Dead brings us together 10

I'm scared to see them
"Ja, goedenavond. Ik ben Ellen en ik zou graag een afspraak maken. Wanneer kan dat?"
"Ellen, waarom doe je zo raar, je mag ook gewoon zeggen dat je wil daten met Tom."
"Ik zou graag een afspraak maken voor mijn vriendin Lynn met jou"
"WTF?! Moet ik langsgaan bij Lynn of komt zij naar hier?"
"U mag naar hier komen, u weet nog waar ik woon?"
"Ja duuh, heb je gisteren nog thuis afgezet. Kan je nu normaal doen?"
"Tot straks"

"Zo, dat is geregeld, je hulp is onderweg. Heb je eigenlijk nog met de ouders van Norwin gebabbeld?"
"Niet veel meer, maar ik ga deze week een keertje langs"
DINGELINGELING daar gaat de bel =p
"Dat zal hem zijn" Ellen loopt snel naar de deur.

*Ellen pov*
"Doe je best om haar een beetje te doen herleven en doe haar eens alles vertellen dan zal ze zich misschien wat beter voelen."
"Ok ik zal mijn best doen. Trouwens ik heb Tom meegebracht, hij zit in de auto...te wachten op jou"
"Dankjewel." en weg ben ik naar Tom

*terug jezelf*
De deur gaat open en ik kijk om. "Bill, wat doe jij hier?"
"Ellen belde me en deed nogal raar en dan besloot ik maar langs te komen. Maar dat doet er niet toe. Ik ben hier voor jou."
"Voor mij? Waarom? Alles gaat heus wel goed hoor." Aan Bill zijn gezicht te zien gelooft hij me niet echt. BUSTED! "Ok, het gaat misschien een beetje slecht" Bill kijkt heel sarcastisch. Ik verlies mijn zelfcontrole en barst weer eens in huilen uit. "Ik kan dit niet aan Bill! Alles is weg, alles en het komt nooit meer terug! Die stomme chauffeur heeft MIJN Norwin omver gereden! Ik mis hem zo hard. Ik wil gewoon wdeer bij hem zijn, zijn stem horen." Bill komt bij mij en neemt me in zijn armen. Het uur dat daarop volgde heb ik de hele tijd geweend en hem al mijn frustraties verteld.

Plots hoorden we lawaai en gelach in de gang. We gingen rechtop zitten en ik veegde snel mijn tranen weg. De deur ging open en Ellen en Tom stonden lachend in de deur. Ze excuseerden zich en wouden weglopen maar ik hield hun tegen en zei dat ze mochten blijven.

"Bill, het is al 12 uur, we kunnen maar beter naar huis gaan en de meisjes hun schoonheidsslaapje laten doen. Dan halen we ze morgen rond 16 uur op om iets te gaan drinken."
"En wie zegt dat wij dat willen?" zegt Ellen bijdehand.
"Je mooi gezicht" antwoord Tom en wiebeld met zijn wenkbrauw.
"Ok, om 16 uur hier." antwoord Ellen snel en overblij.

"Lynn, als het even niet meer gaat mag je me altijd bellen al is het midden in de nacht en anders spreek je maar iets in dan bel ik je zo snel mogelijk terug."
"Ok" probeer ik maar het komt er bijna onhoorbaar uit.

Als de jongens vertrekken blijven we nog even staan aan Toms auto en geven we knuffels. Wanneer ik Bill knuffel knakt er iets in mij en begin ik opnieuw te huilen. "Lynn, kom op, je kan het wel aan. Ik weet dat je het kan." Weer is er een kwartier voorbij wanneer ik eindelijk kalmeer, Bill laat me los en geeft me nog een kus op mijn voorhoofd. Daarna vertrekken ze naar huis.

De volgende ochtend word ik wakker door tocht in mijn gezicht. Wanneer ik mijn ogen open zie ik Bill zitten. "Wat doe jij hier? Je moet maar om 16 uur komen en niet om... hoe laat is het nu?"
" Wel, eigenlijk is het 17.15 uur"
"Wow, lang geleden dat ik nog eens zo lang sliep."
"Je gunt jezelf geen rust. Je bent uitgeput, daarom sliep je nu zo lang."
"Ik weet het maar..."
"Niets te maren, hophop, kom uit je bed en maak je op zodat we kunnen vertrekken."
"Wat gaan we eigenlijk doen?"
"Film kijken, wandelen en iets gaan eten enz. Allez, het is te zeggen pizza bestellen dus." lacht Bill
"Pizza bestellen" er verschijnt een flauwe glimlach op mijn gezicht.

*FLASHBACK*
We zijn bij Norwin thuis, ik was afgelopen nacht bij hem blijven slapen. Niemand anders is er. Wanneer we 's avonds honger krijgen zoekt Norwin achter eten in de koelkast. "Die vreetzakken hebben echt alles zelf opgegeten." zegt hij geïriteerd. Ik begin te lachen, zijn gezicht was geld waard. "Pizza bestellen?" vraag ik. "Ok, ik bel wel"

Even later is de pizzajongen er.1 grote pizza voor ons 2. We geven elkaar af en toe een stukje en amuseren ons echt. Een avond om nooit te vergeten.

*EINDE FLASHBACK*

"Lynn? Gaat het wel?" vraagt Bill ongerust.
"Ja hoor, alles ok." Het wordt stil.
"Sorry... sorry dat ik het elke keer weer verpest. Maar het ligt gewoon zo gevoelig allemaal. alles doet me steeds aan Norwin denken. En sinds een paar dagen heb ik het gevoel dat het allemaal mijn fout is, alsof ik het mooiste heb weggenomen uit de ouders van Norwin hun leven en weet je, ik durf niet meer naar daar te gaan. De schrik om alles nog eens tegemoet te gaan van Norwin, het gaat gewoon niet."