Dead brings us together 6

Help, Bill! I'm so scared
... Het was TOM.
TOM?! was het enige wat we zowat konden uitbrengen.
"The one and only" antwoordde hij en begon te lachen.
" Ik moet hier Lynn komen halen. Bill zit nog in de auto met Georg en Gustav."
"Ik ben Lynn en dit is Ellen, mijn beste vriendin."
"Waarom komen jullie niet gewoon beiden mee.. dat is gewoon een briljant idee van een briljante knappe jongen. Dan hoeft Ellen de dag niet alleen door te brengen." Uiteindelijk vertrekken we met zes op weg naar de studio.

We besloten om direct aan de slag te gaan. Ellen, Tom, Gustav en Georg gingen naar de keuken om iets te drinken en te babbelen terwijl Bill en ik de tekst gingen schrijven.

We zitten al een half uur te werken aan de tekst en de tranen stromen over mijn wangen.Bill probeert me op alle mogelijke manieren te troosten maar niets helpt. Ik weet dat het hem pijn doet mij zo te zien maar ik lijd meer dan hem... zonder Norwin heeft mijn leven geen betekenis meer. Bill neemt het besluit om even te pauzeren. Ik ga naar de WC om even mijn uitgelopen make-up weg te vegen. Waarom heeft Ellen zoveel make-up op mijn gezicht gesmeerd? Ik probeer de vegen mascara van mijn gezicht te krijgen met WC-papier. Als ik er een beetje beter uitzie besluit ik ook maar naar de keuken te gaan.

5 ongeruste blikken wenden zich naar mij, Ellen komt meteen naar mij toe en vraagt of het wel gaat. Ik geef een kort knikje. Ik zet me naast Bill, hij kijkt me bezorgd aan. "Zouden we niet beter stoppen?" Ik schud mijn hoofd, ik wil dit doen voor Norwin en zeg hem dat ook.
"Maar als het echt niet meer gaat dan..." ik onderbreek Bill. "We gaan door, het liedje zal afgeraken." Er klinkt moed in mijn stem, gemeende moed.
Een klein lachje verchijnt op mijn gezicht en Bill knikt tevreden.

We herbeginnen en na een uur is de tekst af,ik heb dan wel nog veel geweend maar hij is dan toch af. Tevreden lezen Bill en ik het resultaat nog eens over.

We gaan naar de rest en ze zetten er muziek op. Na een tijdje de goede muziek gevonden te hebben is het een prachtig nummer geworden. Als TH het liedje dan eens helemaalspeelt begin ik te wenen. Zelfs Ellen staat met tranen in haar ogen. Als Bill gedaan heeft met zingen en merkt dat ik ween komt hij direct op me af, neemt me vast en troost me. Na een half uur zijn zowat al mijn tranen op. Uiteindelijk laat Bill me los, hij is zo lief voor mij.

Wanneer Ellens GSM afgaat en haar moeder ongerust vraagt waar ze uithangt besluiten we naar huis te gaan. We geen de jongens een knuffel en vertrekken te voet. Wanneer we 3 huizen van TH weg zijn stopt een auto aan ons, de jongen aan het stuur begint onzin uit te kramen. Van schrik lopen we terug naar de studio en kloppen daar op de ramen en deuren. We hebben zowat 100 keer gebeld wanneer Tom eindelijk open doet en begint te ratelen dat ze ook maar mensen zijn en niet aan de deur staan te wachten op ongeduldige mensen maar als hij onze gezichten vol angst ziet vraagt hij direct wat er scheelt. We slaan de deur dicht, doen ze op slot en lopen heel de studio af om de ramen die open staan dicht te doen.

Als we weer bij Tom staan roept hij de jongens en kijkt ons raar aan. Als Bill ons ziet komt hij direct naar ons toe en neemt me in zijn armen, voor de zoveelste keer vandaag begin ik te wenen en vertel hem wat er gebeurt is. Hij stelt dan maar voor om een nachtje bij hun in de studio door te brengen. We bellen direct naar onze ouders om te vragen of het mag. "We mogen!!!" roepen we beiden enthousiast. "Maar is er wel plaats voor ons om te blijven slapen?"
"Tom en ik slapen wel op de grond."
"Wat? Waarom?" zegt Tom, waarop Bill hem port. "Jaja, ok, ik slaap ook wel op de grond."
"Dank u Tommy, dat je dat voor mij wilt doen!" roept Ellen direct uit met een grote lach op haar gezicht. "Voor jou alles hé Ellen" zegt hij met een knipoog. "Tuurlijk"
"Niets van! Wij slapen wel op de grond." kom ik er direct tussen.
"Jullie zijn de gasten..." zegt Bill. "en daarom slapen wij op de grond." vervolledig ik zijn zin. Er volgt nog een hele discussie en de jongens leggen alles klaar.
op het moment dat we allen besluiten te gaan slapen gaan Ellen ik snel op de matrassen liggen die ze hadden klaargelegd op de grond.
"Jullie liggen op onze plaatsen." merkt Tom nogal droog op.
"En dan, Ellen en ik slapen hier en jullie in je bed."
"Dat zullen we nog wel eens zien." zegt Bill maar ze laten ons gewoon gerust.

Ik word akker, het is nog maar 5 uur. Ik zou eigenlijk naar het toilet moeten en sta op maar als ik nog geen stap ver ben val ik over iets...