Because you were/are special to us/me (FTSK) 6

Enkele minuten later zit ik aan zijn bed. “Kyle?... Kyle?... Kyle!?” Word nou wakker! Ga je op deze manier bewijzen dat je die lieve grappige jongen bent!? Komaan, sta op! Ik weet dat je wakker bent.” Ik por hem in zijn arm. Als hij nog steeds niet reageert word ik bang. “Kyle, alsjeblieft, word wakker.” Smeek ik hem. Huilend begin ik in zijn arm te porren. “Laat me niet alleen Kyle, alsjeblieft. Laat me niet alleen.” Huilend neem ik zijn hand vast en speel wat met zijn vingers. “Elisa? Kom je?” vraagt Marc me. “Nee, Kyle wordt niet wakker. Ik ben bang.” Ik blijf naar onze handen staren. “Je moet wel uit de kamer zodat Kyle zijn rust heeft.” Zegt de dokter. “Kyle moet wakker worden.” Snauw ik de dokter toe. Ik hoor gefluister, voetstappen en word daarna van Kyle weggetrokken. Zijn hand glijdt uit de mijne en hysterisch begin ik Kyle te roepen. “Zo’n goed idee bleek het niet.” Merkt Austin op. “Sommigen komen daarbij tot een besef, anderen niet.” Antwoordt de dokter boos en gaat weg. Ik hang huilend over de schouder van Caleb en kalmeer na een tijdje. Caleb zet zich neer met mij op zijn schoot. “Kyle en Jonathan slapen voor enkele dagen, weken of maanden, snap je dat?” probeert Caleb. Ik knik. “Ik denk het wel. Ben je zeker dat ze ooit weer wakker worden?” vraag ik. Caleb knikt maar Austin en Kent zeggen nee. “De tijd zal het uitwijzen.” Antwoordt Marc. “Wat is het nu: ja, nee of misschien?” vraag ik geïrriteerd. 2 keer ja, 1 keer misschien en 1 keer nee. “Jullie moeten het wel weten hè.” 2 keer misschien, 2 keer ja. Ik kijk hen met opgetrokken wenkbrauw aan en dan pas komt het gezamenlijke antwoord: misschien.

Dagen lang blijf ik in het ziekenhuis voor het raam van Kyle zijn kamer zitten. Af en toe ga ik ook eens kijken bij Jonathan. Jonathans toestand is lichtjes aan het verbeteren maar bij Kyle is amper verbetering. Het enige moment dat ik uit het ziekenhuis verdwijn is ’s ochtends omdat ik dan naar het hotel g om me op te frissen.

“Elisa, we willen dat je NU meekomt naar het hotel. Je bent hier al 2 weken en hebt amper geslapen of gegeten.” Beveelt mijn moeder. “Ik ga niet mee. Ik wil er zijn als Kyle of Jonathan wakker worden.” Mijn vader neemt me over zijn schouder. Hysterisch begin te schreeuwen. Geschrokken zet mijn vader me terug neer en nog meer geschrokken komen Austin, Kent, Caleb en Marc naar me toegelopen. “Ik blijf” zeg ik koppig. Mijn ouders praten nog even met hen en verdwijnen.

Een week later zit ik er nog steeds. Ineens lopen dokters en verpleegsters naar Jonathans kamer. Geschrokken gaan we aan het raam kijken maar al gauw maakt de schrik plaats voor vreugde. Jonathan is wakker. We mogen pas de volgende dag bij hem want hij moet rusten van de dokter. Kyle is nog steeds in levensgevaar. Pas sinds een week ben ik tot het besef gekomen dat Kyle in coma ligt en Jonathan tot vandaag in coma lag. De dokters denken niet dat Kyle voor volgende week uit zijn coma zal ontwaken en juist daarom maak ik me zorgen. Mijn ouders hebben me verplicht met hen mee te gaan naar België.

De dokter laat ons allemaal eens 5 minuten op zijn kamer gaan elk op een andere dag. Vandaag mag ik en ik heb besloten hem te vertellen dat ik volgende week maandag vertrek. “Hey Kyle.” Begin ik zoals altijd. “Ik heb geen idee of je besef hebt van tijd maar het vrijdag en volgende week maandag vertrek ik terug naar België. Dat wil dus zeggen dat dit de laatste keer is dat ik tegen je praat want mijn ouders eisen dat ik met hen meega. Als je wakker bent dan MOET je me bellen en dan kom ik meteen terug. Je moet het me nog steeds bewijzen, weet je nog? Zo, ik denk dat dit het was. Je moet snel wakker worden. Beloof je me dat? Ik hou van je Kyle, kom maar snel terug.” praat ik maar door. Ik geef hem nog een kus op zijn voorhoofd en ga de kamer huilend uit. Langzaam laat ik de klink los en Caleb neemt me in zijn armen. Zo ging het altijd. Caleb is in die maand tijd een soort van ‘grote broer ‘ geworden.