'Till You Believe
That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
Ik liep door de straat waar jij woonde. Ik had de hele nacht toch nog getwijfeld, en wist toen ook nog niet helemaal zeker of ik het wel moest doen. Jou onder ogen komen was misschien toch een te grote stap.
Vijf minuten wachtte ik voor de deur met mijn hand bij de bel. Zo lang duurde het voordat ik genoeg moed had verzameld om zachtjes aan te bellen. Ik hoorde gestommel aan de andere kant van de deur en realiseerde me dat er geen weg meer terug was: wie er ook open zou doen, iedereen zou weten dat ik voor jou kwam. Ik hoopte dat jij de deur open zou doen, dat zou me ongemakkelijke momenten met jouw familieleden besparen.
'Justin?' Liv's stem klonk verbaasd. De ex van je zus staat waarschijnlijk niet elke dag op de stoep.
'Is Eve thuis?' Ik besefte me hoe schor ik klonk. Liv keek me vol medelijden aan. 'Nee, ik ben als enige thuis, sorry.'
Ik was opgelucht: geen confrontatie met jou. Aan de andere kant wist ik dat ik later teleurgesteld zou zijn. Ik haalde mijn schouders op. 'Dan ga ik maar weer.'
'Nee, Jus, kom even binnen.' Ze stapte uitnodigend opzij. Ik stapte twijfelend binnen.
'En hoe gaat het met ons wereldsterretje?' lachte ze. We praatten even over koetjes en kalfjes, tot Liv plotseling het onderwerp veranderde.
'Weet je, Jus, even onder ons: Nathan is zó saai. Niet onaardig, maar zijn humor is zo ver te zoeken!' Ik kreeg een sprankeltje hoop, als het echt zo erg was, zou jij dat ook een keer moeten merken. Dan zou ik weet een kans bij je maken. Ik glimlachte flauwtjes naar Liv.
'Vertel me, Jus, waar had je Eve voor nodig?' Ze keek me doordingend aan en pakte mijn handen vast. Caitlin had ik het niet verteld, maar iets deed me het Liv wel vertellen. 'Ik vroeg me af of ze ooit wel om me heeft gegeven.'
'Oh, Justin.' Haar stem was doordrenkt met medelijden. Ze stond op en omhelsde me, zoals ze vroeger altijd deed.
'Gaat het wel?' Liv's stem vulde mijn oren. Jij en ik hadden zojuist onze eerste echte ruzie. Ik was al vrij beroemd, had zoveel mogelijk tijd voor jou vrij gemaakt en ik baalde ervan dat we die niet samen konden besteden. Jij zat boos op jouw kamer, ik verdrietig op een bankje in een onbekend parkje.
'Ik weet dat je veel om haar geeft, en dat is andersom ook zo, volgens mij. Het lijkt nu waarschijnlijk niet zo, maar het komt echt wel weer goed tussen jullie.' Ze sloeg haar twee slanke armen om me heen en drukte me tegen zich aan. 'Ik wil geen ander schoonbroertje.' Ik lachte zachtjes, als een boer met kiespijn.
'Als jullie niet bij elkaar horen, weet ik het ook niet meer.' Liv zei precies wat ik wilde horen. Jij en ik hoorden bij elkaar. Toch had ik liever dat jij het zelf zei.
'Dankjewel, Liv,' mompelde ik.
'Geen dank,' fluisterde ze, en hield me nog even vast. Dat was alles dat op dat moment nodig had, een paar woorden en een omhelzing.
Liv begon me sindsdien als een grote knuffelbeer te zien. Uiteindelijk knuffelde ze me elke keer als ze me zag. Ik vond het niet erg, ik was blij dat ik met ten minste een iemand uit jouw gezin goed kon opschieten. Jullie vader was nog steeds niet erg blij met me. Jullie moeder vond me wel oké, voor zover ik wist.
Er was een groot verschil tussen Caitlin en Liv. Caitlin vroeg ik altijd om raad, Liv kwam er zelf mee. Liv zag ik een stuk minder vaak - als ik daar was, was ik er altijd voor jou - maar ze wist toch altijd precies wat ik nodig had.
'Weet je zeker dat het goed gaat, Jus?'
Mijn ogen waren vochtig, maar ik liet de tranen niet gaan. Ik begon als een idioot te knipperen. 'Het gaat wel, hoor,' zei ik met een hese stem. Er viel een stilte. Liv hield me nog steeds vast. 'Ze gaf echt wel om je,' fluisterde ze plotseling, alsof ze bang was om het te zeggen. Liv maakte de omhelzing wat losser om me aan te kunnen kijken. 'Dat weet ik zeker.'
'Hoe kon ze het dan op die manier uitmaken?' Mijn stem kraakte.
'Ik weet het niet,' zuchtte Liv. 'Ik weet het niet.'
'Hoe weet je dan of het haar niet om mijn beroemdheid ging? We zijn pas gaan daten toen ik voor Usher mocht zingen.'
'Omdat ze de maanden daarvoor over niemand anders meer kon praten. Justin, gebruik je hersens een keertje! Zag je nooit hoe gelukkig ze met je was? Elke keer als je weer weg moest, heeft ze dagenlang gehuild.'
Een brok vormde zich in mijn keel. Ik besefte toen pas hoeveel pijn ik jou aangedaan moest hebben, terwijl we nog samen waren. Telkens weer reizen, het enige contact bestond uit telefoontjes, Twitter en Skype. Ik begon me schuldig te voelen. In mijn gedachten had ik aan jouw liefde getwijfeld, jou verweten dat je me zoveel pijn had aangedaan, terwijl ik zelf geen haar beter was.
'Maar Justin, dat is niet jouw schuld. Iedereen zou je voor gek verklaren als je niet voor Usher was gaan zingen. Je hebt een goede keuze gemaakt.' Liv keek recht in mijn ogen. Plots begon ik overeenkomsten tussen jou en jouw zus te zien. Hoewel ze een andere kleur hadden, straalden Liv's ogen dezelfde vriendelijkheid uit. Haar wimpers waren even vol, ze had hetzelfde wipneusje als jij en haar lippen waren bijna even perfect.
Ik was kwetsbaar, niet in staat helder te denken en voordat ik het wist, voelde ik Liv's lippen op de mijne.
Verward liep ik terug naar huis. Liv en ik hadden geen woord meer gesproken. Ik moest mijn gedachten even op een rijtje krijgen.
Ik dacht na over Liv's woorden. Nathan die geen humor had, jij die toch om me gaf, en dagenlang om mij had gehuild. Als dat allemaal waar was, hoe kon jij het dan missen, het niet zien? Hoe kon jij niet doorhebben dat wij elkaar nodig hebben?
Misschien werd het jou allemaal wel te veel. Kon je het niet meer aan jouw vriendje zoveel te moeten missen, en verving je me daarom. Of dacht ik toen heel arrogant?
Ik hield mezelf voor dat dat het inderdaad was, dat je me daarom had vervangen en dat je er alleen nog achter moest komen. Ik kon het je gaan vertellen, jou zeggen wat er aan de hand was. Ik zou het herhalen, tot je me zou geloven.
Snel pakte ik het verfrommelde blaadje weer, een pen zat standaard in mijn zak.
'Till you believe
Reageer (2)
Wauw, dit is best bijzonder. Om eerlijk te zijn had ik het nog helemaal niet zo bekeken, maar ik vind het een bijzondere uitkomst dat hij zelf ook het inzicht krijgt, dat het aan zijn beroemdheid zou kunnen liggen.
1 decennium geledenNu ren ik even naar het laatste hoofdstuk.
waauw..
1 decennium geledenecht zo mooi geschreven!
heel snel verder <3