#30.

“We zijn er”, zei ze na een tijde. Gedurende de hele autorit had ik mijn hoofd tegen de ruit laten rusten, waardoor mijn kaak rood was geworden en plakkerig aanvoelde. Zo zag ik er waarschijnlijk nog wakkerder uit dan dat ik al was. Ik keek op en zag dat we gestopt waren bij een boetiekje waarvan ik de naam al meerdere keren gezien had in tijdschriften. Zonder op Lana te wachten stapte ik uit en liep ik naar de etalage. “Aha, dat soort jurkjes dus”, riep ik enthousiast voor heel de parking. Gelukkig was het niet erg druk en keek alleen maar een oud vrouwtje mijn kant uit. “Weet je, voor zo’n dingen mag je me best welk vaker komen kidnappen”, grinnikte ik. “Ik dacht al dat je het leuk zou vinden.” Lana duwde me de winkel binnen en meteen kwam er een verkoopster ons hulp aanbieden. “Waarmee kan ik jullie helpen?” Ze had lang bruin haar dat tot op haar rug kwam en had slanke, bruingetinte benen. Voor mijn part kon ze zo doorgaan als model. “We komen een avondkleed voor haar uitzoeken, voor mijn huwelijk.” Lana wees even naar mij. “Ahzo, volgt u mij maar.” Lana en ik liepen achter de jonge vrouw aan en belandden zo in een nieuwe ruimte van het boetiekje. “Hebben jullie een bepaalde voorkeur van kleur?” “Rood, zwart en paars”, antwoordde ik voordat Lana ook nog maar haar mond kon opendoen. Ik zou absoluut niets dragen dat ook maar een klein beetje witte stof bevatte. De verkoopster zigzagde doorheen de rekken en kwam toen terug met een tiental verschillende kleedjes. “Ga die maar even passen” en ze duwde de kapstokken in mijn armen. Het zou vast wel een tweetal uur duren voordat ik ze allemaal gepast had en dan waarschijnlijk nog eens een uur voor het uitkiezen van eentje. Voorzichtig hing ik de kleedjes aan de kapstokken in het kleedhokje. Er zat slechts een paars kleedje in. Ik grinnikte. Toevallig had ik net hetzelfde in mijn kast hangen. “Hang deze maar terug.” Ik stak mijn arm naar buiten zodat Lana het kleedje kon aannemen. “Vind je het niet mooi?” “Jawel hoor, alleen heb ik dit kleedje al. Gekregen van Tom.” Lana mompelde wat onverstaanbaars en verdween toen even.
Na anderhalf uur had ik nog twee kleedjes over. Ze waren beiden hetzelfde, alleen het ene in het zwart en het andere in het rood. Het kwam net tot boven mijn knieën en sloot strak rond mijn lichaam. Het was een simpel model, maar toch stijlvol en elegant. Ik bekeek mezelf in de spiegel en streek enkele plooien glad met mijn handen. “Volgens mij moet ik het zwarte nemen”, zei ik na een tijdje mezelf bestudeerd te hebben in de spiegel. “Hoezo?” Lana stond naast me en keek me vragend aan. “Dat rood is ook mooi.” Ik haalde mijn schouders op. “In dat rode zie ik er dikker uit”, mompelde ik zachtjes. In de spiegel zag ik haar rollen met haar ogen. “Dat rode kleedje is sexy. Zie je dat dan niet?” “Oké, oké. Ik neem dat wel. Ze zijn beiden mooi.” Ik zou wel een paar keer extra gaan lopen om nog een paar kilo af te vallen tegen het huwelijk. “Ik betaal, dusja”, grijnsde ze. Daar kon ik niets tegenin brengen.