{Narnia}When 2 enemies fall in love[Two hundred and nine]

Luna was een vrouw van eind dertig, hoogstens net veertig. Haar krullende donkerbruine haar, bijna zwart, kwam tot haar rug en was een klein beetje grijzend. Ze had lichtbruine ogen en lachrimpeltjes. 'Mam.' Alex keek grijnzend van haar naar Selena en Gabrielle, die er een beetje ongemakkelijk bijstonden. Misschien had Raven ongelijk, maar het leek onmogelijk dat zo'n vriendelijk uitziende vrouw hen zou haten. 'Dit zijn Selena en Gabrielle, mijn zusjes. Je wilde ze toch zien?' 'Ach, ja. Natuurlijk.' ze lachte vriendelijk. 'Tuurlijk wil ik de zusjes van mijn jongen zien. Hartelijk kennis te maken.' Oke, ze hadden het fout. 'Van hetzelfde.' Gabrielle en Selena glimlachten naar haar. 'En vertel nou eens: Hoe gaat het met Alan?' 'O. eu.' Selena lachte flauwtjes. 'Goed, denk ik. Ja, met pap gaat het goed.' 'Nouja, met de oorlog enzo. Ik ben gewoon benieuwd. He, kom binnen.' Ze wenkte ze, en binnen klopte ze op de sofa. 'Ga maar zitten, ga maar zitten.' 'Ik ben zo blij dat de oorlog gedaan is.' ze lachte terug. 'Ik wist wel dat het niet goed zat met die soldaten en Glozelle. Ik wist wel dat Narnia goed was. En dan wilde Alex naar daar gaan en wist ik het helemaal niet.' Ze keek in haar ooghoeken Alex aan, die glimlachte. 'Maar ik ben blij dat jullie vader het heeft ingezien.' kakelde ze verder.' Door jullie zeker?' 'Jep.' zei Gabrielle.' We hebben een hele goede band met hen. Ze hebben ons ook hier alles geleerd en ja..' ze begon te giechelen. 'Selena en Peter.' 'Gabrielle.' siste ze stilletjes en gaf haar zusje een por. 'Oh, tuurlijk ja.' en ze kwebbelden nog voort. Omdat ze veel over Alan bezig was, keken Selena en Gabrielle elkaar raar aan. Maar Luna merkte alles op. 'Ach, ja. Tuurlijk. Jullie vinden het raar dat ik zo over hem praat, he? Hij was altijd vriendelijk tegen me, dus heb ik geen reden kwaad te zijn.' en ze bleven verder praten, tot de nacht viel en ze stilletjes honger kregen. Dus gingen ze terug naar het Andalusiaanse kasteel.