Dead brings us together 9

Just talk about it
"Tom, je bent een slijmbal!" lachtte Ellen waarop Tom een pruillip trok. "Maar wel een superlieve" vervolgde Ellen haar zin en Tom had een hele grote lach op zijn gezicht.

"Tot de volgende keer!" riep ik en ging naar binnen.
Op mijn kmer bracht ik de rest van de dag door. Ik heb op mijn pc alle foto's van Norwi en mij gezocht en een collage van gemaakt voor op zijn graf.

*De volgende ochtend*
Ik sta lekker vroeg op zodat ik lang kan blijven op het kerkhof. De tekst neem ik mee en vertrek. Als ik aan zijn graf kom zet ik me neer en begin stil het liedje te zingen, hij moet toch weten hoe het gaat, niet? Ik heb voor mezelf besloten het elke keer te zingen als ik hier kom. Ik neem daarna de collage en bekijk alle foto's nog eens. Ik krijg een lach op mijn gezicht

"Weet je nog, vorige zomer met de waterpistolen, we amusseerden ons supergoed hè? " ik verwachtte een reactie, zo hoort het, toch? Maar er kwam geen. Mijn glimlach verdween. Ik bleef nog de hele dag.

Ondertussen is het 18.00 uur, ik zit nog steeds op het kerkhof en om 20.00 uur zit ik er nog. Mijn moeder zal ondertussen wel al ongerust zijn maar ik blijf gewoon zitten.
"Je moeder is ongerust. Waarom heb je haar niet gezegd waar je bent?" Het is Ellen, ze wist dat ik hier te vinden was, blijkbaar had mijn moeder Ellen gebeld. "Ik heb haar gezegd dat je bij mij bleef slapen en dat je al de hele dag bij mij was".
"Bedankt, en ik heb het haar niet vertelt omdat ik elke keer moet aanhoren hoe ik hem moet vergeten en blablabla. Ik ben het beu."
"Kom, we gaan naar mij thuis. We moeten het gesprek nog voortzetten van met het shoppen." Ik zwijg en we gaan naar haar thuis. Onderweg begint ze opnieuw het gesprek van met het shoppen. Ik heb dus geen andere keuze dan erover te spreken. "Ellen, je weet dat ik het haat om hierover te praten maar beter de korte dan de lange pijn. Ik ben Norwin verloren, ik hield en hou nog steeds van hem maar mij proberen bijbrengen dat ik hem moet vergeten gaat niet en de enige die dat lijkt te begrijpen is Bill. Dit is iets dat ik zelf moet oplossen en ik weet dat je goede bedoelingen hebt maar het helpt gewoon niet. Het spijt me." Na dat gezegd te hebben mer ikdat we bij haar thuis zijn. Als we binnen zijn gaan we direct naar haar kamer. "Misschien moet jeeens met iemand daarover praten en dan bedoel ik geen dokters."
"Met wie dan wel? Met mijn ouders, no way, die snappen dat toch nooit."
"Neen, ik heb het ook niet over hen.Ik zal even bellen om te horen wanneer het past." Ze neemt haar GSM en belt.