Hoofdstuk 4

De motor van de pick-up klonk als muziek in mijn oren. Onbewust verscheen er zelfs een glimlach over mijn gezicht. Geen twijfel mogelijk. Bella was familie van me. ‘Die auto van je is echt zalig!’ schreeuwde ik boven het gebrul van de oude Chevy uit. Bella reed de oprit af en gaf een nerveuze glimlach als antwoord. Opeens voelde ik me onprettig. Was ze nu beschaamd over me. Was ik niet goed genoeg voor haar Edward. Ik maakte een frons bij Edwards naam. Wie noemt er tegenwoordig nog Edward? Mijn naam was al oud vond ik. Ik ging met mijn hand door mijn haar en staarde wat voor me uit. ‘Regent het altijd zo in Forks?’ Ik probeerde een gesprek te voeren want ik haatte deze stilte. ‘ja’ was het enige dat ik kreeg als antwoord. Ik keek door het zijraampje. ‘Ik haat regen’ mompelde ik. ‘jij niet?’ Ik keek Bella aan. Ik zag dat ze naar haar woorden zocht maar het enige wat ze zei was ‘nee’ Ik was het beu. Ik keek weer door mijn zijraampje en was vastberaden geen gesprek meer te voeren. Het enige waar ik nog aan dacht was dat ik zo snel mogelijk terug naar Florida wou. ‘Je went er wel aan’ Ik gaf geen antwoord. ‘Je bent veel veranderd’ zei ze plots. Ik staarde haar aan vanuit mijn ooghoeken ‘Jij ook’ antwoordde ik. ‘Hoe oud ben je nu?’ ‘Eindelijk’ dacht ik bij mezelf. ’15’ ik glimlachte ‘bijna 16’ Bella lachte terug. ‘Ach zo’ Plots begon ze zacht te lachen. ‘Wat?’ vroeg ik. ‘Heb je al een vriendje?’ Na deze woorden leek het alsof ik van de wereld werd gerukt. Ik had me er bij neergelegd dat Riley vermist was maar ik was er zeker van dat hij terug zou komen. Maar wat moest ik antwoorden. Wanneer kwam Riley terug? Voor ik wist zei ik ‘Ja, een beetje’ Ik schrok van mijn eigen woorden. Bella kreeg grote ogen en kreeg een niet-begrijpende blik. ‘Lang verhaal’ en ik staarde naar het bos dat naast ons voorbij raasde. Ik had nog niet opgemerkt dat Bella razendsnel reed. Ik wist niet dat zo’n oude Chevy zo snel kon. Ze sloeg af en naast ons verscheen een kast van een huis. Ze parkeerde de auto voor de villa. ‘Dan zal het voor een andere keer zijn want we zijn er’ Ik keek met grote ogen en open gevallen mond naar het reusachtige huis dat naast ons stond. ‘Maar je vertelt het me toch?’ ‘ja’ was het enige dat ik kon uitbrengen. Bella deed haar portier open en sprong uit haar pick-up. Ik probeerde hetzelfde te doen maar viel bijna omdat ik niet verwacht had dat de pick-up zo hoog was. Ik keek snel rond of dat niemand me gezien had en gooide snel het portier weer dicht. Bella liep naar de deur en ik volgde haar op de voet. ‘Waarom?’ stelde ik mezelf de vraag en keek nog eens rond. ‘Waarom wat?’ vroeg Bella. ‘Waarom zo’n huis in het midden van het bos?’ Bella kon geen antwoord meer geven want de deur werd al opengedaan. Ik wisselde snel nog een fronsende blik met Bella. Ze had niet eens gebeld. Ik wou het haar nog zeggen maar toen de deur werd geopend keek ik recht in het mooiste paar ogen dat ik ooit had gezien. De twee goudkleurige ogen hielden mijn blik vast en ik kon nergens anders meer naar kijken. Ik dwong mezelf om de jongen die in het deurgat stond helemaal te bekijken. Ik slikte en zag zijn warrige maar perfecte haardos, zijn licht vooruitstekende jukbeenderen en zijn bleke huidskleur die me nog niet was opgevallen en zijn perfecte postuur. Ik had nog nooit zoiets gezien. Het was net alsof dit enkel maar een verschijning was. Was dit echt? Het eerste wat bij me opkwam was een engel. Was hij een engel? Zijn wenkbrauwen wikkelden zich in een perfecte frons. ‘Kate, dit is Edward’