038

Weken gingen voorbij beter gezegd maanden, en die tijd was best saai. Bella zag er uit als een wrak, zo gebroken, zo leeg. Ik had echt medelijden met haar, alleen er was een minpuntje. Ze had haar steun bij Jake gezocht, dus Jake had mij zo goed als gedumpt omdat hij in love is. En dat is trouwens niet het enige stomme, Jacob veranderde de laatste maanden heel erg. Net als Embry. Beide waren ze ineens heel gespierd, en Embry ging alleen nog maar met Sam en zijn groep om. Jacob baalde er erg van, maar sinds kort heeft Jake zich ook aangesloten bij het groepje. Zowel Bella als ik mochten niet meer naar Jake toe van Billy, hij zei dat Jake pfeiffer had. Yeah right, daarom zag ik hem in zijn blote buik rond lopen. Maar het zal wel, ik ben helemaal klaar met die jongen. Als hij zo graag met Bella om wilt gaan, want ja dat doet hij ondertussen weer, dan zoekt hij het maar uit. Hij had me nog wel voor één ding gewaarschuwd, namelijk dat ik het bos niet meer in mocht gaan. Het zou gevaarlijk zijn. Die woorden waren overigens zijn laatste woorden tegen mij, daarna heeft hij me genegeerd. En als ik aan Bella iets vroeg over hem was het enige wat ik te horen kreeg dat ik het maar aan hem moest vragen. Het enige pluspuntje van de afgelopen weken is dat ik mijn project niet meer met Bella hoef te maken. Omdat Bella een aantal weken afwezig was en Edward van school was mochten Sasja en ik samen gaan werken. We hadden het onderwerp van Bella en mij aangehouden, mythische wezens. We zijn er al veel mee bezig geweest, we hadden dingen gevonden over weerwolven, die kwamen alleen te voorschijn bij de volle maan. Van mooie prachtige mannen veranderden ze in behaarde enge wezens. En vampiers, daar hadden we echt veel over gevonden. In verschillende soorten en maten, in Dracula style, maar ook Egyptische vampiers etc. En dan heb je nog de heksen, over heksen hadden we ook een hoop gevonden, het was best grappig. We hadden een site gevonden waarbij je een foto van jezelf kon bewerken tot heks. Natuurlijk moesten we dat even doen en de resultaten waren geniaal. Op dit moment deden we rustig aan met het project, we hadden geen haast dus konden we even afstappen van het onderwerp. Dat was trouwens niet het enige hoor, Sasja was de afgelopen dagen ziek dus we hadden ook niks kunnen doen. Ik schudde mijn hoofd en 'wiste' de gedachten over de afgelopen weken. Genoeg over school na gedacht, ik wil naar buiten. Ik keek op de klok en zag dat ik nog minstens een uur de tijd had voordat ik zou moeten beginnen met koken. Ik trok mijn schoenen aan en pakte een vest. Ik liep naar buiten en stopte mijn handen in mijn broekzak. Het was best fris,maar ja dat kon je ook wel verwachten in dit dorpje. Ik liep rustig naar het bos en keek om me heen. Het is nu eind november en de eerste sneeuwvlokjes zijn al gevallen. Dit gaf het bos een mooie sfeer. Ik keek naar de grond en zag grote poot afdrukken in het kleine laagje sneeuw. Oke vreemd, wat voor beest zou nou zulke afdrukken achter laten? Ik haalde mijn schouders op en negeerde het maar. Dat interesseert me niet echt hoor, ik merk het wel als het eng wordt. Ik liep verder het bos in en keek om me heen. Hoe verder in het bos hoe mooier het werd. Moeder natuur had haar werk goed gedaan, het resultaat was prachtig. Ineens voelde ik een ijzige wind langs me heen, zo snel als hij was gekomen was hij ook weer weg. Ik keek verbaasd om me heen maar zag niks of niemand. Ik liep verder en voordat ik het wist lag ik op de grond. Er stond een vrouw met vuurrood haar en fel rode ogen tegenover me. "Wat lief van je dat je je gewoon aanmeld als eten" kirde ze. Haar stem was prachtig, het klonk als een melodie van belletjes. Ik keek haar geschrokken aan en de vrouw ging met haar lippen langs mijn keel. "Het is dat ik dorstig ben, anders was je dood iets langzamer en pijnlijker geweest" fluisterde de vrouw. "Wat bedoel je?" vroeg ik geschrokken. Ineens voelde ik twee vlijmscherpe tanden in mijn nek. Ik hoorde van alles om me heen. Ik hoorde beesten om me heen grommen maar ik zag ze niet. Het enige wat ik zag was een zwarte vlek. Ik gilde het uit van de pijn maar ineens werd het anders. Ik voelde de sfeer om me heen veranderen. Het leek alsof er een zware mist rond hing, terwijl er niet eens mist was. Er was iets wat druk zette in de lucht, een onzichtbaar veld of iets dergelijks. De vrouw liet me los en begon te krijsen van de pijn. "Wat ben jij? Wat doe je me aan?" gilde ze. Ineens was hield het gegrom van de beesten om me heen op, en het veranderde in gejank. Wolven gejank. De vrouw met het rode haar kroop krijsend weg. En ik, ik bleef gillend op de grond liggen. Wat gebeurd er met me? Mijn lichaam staat helemaal in brand!