#31.

Op de terugweg naar huist stopten we bij een bakkerij. Ik had plots zo’n zin gekregen in een lekkere aardbeientaart. Het was vast wel weer een nieuwe vreetbui die in me naar boven kwam. De geur alleen al zorgde ervoor dat ik het bijna begon op te eten in de auto. “Eindelijk”, zuchtte ik opgelucht toen we terug waren in onze vertrouwde omgeving. Ik had echt honger. Lana minderde vaart en sloeg uiteindelijk mijn straat in. “Staat die auto daar nu op onze oprit?” Nieuwsgierig keek ik op. “Zo te zien wel”, mompelde ik. Fijn, alweer bezoek. Eigenlijk hoopte ik dat het gewoon iemand was die daar zijn auto geparkeerd had. “Die auto komt mij niet bekend voor. Is jouw vriendje soms terug?” Mijn hart maakte een sprongetje. Zou het? Ik opende bijna mijn mond om te schreeuwen, maar besefte toen dat het nog zo’n kleine twee weken zou duren voordat ze zouden terugkomen. Maar ze konden toch eerder teruggekomen zijn? Plotseling leek het alsof Lana enorm traag reed en ik kon mijn ongeduldigheid amper in toom houden. Toen de auto eindelijk tot stilstand kwam, gooide ik de deur onmiddellijk open en rende ik naar de auto die aan het einde van de lange oprit geparkeerd stond. Doordat de ramen lichtjes geblindeerd waren, zag ik niet wie er inzat. Ik bleef op anderhalve meter gespannen kijken naar de auto, totdat de deur van de bestuurder langzaam openging. Ik wist niet wat ik voelde toen de man uitstapte en ik hem recht in de ogen keek.