37. Team Bulgaria.

“ Ah, daar is ons Friedolien ook.” Zei Irina vrolijk. Ik keek op vanuit mijn tijdschrift en zag Friedolien komen aangewandeld met haar valies die ze achter zich sleepte en haar moeder aan haar zijde. Ik stond op en keek op mijn uurwerk. Het was net één uur geworden, ze had geluk. Ik zwaaide naar haar en Friedolien deed net hetzelfde. “ Alles mee?” vroeg Irina aan haar. Friedolien knikte. “ Oké, dan kunnen we ons gaan inchecken en naar de gate wandelen.” Zei Irina. Ik knikte en Friedolien nam afscheid van haar moeder. Onze ouders gingen niet altijd mee naar wedstrijden in andere landen. Ten eerste omdat het dan soms veel te duur uitkwam, en ten tweede omdat zij ook moesten gaan werken. Samen liepen we dan de luchthaven door en iets meer dan een uur later stegen we op. Het was een goed 4 uur vliegen naar Bulgarije. We gingen al zo’n 3 uur boven in de lucht.

Ik zat aan het raampje en Friedolien zat aan de andere kant naast me. Irina zat voor ons samen met nog een paar andere coachen. Op wedstrijd moesten er sowieso een stuk of 3 trainers mee zijn. Waarom wist ik niet precies, maar het was zo. ik wilde net iets aan Friedolien vragen toen tegelijkertijd onze gsm’s afgingen. We keken elkaar met een frons aan en namen de gsm’s die in onze broekzak zaten. Ik opende het berichtje en zag dat het van Bill was. Dat kon je wel raden. Nog voor ik het las keek ik naar Friedolien en zei : “ Tom?” Friedolien knikte hevig en las haar berichtje voor : “ Veel succes liefje, maak maar dat je wint! Ik mis je nu al! X” “ Hoe schattig!” zei ik. “ Wat staat er bij jou?” vroeg Friedolien nieuwsgierig en ze boog zich naar mij toe om mee te kunnen lezen. Mijn ogen gingen over de letters die Bill had getypt. “ Veel succes, lieve meid. Zorg er maar voor dat je wint,hé. Ik hoop dat het kettinkje je geluk zal brengen. En vergeet niet, ik zal naar je kijken,hé. X” las ik stil voor. “ Heb je gezegd dat het op tv ging vertoond worden?” vroeg Friedolien licht hysterisch. “ Ja.” zei ik en keek haar aan. Friedolien haar ogen werden groot en ze begon te lachen. “ En ik heb nog aan Tom gezegd, dat hij niet mocht kijken, omdat ik dan toch alleen maar zenuwachtiger zou worden.” “ Oeps.. “ zei ik met een lacherige ondertoon. We zonden nog snel een berichtje terug en toen werd er meegedeeld dat we gingen landen. Ik klikte mijn gordel terug vast en deed mijn gsm uit. Friedolien volgde mijn voorbeeld en een goed halfuur later stonden we terug op de begaande grond en gingen we om onze koffers.

Toen we onze koffers hadden moesten we de gate zien te vinden die eigenlijk alleen gebruikt werd door vip’s. ik vond het raar dat wij daar ook moesten gaan zitten. We wandelden door de gangen van het Bulgaarse vliegveld toen Irina plots zei : ‘ Daar is het.” Ik keek op en daar zaten 6 meisjes en 3 oudere vrouwen te wachten. Een paar gezichten kwamen me bekend voor, maar de namen wist ik niet meer zo goed. Het was ook al even geleden dat ik ze had gezien. Er zat 1 nieuw gezicht tussen de groep. Zij was vast de ‘runner-up’ voor deze wedstrijd. We kwamen dichter en ik toverde een glimlach op mijn gezicht en zei vriendelijk hallo tegen iedereen. Iedereen zei vrolijk hallo terug in hun beste Engels. Irina begroette samen met de andere trainers van ik en Friedolien de hoofdcoach en de trainers van Bulgarije. Wat onwennig stonden ik, Friedolien en de Bulgaarse meisjes wat naar elkaar te kijken. straks zou het wel weer allemaal beter gaan. Ik kende dit ritueel al. Het was net hetzelfde als toen we naar Rusland moesten gaan, en team Italië mee hadden. Alleen waren de Bulgaarse meisjes ons al meer bekend dan de Italiaanse. Maar dat had ik al verteld. “Meisje, we kunnen instappen!” zei de hoofdcoach van het Bulgaarse team in het Engels. De meisjes stonden op en samen wandelden we de gate uit, op weg naar het vliegtuig.