{Narnia}When 2 enemies fall in love[Two hundred and eight]

'Hoi.' Alex keek hen aan en lachte zijn witte tanden bloot. 'Ik ben echt blij dat jullie er zijn. Begrijp me niet verkeerd- Het is hier heel leuk met Raven- maar het is hier soms zo saai zonder jullie. Ik was aan jullie gewend.' Raven moest lachen en keek even een seconde naar Edmund om dan overdreven haar blik af te wenden. 'Tja, iedereen kan zo te zien wel aan Edmunds debielheid wennen.' En dan viel zijn mond open. :'Waat?' En ze lachten weer allemaal, behalve Edmund die gespeeld geschokt keek. 'Waarom kwam je zo enthousiast aanlopen?' vroeg Gabrielle aan Alex.' Oke, ik weet dat je blij bent om ons te zien maar- dat is meer mijn stijl.' Ze lachte en er verschenen kuiltjes in haar wangen. 'Ik ben dan ook jou broer.' zei hij en aaide even over haar hoofd. 'Maar ik heb een idee! Ik heb mijn mam alles over jullie verteld.. en ze wilt jullie ontmoeten, Selena en Gabrielle. Dat is toch fantastisch!' 'Nou echt wel!' Gabrielle stond springend recht en had een grote grijns. 'Tuurlijk wil ik mijn broertjes mam zien!' 'Ja.' stemde Selena in maar haar glimlach verdween. En wat als ze hen niet mocht? Wat als- Ze jaloers was omdat hun vader voor haar moeder had gekozen. Wat als ze wilde dat ze nooit geboren waren.. 'He, dat is niet zo, Selena.' zei Raven en keek haar met vriendelijke ogen aan. 'Ik kan wel raden wat je denkt-maar ze verwijt jullie niets. Ze is blij voor Alan en Alex. Ze kan niet wachten jullie te zien.' 'Tuurlijk.' zei Peter en streelde Selena's rug.' Wie kan er nu niet jullie niet leuk vinden.' 'Ja!' deed de enthousiaste Lucy er nog een schepje bovenop. 'Ga maar.' Susan lachte warm. 'Koooooom.' Alex trok hen beide mee, en ging naar buiten. Daar brandde de zon warmte in hun lichamen en gingen het charmante dorp in. Mensen keken, natuurlijk wisten ze wel wie ze waren. Ze bleven een tijdje doorstappen tot ze bij een middelgroot, schattig huisje van steen waren. 'Maaaam. Alex hier. Kijk eens wie ik bij me heb?' en Luna opende de deur.