Hoofdstuk 7

Lauryn pov

'Je job?' vroeg hij nieuwsgierig en ik sleurde hem wat sneller mee waardoor we gingen lopen. Hij leek er helemaal geen probleem mee te hebben. 'Ja, mijn job. Die ik vergeten was.' 'Wat doe je?' 'Maakt niet uit-' zei ik geërgerd door zijn nieuwsgierigheid. 'Je ziet het zo wel.' 'Ja, oke.' zei hij nog altijd even rustig. 'Maar ik dacht misschien- misschien hebben ze een baan voor mij.' 'Doe wat je wilt.' ik zuchtte terwijl ik nog altijd liep, maar kon de vlinders niet tegenhouden. Elke keer dat ik hem zag-hem voelde-hem hoorde, kon ik niet zuiver denken. Dat zou nog eens een probleem vormen in het restaurant van Rose's ouders. Tot mijn blijschap was ik er nog niet veel te laat en met een knalrood gezicht stapte ik het restaurant in. 'Lauryn!' Rose kwam aanlopen in haar uniform, haar haar in een hoge staart. Net voor mij kwam ze tot stilstand. 'He, ik dacht al dat je niet meer kwam! Ik-' toen kreeg ze William in het oog. Hij zei een droge 'hoi.' zij keek hem met ogen tot spleetjes geknepen aan. Daarna mij met een beschuldigende blik. 'Doe je uniform aan.' zei ze toen luchtig en draaide zich om. Naar Justin, dat was zeker. Hij werkte hier ook. 'Eu.' ik draaide me om naar William. 'Ik zal je wel even naar Robert brengen. Zien of hij iets heeft.' 'Oké.' hij lachte zijn hartverwarmende glimlach en ik moest moeite te doen om niet onnozel te staan staren met open mond. 'Kom dan.' ik had Robert, Rose's pa, al direct gevonden. 'Ah, daar ben je, Lauryn.' zei hij een beetje beschuldigend maar met glimlach. 'Sorry, het zal niet meer gebeuren.'beloofde ik schuldbewust. 'Maar ik wil je iets vragen, Robert.' 'Vraag maar raak.' hij lachte opgelaten. 'Dit.' ik gebaarde naar William. 'Is een .. kennis van me. En hij zoekt werk. Ik vroeg me af dat jij -' 'Tuurlijk.' zei hij.' Afwasser.' 'Oke.' William reageerde direct. 'Dan heet ik je welkom, ..' 'William.' ' William.' En hij ging met Robert mee. Ik trok mijn uniform aan, blij en niet blij, en ging naar beneden. Daar werd ik al direct tegengehouden door Rose. 'Laur', dat is die gast van de fontein!' ze keek me schattend aan. 'ja.' zei ik en slikte, ik wist dat ze ging preken. 'Is hij je vrìendje?' ze spuugde de woorden uit. 'Nee. Hij- Hij was ongeveer dakloos en ik heb hem in huis genomen.' 'Een wìldvreemde? Je wordt met de dag krankzinniger. Hij kan gevaarlijk zijn!' 'Ik-' ik kreeg er geen woord tussen. 'Maar dat besef je niet, heh? Ze zijn gevaarlijk, hij is een herrieschopper. Justin zei-' 'Justin kan hen haten, hij heeft nog niets gedaan en is lief.' en dat was gelogen. 'Hij, wat-' ze staarde me aan. 'Lauryn, meid. Ben jij verliefd?' Ik zei niets, vestigde mijn blik op mijn schoenen en werd vuurrood. Rose zuchtte. 'We hebben het er nog wel over. Maar Justin en hij kunnen niet overweg.' ze liep weg, haar hakken tikkend op de vloer en ik volgde haar om het eten te serveren. Ik was al een uur bezig wanneer er opeens een razende stem klonk. 'Wat doe JIJ in godsnaam hier???!' Justin.