai, trouwens, met Kate, Judith, James en Daan. Het is zo veel gezelliger als jij erbij bent.' Ik glimlach en bloos lichtjes. Hij bedoelt het vriendschappelijk en heeft geen flauw idee van de impact dat zo'n klein zinnetje op mij heeft. Vlinders vliegen kriskras door mijn buik heen en geven me een gelukzalig gevoel. Er valt en stilte en ik zet de cd-speler aan. Er zit nog een cd van Nirvana in, weet ik, en draai het volume omhoog. Drew heeft me een keer verteld dat hij van Nirvana houdt. Het begin van het nummer Lithium schalt door de boxen en op Drew's gezicht verschijnt een grijns.
'Deze kan ik op de gitaar.' In zijn stem klinkt ergens een beetje trots.
'Ik wist helemaal niet dat je gitaar speelde,' antwoord ik en probeer hem aan te kijken en tegelijk de auto te besturen. Drew haalt nonchalant zijn schouders op. 'Ik speel ook nog niet zo heel lang. Ik heb het nog niet zoveel mensen verteld. Of eigenlijk ben jij de eerste die het weet.'
Ik voel me gevleid en de bekende vlinders dansen in mijn buik.

Waarom is liefde niet te sturen? Ik had het mezelf dan nooit zo moeilijk gemaakt. Drew vindt me niet op een romantische manier leuk en zal dat ook nooit vinden. Ik ben ongelooflijk verliefd, tot over mijn oren, wil niets liever dan Drew mijn vriendje kunnen noemen en het breekt mijn hart dat hij niet eens voor liefde openstaat. Ik bid elke ochtend en avond voor een wonder.
Als liefde niet te sturen is, kan het toch ook zo zijn dat hij toch verliefd wordt, ookal wil hij dat niet? Het wonder waar ik zo vurig op hoop wil echter niet geschieden.

'Ga je komende zaterdag trouwens mee uit?' vraagt Drew terwijl ik de auto probeer te parkeren.
'Ja hoor,' zeg ik een tikkeltje afwezig. 'Voor een speciale gelegenheid?'
'Voor mijn verjaardag.'
'Oja, natuurlijk. Je bent de zeventiende alweer jarig. Weet je al wat je wil hebben?'
'Doe maar wat. Je verzint altijd wel wat leuks.' Ik bloos weer lichtjes, en zeg hem dat ik wel wat ga verzinnen. Ik denk aan een gitaar. Misschien een tikkeltje duur, maar met mijn ouders als ouders zou ik hem bij wijze van spreke ook een huis cadeau kunnen doen.

'Wil je wat drinken?' vraag ik Drew terwijl hij neerploft in mijn groene zitzak.
'Nee, dankje,' antwoordt hij. 'Hé, je hebt een gitaar!'
Ik wil 'die heb ik altijd al' antwoorden, maar wordt onderbroken door een bekend ritme. Lithium van Nirvana, dat kan niet anders. Drew heeft zich op een zwarte bank neergezet en bespeelt mijn oude, met stickers beplakte, gitaar. Ik loop naar hem toe, ga op het lage tafeltje tegenover Drew zitten en zet mijn glas water geluidloos naast me, bang de muziek te verstoren.

Geintrigeerd luister ik naar de akkoorden die hij aanslaat en kijk ik naar hem. Hij beweegt lichtjes met zijn lippen, ik herken de woorden van het nummer. Zijn rechterhand slaat sierlijk de snaren aan, terwijl hij zijn andere hand in de moeilijkste houdingen wringt. Zijn prachtige ogen zijn verscholen achter zijn haar, dat naar voren is gevallen doordat hij zijn hoofd gebogen heeft. Voor zover ik kan zien, is zijn gezichtsuitdrukking ontspannen.
Hij is prachtig.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest.

Ruim een week later sta ik bij hem op de stoep, ik had beloofd hem op te halen. Ik bel aan en zijn zus doet open.
'Hé, Jade! Kom maar binnen, het kan nog even duren. Meneer is nog bezig met zijn avondeten.' Ik glimlach naar Rose. Ik kan er niets aan doen een jaloerse steek door mijn lichaam te voelen. Rose is ongelooflijk mooi. Mijn blonde krullen, waar ik zo trots op ben, vallen in het niets bij haar stijle, bruine haar. Haar lach is zo mooi, dat het bijna pijn doet aan je oren.
Ze maakt het hoofd van elke jongen op hol.
'Wat leuk je te zien, Jade,' begroet de vader van Drew me. Drew lijkt totaal niet op zijn vader, behalve zijn ogen. 'Tijdje geleden, niet?' Ik knik, vraag hem of ze op bezoek zijn voor Drew's verjaardag en raak met hem in een gesprek verwikkeld.

Nog brak van het avondje stappen, open ik de dag erna de deur voor mijn moeder. Ik heb geprobeerd me zoveel mogelijk op te knappen, ik denk alleen niet dat het heel overtuigend is. Ik loop naar de keuken om wat drinken voor haar te pakken, terwijl ze zoals gewoonlijk al mijn fotolijstjes bekijkt. Ze pakt een van de voorste vast.
'Is dit nu je vriend?'
Ik zucht. 'Ik heb geen vriend, mam.'
'Wie is dit dan?' Ze zwaait met het lijstje. Ik pak het van haar over en bekijk de foto. Ik zit op Drew's rug, mijn handen heb ik om zijn nek geslagen. We lachen beiden naar de camera.
'Dat is Drew,' zeg ik en zet het fotolijstje weer neer.
'Dus dit is je nieuwe liefde,' zegt ze nadenkend.
'Mam! Ik zeg net dat ik geen vriend heb!'
'Schat, ik ben je moeder, ik heb het echt wel door. Dit is zeker niet de eerste keer dat ik iets over hem hoor. Je bent verliefd op hem, niet?'
'Nee, dat is - dat is niet waar,' lieg ik hakkelend. 'Hij is gewoon een vriend.'