~45

‘Tijd om te gaan, hè?’ Fluistert Yu. Ik knik en sta op. De jongen doet hetzelfde en loopt achter me aan naar de kamer. Daar zitten Shin, Romeo en Jamie, die laatste met een beker warme melk. ‘Hij kon niet slapen…’fluistert Shin een beetje hees. Ik knik begrijpend en ga naast Jamie zitten. ‘Geef me eens een dikke knuffel, lieverd. We moeten zo weg.’ Gelijk geeft Jamie me een knuffel en begint te snikken. ‘Shh, rustig maar, knul.’ Yu gaat ook zitten en strijkt over zijn hoofd. ‘Maak je maar niet druk, lieverd. Shin en Romeo zijn niet zoals Diane. Ze zullen je geen pijn doen. Dat beloof ik je.’ Mijn stem is zacht, omdat ik hem gerust wil stellen. De kleine jongen kijkt me met enorme ogen aan. Blijkbaar denkt hij aan Diane. Zacht druk ik een kus op zijn hoofd. ‘Shht, rustig maar. Ga maar weer slapen, we zijn terug zijn voor je het weet.’ Jamie knikt en geeft mij en Yu een kusje. Dan staat hij op en loopt naar Shin’s kamer. Zijn hele lichaam straalt uit dat hij zich verlaten voelt. ‘Welterusten…’ fluister ik nog, maar Jamie is de kamer al binnen. Onrustig gaan mijn ogen naar de brunette die op hem gaat passen. ‘Shin, alsjeblieft. Let goed op hem…’ Shin knikt en ik sta op. Yu volgt mijn voorbeeld en Romeo geeft hem nog een korte omhelzing. ‘Succes, Yu.’ Yu knikt en pakt dan mijn hand. Ik verstrengel mijn vingers met de zijne en loop de deur uit. ‘Ben je nerveus?’ fluister ik als we over straat lopen. Yu kijkt me aan en knikt. ‘Een beetje, maar ik heb het al zo lang in mijn hoofd, al 5 jaar.’ Ik kijk hem aan. ‘Dan ben ik nerveuzer dan jij.’ Yu lacht en we lopen zwijgzaam verder. Voor mijn huis staan we stil. Ik slik en draai me naar Yu. De laatste minuten dat hij menselijk is. Snel geef ik me over aan de verlangens om Yu te zoenen en druk mijn lippen op de zijne. De warmte van zijn lichaam echoot bijna door het mijne. Langzaam glijd ik met mijn tong over zijn lip en speel met zijn piercings. Yu opent zijn mond en duwt me tegen de muur. Hij speelt met mijn tong. Zijn geuren bedwelmen me en ik voel mijn tanden groeien, maar ik zoen door. Het maakt me voor een keertje niets uit. Na de heftigste zoen die ik ooit heb gehad, laat ik hijgend zijn lippen gaan. Ik wilde door gaan, maar ik had gewoon geen lucht meer.’ Yu kijkt me grijnzend aan en likt over zijn lip. ‘Daar wil ik er nog wel een van, wanneer ik je niet meer zo hongerig maak.’ Ik kijk Yu aan, de tranen prikken in mijn ogen. Snel duw ik me tegen zijn borstkast. Ik ben zo bang voor zijn lijden. Angstig kijk ik naar de volle maan. Yu kijkt ook en drukt dan een kus op mijn kruin. ‘Het komt wel goed… Kom we zijn al laat.’ Ik knik stilletjes en neem Yu mee naar binnen. Daar staan alle vampieren van de clan. Sahirah en Diane kijkt vuil naar Yu. En ik besluit ze maar te negeren. ‘Kom, we gaan naar Rose…’ mompel ik en ik knijp in zijn hand. Rose komt echter net uit de kelder wanneer ik wil gaan lopen. ‘Welkom.’ Lacht ze en ze opent haar armen. Alle vampieren knielen voor haar. Behalve Tante Chiyo, Sahirah en Diane. ‘Kom, Yu. Het is tijd.’ Yu knikt en we volgen haar de kelder in. Helemaal achter in de kelder is een kamer waar ik nog nooit ben geweest. Er staat alleen maar een stoel en een bed. Rose kijkt naar me emotieloos aan. ‘Hij is jouw verantwoordelijkheid dat weet je, hè?’ Ik knik en kijk om me heen. Gelukkig is er niet veel voor hem om te vernielen, mocht hij doordraaien. ‘Nou Yu, trek je shirt uit en ga liggen.’ De jongen doet wat er gevraagd wordt en gaat liggen. Ik doe snel de lichten uit en steek wat kaarsen aan. Ik ging namelijk bijna dood door fel licht de eerste paar dagen, dat deed zo’n pijn. Rustig ga ik naast hem op het bed zitten en strijk hem over zijn haar. ‘Nou, waar moet ik je bijten?’ vraagt Rose een beetje te enthousiast. Yu kijkt me vragend aan, maar ik schudt mijn hoofd. Daar wil ik niet over beslissen. Yu haalt zijn schouders op. Rose grinnikt. ‘Dan beslis ik wel. Ontspan.’ Door dat woord begint Yu’s hart alleen maar harder te slaan. ‘Shht, rustig aan.’ Fluister ik met een brok in mijn keel. Ineens schiet Rose naar voren en laat haar tanden in Yu’s nek zinken. Ze neemt een slok en laat dan zijn nek gaan. Yu kermt luid van de pijn en grijpt naar zijn nek. ‘Hmm… blijkbaar had Sahirah het mis. Het doet meer pijn.’ Mompelt ze ongeïnteresseerd en ze loopt weg. Yu blijft kreunen en zet zijn nagels in de bijtgaten. Wanhopig probeert hij ze uit te graven. Hij wordt gewoon gek van de pijn. Snel trek ik zijn handen van zijn nek en druk ze boven zijn hoofd. Met een hand houd ik ze in bedwang en met mijn andere strijk ik over zijn wang en haar. Zachtjes maak ik sussende geluidjes en geef ik hem kusjes. Meer kan ik niet doen. Laat dit goed komen…