12

Ik dacht even na. Alles... Dat was heel veel, ik kon hele andere dingen vragen dan de dingen die ik had gepland... Hij keek me vragend aan. Hij wachtte nog steeds tot mijn vraag zou komen.
'Ik weet niet waar ik moet beginnen.' gaf ik toe. Hij grinnikte.
'We hebben de tijd.' zei hij met een glimlach. Ik schudde mijn hoofd. Hij trok zijn wenkbrauwen op.
'Niet?' vroeg hij. Ik schudde nogmaals mijn hoofd.
'Of ik denk in ieder geval van niet...' zei ik weifelend. Nu fronste hij en ik dacht even na hoe ik dit moest uitleggen.
'Ik...' ik zuchtte, 'Euhm... Hoe leg je dit uit...' 'Met woorden.' grinnikte hij. Ik trok mijn wenkbrauw op. Ik had eigenlijk niet zo'n zin in grapjes nu.
'Je verteld me dit toch niet zomaar...' zei ik zachtjes. Zijn gezicht betrok.
'Er zit een reden achter.' fluisterde ik. 'En als die reden de tijd niet verkort... Dan blijf ik alsnog niet lang genoeg voor al mijn vragen.' ging ik zachtjes verder. Ik keek naar beneden. Het bleef lang stil. Een akelige stilte. Ik keek vanonder mijn wimpers naar Jasper. Ik kon geen enkele emotie van zijn gezicht halen. Ik zag eigenlijk bijna elke emotie op zijn gezicht.
'Waarom zou je niet lang genoeg blijven.' fluisterde hij ineens. Ik wende mijn hoofd van hem af.
'Yasmine?' zei hij dwingend. Ik stond ruw op.
'Gewoon. Oké?!' schreeuwde ik uit. Hij trok een boos gezicht.
'Nee niet oké!' zei hij met een harde stem.
'Laat me met rust.' zei ik en ik rende weg het bos in. Ging ik dit vandaag nog vaak doen? Eigenlijk maakte het me niks meer uit. Mijn leven stond al op zijn kop. Ik zou waarschijnlijk nooit meer iemand zo vertrouwen. Ik had het gevoel alsof ik weer klein was. Ik geloofde eigenlijk haast weer in sprookjes. Door Jasper... Hij was een levend sprookje. Of een levende legende... Ik was vroeger doodsbang voor vampiers. Nu eigenlijk weer. Ik stopte met rennen en begon langzaam te lopen. Het had ook geen nut, ik zou misschien iets eerder het bos uit zijn, maar als hij me wou grijpen, dan deed hij dat wel... Ik stopte helemaal met lopen en keek achterom. Jasper stond met een leeg gezicht naar me te kijken. Ik keek precies het zelfde terug.
'Wat ben je aan het doen?' vroeg ik toch wel een beetje nieuwsgierig. Hij haalde zijn schouders op.
'Jou volgen, zien wat je gaat doen.' zei hij. Ik knikte en ging weer door met lopen. Ik hoorde hem zuchten.
'Yasmine.' zei hij. Ik stopte weer, maar ik draaide me niet om. Voordat ik ook maar kon knipperen stond hij al voor me. Zijn hand drukte mijn kin omhoog.
'Moet het nu echt zo verder?' vroeg hij. Ik knikte.
'Ja.' zei ik koud. Ik wou hem voorbij lopen, maar voordat ik ook maar iets kon doen lag mijn hoofd tegen zijn borst en had hij zijn armen om mij heen geslagen.
'Mooi niet.' gromde hij. Ik keek verbaast naar boven. Twee pikzwarte ogen staarden woest vooruit. Ik sloeg langzaam mijn armen ook om hem heen. Zijn greep werd losser. Zijn ogen werden lichter en hij keek voorzichtig naar beneden. Ik glimlachte licht en hij deed het zelfde.
'Ik breng je naar huis, je moet zo eten, en je hebt even rust nodig,' fluisterde hij zachtjes, 'het was een lange dag.' Het was zeker een lange dag geweest. Ik was eerlijk gezegd ook wel moe. Maar wat bedoelde hij met je moet zo eten. Ik had helemaal nog niet zo'n honger...? Jasper sloeg een arm om mijn schouder en ik trok me tegen zich aan. Langzaam strompelden we naar mijn huis. Mijn benen waren lam, omdat ik vanmiddag zo hard had gerend. Hij hield me goed in de gaten. Na een tijdje keek hij op zijn horloge en zuchtte hij.
'Dit gaat te langzaam.' murmelde hij. Hij keek me even aan en ik keek hem verbaast terug aan. Voor dat ik het was had hij me opgetild en rende hij op een rotvaart naar mijn huis. Verwonderd knipperde ik met mijn ogen toen de bomen razend snel voorbij schoten. En ik had altijd gedacht dat ik hard kon rennen. Gefascineerd keek ik om me heen en genoot ik van de rit. Jasper keek soms even achterom en begon meestal te lachen om mijn gezicht. Dit was voor hem waarschijnlijk een dagelijkse bezigheid. Ik keek weer naar voren en zag dat we recht op een boom aan het afstormen waren. Mijn gezicht bevroor en net voor we de boom raakten verstopte ik mijn gezicht in zijn nek. Een zachte lach klonk uit Jaspers mond. Ik keek voorzichtig op we waren nog steeds aan het rennen. We waren niet tegen de boom op geknald.
'Iets meer vertrouwen in mij graag.' zei hij lachend. Weer bevroor mijn gezicht. Vertrouwen... De hele rit zei ik niks meer, keek ik niet meer gefascineerd rond en wachtte ik enkel tot we bij mijn huis waren. Jasper keek nog steeds soms achterom, maar hij zei niks. Net of hij wist dat hij nu even niks moest zeggen. Ik gleed langzaam van zijn rug af toen we voor mijn huis stonden.
'Ik zie je nog wel.' fluisterde Jasper en hij gaf me een kus in mijn haar. Ik zei niks en liep naar binnen een verbaasde Jasper achterlatend. Ik liep naar binnen trapte mijn schoenen uit en deed mijn jas aan. Ik rook een geur van lasagne door de gang heen. Dat had Jasper bedoeld met je gaat zo eten. Mijn ouders waren thuis. Voor het eerst. Ergens baalde ik ervan. Ik kon er nu niet bepaald van genieten, iets wat ik anders wel had gedaan. Ik wou nu alleen zijn. Ik stapte de keuken binnen.
'Hé.' zei ik. Mijn moeder draaide zich glimlachend om, en mijn vader liet de krant naar beneden zakken om me te bekijken.
'Welkom thuis.' zei mijn vader grinnikend en hij ging verder met zijn krant.
'De school heeft gebeld.' zei mijn moeder met een streng gezicht. Oh-ja, ik had een paar lessen gemist. Oké, wacht even. Ik had maar een paar uren gemist! Belden ze je ouders dan al?! Mooi om te weten.
'Spijbelen? Waar was je jongedame?' vroeg mijn moeder. Ik zuchtte.
'Met Jasper in het bos.' mompelde ik. Liegen had geen zin. Iedereen in Forks wist het waarschijnlijk al. Mijn moeder begon te grijnzen.
'Met Jasper het bos in?' vroeg ze met nog steeds die enge grijns.
'Zoek er maar niks achter.' gromde ik. Mijn moeder wisselde een vage blik met mijn vader uit en hield erover op.