Because you were/are special to us/me (FTSK) 5

Tijdens het ontbijt heb ik Kyle niet gezien, wanneer ik aan mijn kamer kom is ook daar geen Kyle te bespeuren. Even voor 11 uur vertrek ik naar het skatepark met een bang gevoel. Ook daar is geen Kyle te zien, eigenlijk is er ook niemand van Forever The Sickest Kids. Als het half 2 is en ik nog steeds niemand gezien heb ga ik terug naar het hotel. Mijn ouders staan verslagen aan mijn deur. “Wat scheelt er?” vraag ik argwanend. “Elisa, we moeten je iets laten zien.” Zegt mijn moeder met tranen in haar ogen. Ik volg hen naar hun kamer en zet me op bed. Mijn vader zet de tv aan en komt naast me zitten.

“De hoofdpunten van dit journaal: in Irak trekken zich opnieuw 100 Amerikaanse soldaten terug, president Obama uitgejouwd, zwaar ongeval gebeurd met 2 zwaar gewonden… Goedemiddag beste kijker, gisteravond is een zwaar ongeval gebeurd even verderop van het hotel The Hills. Daarbij vielen 2 zwaargewonden. Het gaat om Jonathan Cook en Kyle Burns, vooral bekend bij de jeugd als zanger en drummer van de band Forever The Sickest Kids. Volgens de dokter zijn ze in kritieke toestand. De bestuurder van de auto zou in slaap gevallen zijn achter het stuur. De man is er met de schrik van afgekomen en wil zich excuseren bij vrienden, familie en de fans.” Ik zet de tv uit. “Maak me wakker. Ik wil weg uit deze nachtmerrie. Kyle had beloofd dat er niets ging gebeuren. Hij staat om 10 uur aan mijn deur, dat zei hij zelf en Jonathan zei dat we om 11 uur samen zouden skaten. Maak me wakker alsjeblieft.” Smeek ik mijn ouders maar het enige wat ze doen is een arm rond mij leggen en ‘het spijt me’ zeggen. “Ik ga naar het skatepark. Kyle zal er zijn en dan wordt alleen maar bevestigd dat het om een vergissing gaat.” Zeg ik vastbesloten. “Elisa, dit is geen droom of vergissing. We zullen straks naar het ziekenhuis gaan.” Probeert mijn vader me te vertellen. “Kyle is in het skatepark zeg ik, ik zweer dat hij daar is.” Ik loop de deur uit en loop er bijna tegen Caleb. “Caleb, jou heb ik nodig, zeg tegen mijn ouders dat een vergissing is en dat ik naar het skatepark ben. Oh en doe iets aan je allergie, je ogen zien rood en gezwollen.” Zeg ik hem. Ik ga naar mijn kamer en neem mijn skateboard. Even later ben ik aan het skatepark maar nog steeds is er niemand van Forever The Sickest kids.

Ik skate ondertussen al een tijdje en nog steeds is geen van hen in het skatepark. “Elisa?” de stem van Caleb, zie je wel dat er niets mis is. “Elisa, ik weet dat je het amper kan geloven maar het waar. Kyle en Jonathan liggen in het ziekenhuis, in coma.” Deelt hij me mee. “Het is niet waar! Kyle en Jonathan lopen ergens vrolijk rond! Je weet dat ik gelijk heb! Je weet het! Je weet het Caleb, je weet het!” roep ik terwijl ik hem sla. Hij weert mijn handen af en neemt me vast. “Ik breng je wel naar hen toe.” Uiteindelijk kalmeer ik en ga gewillig mee.

Even later zijn we in het ziekenhuis. Caleb begeleidt me naar een kamer. “Ben je er klaar voor?” vraagt hij voorzichtig. Ik knik. “Je kan niet in de kamer, je moet dan achter een raam kijken, maar ik heb je hierheen gebracht zodat je met eigen ogen kan zien dat het wel waar is.” Ik knik en kijk door het raam. Kyle ligt bewegingsloos op het bed met allemaal draadjes rond en aan hem. “Kyle en Jonathan worden nog wakker, is het niet?” vraag ik na een tijdje staren. “ Dat zal de tijd uitwijzen.” Antwoordt Kent. “Kyle had beloofd dat er niets ging gebeuren en dat hij deze ochtend aan mijn deur zou staan. Jonathan had beloofd dat Kyle en ik zouden skaten. Waarom hebben jullie niets voor?” zeg ik zonder emoties. Ik weet dat het grof is om het op die manier te vragen maar dat maakt me niet uit. Kyle ligt daar levenloos en dat is veel erger. “We waren al een heelstuk voorop.” Antwoordt Marc en hij slaagt een arm om mij. “Ik ga hier niet weg voor deze grap stopt.” Ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit een grap is of een nachtmerrie of een vergissing. Ik zet me boos op een stoel. “Ik ga de dokter zoeken.” Besluit Kent. Caleb komt naast me zitten en begint te vertellen. “Toen we het hotel uitliepen was Kyle niet bij ons. Jonathan besloot om Kyle te gaan halen. Wij mochten al naar huis. Ik denk dat het iets tussen de 5 en 10 minuten later was dat ze het hotel verlieten. We hoorden Jonathan lachen en wouden op hen wachten. We draaiden ons om, zagen de auto komen en het volgende moment vloog Jonathan over de motorkap en zat Kyle geklemd. Toen de dokters wisten wat er met Kyle gebeurd was spraken ze van een mirakel dat hij nog leeft. Kyle vecht voor zijn leven op dit moment, wij kunnen er niets aan doen. Doen alsof dit een nachtmerrie, vergissing of grap is helpt hem niets vooruit.” Wat hij ook zegt, ik geloof het toch niet. “Sorry dat ik even in het gesprek tussenkom. Ik ben dokter Jones. Misschien kan ze even naar hem toegaan, zijn hand vastnemen of gewoon wat praten. Dat kan haar misschien tot een besef laten komen en helpen het drama te verwerken.” Raadt de dokter aan.