Geur

Mijn gevoel was opeens weer terug. Verschrikkelijke steken gingen door heel mijn lichaam. Toen kwam de pijn tot een hoogtepunt en daarna...Was het verdwenen. Ik schoot overeinden zag...alles. Ik zag kleine spinntjes in gaatjes in de bomen kruipen, ik zag een paar meter verderop een rij mieren lopen, ik zag sporen van wolven en ik zag de verbijsterde blik op Edward's gezicht. Ik rook en hoorde ook zoveel en ik hoorde een riviertje, honderden meters verder. Ook rook ik een heerlijke geur, toen ik voelde dat de pijn in mijn keel erger werd van de geur, stopte ik midden in een ademhaling. Ik keek naar de grond onder me en zag dat ik in een grote rode plas lag. Toen ik erachterkwam dat het bloed was stond ik meteen op en liep naar Edward toe. Hoe dichterbij ik kwam, hoe donkerder zijn ogen werden. "Edward?" fluisterde ik, toen zijn ogen en inktzwart waren. *Shit, daar gaat mijn lucht.* ging er door mijn hoofd heen en met moeite ademde ik nog eens in. Edward's zwarte ogen stonden gericht op mijn shirt. Ik keek omlaag en zag dat het, normaal blauwe, shirt donkerrood was, ook zaten er scheuren in. Een paar seconden later besefte ik dat mijn shirt onder het bloed zat, mijn bloed. "Shit." Mompelde ik, terwijl ik met de knoopjes begon te kloten(niet doordenken mensenxD) Ik kreeg ze niet open en hij was toch al stuk dus besloot ik hem met mijn, nu vlijmscherpe, nagels open te halen. Ik greep de kraag van het shirt vast en ging met de nagels van mijn andere hand snel langs de, opengereten, stof. Ik liep naar de andere kant van het veld en legde het shirt onder een stel struiken. Ik draaide me weer om naar Edward en zag dat zijn ogen weer lichter waren. Ik zette me af en stond binnen een paar seconden tegenover hem. Toen begon de zon opeens te schijnen op de open plek. Edward en ik stonden net in de schaduw, maar als verdoofd liep ik bij de bomen vandaan. Toen ik in het midden van de plek stond, stond ik midden in het zonlicht en toen ik naar mijn handen keek, leek het alsof mijn huid was ingelegd met duizenden diamenten. Ik hoorde zachte voetstappen dichterbij komen en draaide me om naar Edward, die ondertussen vlak voor me stond. Zijn handen, hals en gezicht waren ook aan het glinsteren. Hij greep mijn hand en trok me mee terug naar de schaduw. Daar duwde hij me op de grond en kwam naast me zitten. "Wat is er gebeurt?" vroeg ik zachtjes. "Wolven." Was het enige wat Edward zei. Bij dat woord liep er een koude rilling over mijn rug, maar ik wist niet waar dat vandaan kwam. Een van mijn beste vrienden is Jacob Black, een weerwolf. "Leg uit, alsjeblieft." Vroeg ik, smekend. Edward zuchtte een keer, maar begon toen met vertellen. "Toen je het bos in ging, vroeg Carlisle of ik je gedachten in de gaten wilde houden, omdat hier in de buurt meer mensen zijn aangevallen door wolven. Dat deed ik en uiteindelijk hoorde ik maar twee woorden door je hoofd gaan, meer niet." Bij de laatste woorden trok hij zijn ene mondhoek een beetje omhoog. "Welke woorden dan?" Vroeg ik. Nu begon hij echt te grijnzen. "Die worden waren 'Shit, wolven' Meer niet. Ik zag het roedel ook even door je hoofd spoken, maar toen rende ik het bos al in. Ik hoorde je gillen en niet veel later kwam ik op deze open plek. Om eenlang verhaal kort te maken, ze zijn weg. Ik denk niet dat je het hele verhaal wilt horen- ik schudde snel mijn hoofd- Ik kwam naar jou toe en wilde je eigenlijk meenemen naar Carlisle, maar de wonden, die de wolven hadden toegebracht, waren te ernstig. Ik hoorde je hartslag en ademhaling gewoon met de seconde zwakker worden, net als je gedachtes. Ik wist gewoon dat er niet genoeg tijd was, dus... Ik was in paniek en heb je gebeten." Het laatste mompelde hij. Toen ik de woorden tot me door liet dringen begon ik opeens te grinniken. Edward keek me bezorgd aan, alsof hij bang was dat het gif mijn hersens had aangetast ofzo. Door die uitdrukking werd mijn lachbui nog erger. "Echt weer iets voor mij om op de eerste dag aangevallen te worden door wolven.(zou wel echt iets voor mij zijnxD)" Toen Edward het door had, kreeg hij een lichte grijns op zijn gezicht. "Zullen we gaan?" vroeg hij uiteindelijk. Ik knikte en stond op. Hij stond ook op en trok meteen zijn vest uit. Ik keek hem vaag aan en tooen gebaarde hij naar mijn bovenlichaam. Ik keek naar beneden en zag dat ik alleen nog maar een bh aan had. Grijnzend pakte ik het vest aan en trok hem aan. in een impulsieve bui zette ik een stap naar achtere en hief mijn been op. Voordat Edward doorhad wat ik deed, schopte ik hem zo hard als ik kon tegen zijn borstkas. Hij vloog meters achteruit en knalde tegen een dikke eik die trilde en kraakte van het geweld. Hij gleed op de grond en ik rende naar hem toe, hij keek me verbaasd aan en ik grijnsde. "Ik zei toch dat ik je nog terug zou pakken?" Vroeg ik lachend. Nu kwam ook op zijn gezicht een grijns en hij stond op. Ik wist dat het het ideale moment was om te rennen, dus zette ik me af en schoot weg. Ik rook een geweldige geur die maar een zwak aftreksel was van het bloed op mijn shirt en in het midden van de open plek, wat ik nu met veel succes probeerde te negeren. Ik volgde de geur en pikte mijn shirt ook meteen mee toen ik langs de bosjes rende. Met ingehouden adem rende ik verder tot ik een stem iets hoorde zeggen, ver weg. Ik stopte en rook aan de lucht. Wauw die geur was echt geweldig. Meteen wilde ik er op af rennen tot de geur veranderde. Nu rook hij niet meer eetbaar, nu meer naar bloemen ofzo. Ik glimlachtte even. Een glimlach die verging toen ik een schim langs zag schieten. Edward ging achter de geur aan en ik was de enige die hem kon stoppen.