[SA] Never Lost
Never lost.
Never lost
‘Ik laat je nooit, maar dan ook nooit meer gaan.’ Fluisterde je naar me terwijl je door me haar heen streek. Ik lachte tevreden.
Had ik toen maar geweten dat er een einde aankwam. Wist ik toen maar dat je het niet voor niets zei…
‘Boeh!’ Hoorde ik ineens achter me. Geschrokken draaide ik me naar je om. Je lachte terwijl ik nog steeds stond te trillen op me benen van de schrik. Je trok me grinnikend naar je toe en zoende me op me mond. Je streelde me wang terwijl ik naar je bloedmooie lach staarde.
Wist ik toen maar dat ik die zou gaan verliezen, dat die er niet zou zijn over een tijdje.
Grijnzend trok je me mee over het gras en liet je ons neervallen. We hadden lol. Tot op een gegeven moment je mooie lach verdween. Gefascineerd staarde ik naar je terwijl je je hoofd liet hangen. ‘Is er iets?’ Vroeg ik. Je schudde je hoofd. ‘Nee liefje. Nee.’ Je gaf weer een glimlach, streelde door me haar en gaf een zoen op me mond.
Maar het was niet de glimlach die ik van je kende…
‘Wat is er?’ Ik vroeg het je, maar je reageerde niet. ‘Wat is er?’ Vroeg ik nu wat duidelijker. Geschrokken van de uitdrukking op je gezicht bekommerde ik me over je. ‘Lief, ik moet je iets vertellen.’ Verbaasd wachtte ik af. ‘Ik ben ernstig ziek. Ik heb nog maar een week.’ Mijn wereld stortte in terwijl ik je vast hield in mijn armen.
Zou ik dan nooit meer die mooie glimlach op je gezicht zien? Nooit meer de dingen die we altijd samen deden? Nooit meer jouw vrolijke geklets? [/i]‘Het spijt me.’ fluisterde je zacht terwijl je in me hand kneep. Ik knikte maar schudde daarna mijn hoofd, dat het niet erg was. Het gepiep van de monitor verstoorde ons moment. ‘We are Never lost. Nooit laat ik je alleen…’ fluisterde je nog met je laatste beetje kracht. Geschrokken keek ik naar je gesloten ogen en dokters die de kamer in kwamen rennen.Mijn bloedmooie wereld zakte nog erger in dan de bedoeling was. Je grijns, je mooi lach nam plaats voor een grauw zwak lichaam overgenomen door die ene vreselijke ziekte…Op de rotsen zat ik een tijdje te luisteren naar het kletsende water wat kapot sloeg tegen de rotsen en het ondergaan van de zon bij de horizon. Iets wat we altijd samen deden. Waar wel altijd samen naar keken. Ik plukte van een madelief de blaadjes.
Dit kleine gebaar betekende voor mij zoveel! Dit deden we altijd samen. Jij. Je veranderde mijn wereld. Een zwarte traan verkende zijn weg over mijn wang. Je betekende zoveel voor me. Meer dan je misschien zelf had verwacht! Op moeilijke momenten was jij er altijd. En nu niet meer… Nu moet ik het zelf doen… ‘Het spijt me.’ Heeft zoveel betekenissen… Ik keek vanaf mijn kaalgeplukte bloem naar de ondergaande zon. Ik glimlachte waardoor mijn tranen zich verdubbelden. Dit was vroeger ons moment. De zon ging onder. Blij en verdrietig tegelijk liep ik weg met de kaalgeplukte bloem in me handen. Vol moed weer naar de wereld terug.
Cause i know that you come back. We are one. Cause we are Neverlost!
Never lost
‘Ik laat je nooit, maar dan ook nooit meer gaan.’ Fluisterde je naar me terwijl je door me haar heen streek. Ik lachte tevreden.
Had ik toen maar geweten dat er een einde aankwam. Wist ik toen maar dat je het niet voor niets zei…
‘Boeh!’ Hoorde ik ineens achter me. Geschrokken draaide ik me naar je om. Je lachte terwijl ik nog steeds stond te trillen op me benen van de schrik. Je trok me grinnikend naar je toe en zoende me op me mond. Je streelde me wang terwijl ik naar je bloedmooie lach staarde.
Wist ik toen maar dat ik die zou gaan verliezen, dat die er niet zou zijn over een tijdje.
Grijnzend trok je me mee over het gras en liet je ons neervallen. We hadden lol. Tot op een gegeven moment je mooie lach verdween. Gefascineerd staarde ik naar je terwijl je je hoofd liet hangen. ‘Is er iets?’ Vroeg ik. Je schudde je hoofd. ‘Nee liefje. Nee.’ Je gaf weer een glimlach, streelde door me haar en gaf een zoen op me mond.
Maar het was niet de glimlach die ik van je kende…
‘Wat is er?’ Ik vroeg het je, maar je reageerde niet. ‘Wat is er?’ Vroeg ik nu wat duidelijker. Geschrokken van de uitdrukking op je gezicht bekommerde ik me over je. ‘Lief, ik moet je iets vertellen.’ Verbaasd wachtte ik af. ‘Ik ben ernstig ziek. Ik heb nog maar een week.’ Mijn wereld stortte in terwijl ik je vast hield in mijn armen.
Zou ik dan nooit meer die mooie glimlach op je gezicht zien? Nooit meer de dingen die we altijd samen deden? Nooit meer jouw vrolijke geklets? [/i]‘Het spijt me.’ fluisterde je zacht terwijl je in me hand kneep. Ik knikte maar schudde daarna mijn hoofd, dat het niet erg was. Het gepiep van de monitor verstoorde ons moment. ‘We are Never lost. Nooit laat ik je alleen…’ fluisterde je nog met je laatste beetje kracht. Geschrokken keek ik naar je gesloten ogen en dokters die de kamer in kwamen rennen.Mijn bloedmooie wereld zakte nog erger in dan de bedoeling was. Je grijns, je mooi lach nam plaats voor een grauw zwak lichaam overgenomen door die ene vreselijke ziekte…Op de rotsen zat ik een tijdje te luisteren naar het kletsende water wat kapot sloeg tegen de rotsen en het ondergaan van de zon bij de horizon. Iets wat we altijd samen deden. Waar wel altijd samen naar keken. Ik plukte van een madelief de blaadjes.
Dit kleine gebaar betekende voor mij zoveel! Dit deden we altijd samen. Jij. Je veranderde mijn wereld. Een zwarte traan verkende zijn weg over mijn wang. Je betekende zoveel voor me. Meer dan je misschien zelf had verwacht! Op moeilijke momenten was jij er altijd. En nu niet meer… Nu moet ik het zelf doen… ‘Het spijt me.’ Heeft zoveel betekenissen… Ik keek vanaf mijn kaalgeplukte bloem naar de ondergaande zon. Ik glimlachte waardoor mijn tranen zich verdubbelden. Dit was vroeger ons moment. De zon ging onder. Blij en verdrietig tegelijk liep ik weg met de kaalgeplukte bloem in me handen. Vol moed weer naar de wereld terug.
Cause i know that you come back. We are one. Cause we are Neverlost!
Reageer (3)
Echt super mooi geschreven!!!
1 decennium geledenEgt mooi <3
1 decennium geleden[Beautifull <33
1 decennium geledenDat jij dat zo mooi kunt schrijven... Ik heb er echt tranen van in mijn ogen...