Money, Laundry and Levi.

Cijfers vulden mijn hoofd. Optellen en aftrekken, kijken of de week zouden halen. Een zucht verliet mijn lippen toen ik merkte dat we deze maand niet meer dan 50 euro overhielden. We werkten ons alle 3 kapot. Elke ochtend vroeg vertrekken en ’s avonds laat doodop terug zijn in het hotel. Ergens in mijn hoofd wist ik dat we dit niet gingen volhouden. Telkens weer probeerde ik de gedachte op de achtergrond te duwen, maken dat Samii hem niet zou vinden. Ik hield te veel van haar glimlach die in de nacht om haar lippen speelde. Hij liet me weten dat ze hoop had en ik wou niet de gene zijn die haar weer naar de grond bracht.
Stille voetstappen klonken, zacht en traag. Ik wist dat het Samii was, Lotte klonk veel sneller en miste af en toe een pas als ze uit het niets begon te huppelen. Haar stem bevestigde mijn vermoeden. “Waar denk je aan?” Vroeg ze zacht toen ze naast me op het bed ging zitten. “Nergens,” maar aan haar blik zag ik meteen dat ze het niet geloofde, “Ik mis mama en papa gewoon.” Loog ik dus maar snel. Ik twijfelde of ze me geloofde, Liegen tegen haar was bijna een onmogelijke opdracht voor mij. “Ik ga zo met Lotte de stad in, muziek maken.” Ik knikte maar wat. In mijn hoofd ging de onophoudende rekensom verder. Ik voelde haar blik nog even op me rusten en hoorde dan de deur dichtslaan. De zoveelste zucht verliet mijn lippen. Wat moesten we doen? We hadden een wonder nodig om dit te overleven, het nog niet eens gehad over onze studies. Maar zelfs ik wist dat die in rook waren opgegaan bij het moment dat we hoorden dat er niemand op ons wachtte.
Toen Lotte en Samii samen het hotel hadden verlaten. Besloot ik ook maar iets nuttig te gaan doen. Als we hier dan toch waren kon ik maar beter mijn best doen om zo lang mogelijk te blijven.
Met een enorme wasmand vol kleren liep ik de deur uit. Als we geen geld hadden om kleren te kopen kon ik de oude maar beter wassen. Ik hoorde het typische geluid van een lift die aankwam. “Hou de lift tegen!” Riep ik. Hoewel ik niet echt iets kon zien over de enorme stapel was hoopte ik dat er nog iemand was. Ik haast me naar de liften, maar blijkbaar had ik een kleine misrekening gemaakt en liep knal met de mand tegen de muur. “Verdomme!” verliet mijn lippen toen ik de was uitgespreid over de grond zag liggen. Een jongen liep meteen naar me toe en hielp me de kleren weer in de mand te leggen. Toen ik een korte blik wierp naar hem herkende ik hem meteen. Levi. Toen alles terug in de mand lag sloten de lift deuren zich en verliet de lift onze verdieping. “Kut! Hoor jij deuren niet open te houde?!” Zei ik kwaad tegen hem. Hij keek me verrast aan, had waarschijnlijk een dankje verwacht. “Nou eigenlijk enkel de deuren aan de ingang.” En met die woorden liet hij me achter op de gang en nam de trap naar beneden. “Levi wacht!” Toen hij zijn naam hoorde keek hij me even aan en een zucht verliet zijn lippen toen hij terug mijn richting uitwandelde. “Sorry.” Zei ik zacht. Meteen verscheen de breede glimlach weer op zijn gezicht. “Zo da’s beter. Je mag wel wat dank tonen voor de persoon die elke dag de deuren voor je openhoud.”, “Je hebt helemaal gelijk! Wil je me helpen dragen?” Hij keek me even dom aan en nam toen met een zucht de mand over. “Ongelofelijk.”mompelde hij en op dat moment opende een nieuwe lift zijn deuren. “Kom haast je straks is hij weg.” Zei in met een glimlacht en liep naar de lift. Toen hij er bijna was kon ik het niet laten om hem op te jagen en zei vrolijk, “hup hup!” Ik kreeg even een dodelijk blik toegeworpen en toen sloten de deuren zich met ons er in deze keer.
Toen we op -1 een aankwamen zette hij de mand naast een wasmachine neer en liep terug naar de lift. “Levi?”, “Hmm?” klonk dit keer heel wat minder enthousiast. Snel liep ik naar hem toe aan drukte een vluchtige kus op zijn wang. “Dankje.” Fluisterde ik zacht. Hoewel hij daarna gewoon weer doorliep was de verscholen glimlach me niet ontgaan.
En nu… de was.