The Story of Moon deel 50

Mijn ogen knipperde verwoed door het felle witte licht. Boven me was een wit betegeld plafond ik kon niet overeind komen, ik had een hevige pijn in mijn onderbuik. Ik keek om me heen en zag lichtblauwe gordijnen en een paar stoelen tegen de vensterbank aan staan. Op het kleine tafeltje naast mij stond een glas sinaasappelsap.
“ Ze komt bij.” Fluisterde een stem, Aron. Hij en mijn moeder stonden aan allebei een zijkant.
“ Oh liefje, het spijt me zo.” Zei mijn moeder en sloeg haar hand voor haar mond.
“ Ben.. ben ik in het ziekenhuis?” stootte ik uit.
“ Nee. We hebben de logeerkamer in een ziekenhuis kamer omgebouwd. Je tempratuur en hartslag kloppen niet meer, dat zou de doktoren af kunnen schrikken.” Fluisterde Aron terwijl hij over mijn wang aaide.
“ Waarom lig ik hier? Wat is er gebeurd? Waarom spijt het je, mama?” vroeg ik.
“ Ik heb je tegen het aanrecht geslingerd. Het spijt..” haar ogen konden niet huilen, maar ze snikte.
“Waarom?” vroeg ik weer.
“ De baby.. is dood.” Gilde ze en draaide zich om en vloog de kamer uit. Ik kon geen woorden uitbrengen, zelfs niet knipperen. Mijn ogen voelde als glas, mijn lippen als rare zachte strepen en mijn armen en benen voelde als spaghetti. Ik kon niks uitbrengen, mijn zintuigen deden pijn. Kijken deed pijn, het drong mijn hart binnen ruiken voelen en proeven deed ook pijn. Mijn moeder had mijn baby vermoord, niet met opzet ze was gek van de dorst. Mijn kleintje , mijn baby. Weg. Ik schoof de deken omlaag en mijn japon omhoog om naar mijn buik te kijken. Een grote streep met hechtingen nam een groot deel van mijn buik in beslag, hij was echt weg. De vertrouwde hartslag was weg en dat bewees dat mijn kleine schopper voorgoed weg was. Een ander gevoel nam beslag van mijn lichaam.
“Ze.. heeft MIJN baby vermoord?” Gilde ik hysterisch. Aron keek glazig naar het raam achter me naar buiten. Hij zat nu op de stoel naast me en hield mijn hand vast.
“ Je bent een moordenaar! Ik hoef je nooit meer te zien!”
Mijn moeder verscheen in de deuropening.
“ Ik had zo’n dorst, ik kende mijn krachten niet.”
“Het is geen beker dat je kapot geslagen hebt, het was MIJN baby! MIJN baby! Mijn vlees een bloed, dat gemengd was met dat van Aron, ik heb het in me gedragen. Al die tijd voor niks.” Schreeuwde ik.
“Je hebt genoeg tijd om nog meer kinderen te maken.” Fluisterde ze, ze wist niet dat ik het ook kon horen.
“Zodat je die ook kan vermoorden? Het is niet zomaar speelgoed dat je verkoopt. Je bent gek!”
“Maar..”
“Kunt u weggaan?” kwam Aron er tussen. Ze knikte en ik ving nog een glimp op van een stuk witte jurk dat in het bos verdween. Hij wendde zich toch mij en stond op.
“ Mag ik bij je komen liggen?”
“ Natuurlijk mag dat, natuurlijk!” fluisterde ik. En probeerde de pijn negerend in mijn rug en buik zodat ik op kon schuiven. Hij sloeg de deken op en draaide me naar hem toe.
“Auw.”
“Sorry, Moon.” Fluisterde hij verontschuldigend. Hij pakte me met een arm bij mijn middel en drukte me dichter tegen zich aan en sloeg zijn armen om me heen, waardoor ik in huilen uitbarstte.
“Mijn kleintje..” fluisterde ik tegen zijn borst.
“ Het komt allemaal goed, echt waar.” Ik voelde dat hij een kus op mijn voorhoofd drukten.
“We zijn samen, voor altijd. Ik kan niet zonder jou.” Fluisterde hij.