Dead brings us together 7

I feel so sorry Norwin
"AUW! Dat doet pijn hoor!" roept Bill.
"Hoe kan jij daar nu liggen als ik daar gisteravond gaan liggen ben. En wees stil, straks maak je de rest nog wakker." fluister ik.
"Meisjes horen niet op de grond te liggen dus Tom en ik hebben jullie dan maar in de bedden gelegd toen jullie sliepen en wij zijn op de grond gaan liggen."
"Jullie zijn veel te goed voor ons. Maar nu moet ik echt wel naar de WC. Waar is die ook weer al?"
" Eerste gang naar rechts, vijfde gang links en vraag het daar nog eens." Ik begin te lachen. Zo een droge opmerking, echt iets voor Bill. "OK, nu even serieus. Ik zal het je tonen." Als we bij de WC aankomen stel ik voor dat hij terug gaat. Ik vind mijn weg wel terug maar hij wil blijven wachten. Als we dan uiteindelijk terug in bed liggen (hij dus op de matras en ik in zijn bed) blijven we nog even babbelen.

Om 6 uur besluiten we te gaan slapen maar Bill lag zich de hele tijd te draaien.
"Bill, je werkt me op de zenuwen. Wat scheelt er?"
"Het is gewoon die matras. Ze ligt echt slecht. Ik kan zo niet slapen en om eerlijk te zijn heb ik zelfs geen zin meer om te slapen."
"Voor het geval je toch nog zou willen slapen, je mag in ht bed slapen en voor het geval je zou opstaan, wat ZEER uizonderlijk is voor jou, wat zou je dan willen doen?"
"Je hebt een punt, er valt nogniets te doen dus ik ga nog slapen...op de matras."
"Nee, in je bed. Ik slaap wel op de matras."
"3 letters...hoe zeggen ze dat ook al weer... ah ik wet het weer...NEE" zegt Bill droog.
Hilarisch gewoon, de manier waarop hij dat zegt. Ik kan mijn lach echt niet meer inhouden en gier het uit. Het minder prettige gevolg is dat iedereen wakker word. Tom is dan ook nog eens zo stom om het licht aan te doen. De boze blikken zijn eigenlijk wel grappig. Ik begin opnieuw te lachen, maar dat duurt niet lang meer want Ellen zegt ineens dat het lang geleden is dat ze me nog eens weten lachen heeft. Ik moet ineens weer aan Norwin denken. Wat er in mijn hoofd omgaat? Ik heb mezelf zojuist gezworen om nooit meer te lachen of plezier te maken. De stemming is meteen omgeslagen en Tom doet het licht weer uit. Iedereen gaat weer slapen.
Ik voel me eigenlijk best wel schuldig tegenover Norwin. Zachtjes begon ik te huilen, ineens voelde ik naast me beweging. Het was Bill die als eneige doorhad dat ik weer weende. Hij begint voor de zoveelste keer me weer eens te troosten en uiteindelijk val ik in Bills armen in slaap.


En btw, mijn zus heeft die afbeelding gemaakt en ze zou graag hebben dat niemand het kopieert of ook gebruikt