Dead brings us together 3

That woman
ik ging dan maar mee om haar een plezier te doen. Ze probeerde vanalles om mij aan het lachente brengen maar het lukte niet. De straten, de winkels, alles deed me aan Norwin denken. Hoeveel keer ben ik hier met hem geweest? Bijna maandelijks kwamen we hier. En nu... nu is alles weg, zomaar ineens.

"Kom we gaan iets eten." Ik schrok op uit mijn gedachten en ging gewillig mee. Eenmaal aan het tafeltje en besteld te hebben barstte de bom. Ze kon het niet meer aan dat ik me liet eronderdoor gaan en wou dat ik me hernam. Met me hernemen bedoelde ze dus Norwin vergeten.
"Maar dat kan ik niet en ik wil het niet kunnen! Norwin was mijn grote liefde! We hielde van elkaar!" ik kon het niet meer aan en liep gewoon weg. Ik bleef maar lopen en lopen, ik wist al lang niet meer waar ik was.Ineens struikelde ik over een losliggende tegel en viel met een smak op de grond. Het resultaat: een kapotte broek, 2 bloedende kniëen en schaafwonden.
Ik stond op en stapte gewoon verder tot ik opeens van achter mij iets hoorde.
"Ik heb pleisters en ontsmettingsmiddel." Die stem, ik kende ze wel, het was die van Bill... Bill Kaulitz van Tokio Hotel. Ik draaide me om en zei dat het echt niet nodig was maar dat hielp niet echt.Hij moest en zou me verzorgen. Ik gaf uiteindelijk toe en hij nam me mee naar zijn huis waar hij mij verzorgde. Ik was blijkbaar in zijn straat terecht gekomen.
"Hoe heet je?"
"Lynn."
"Ik weet niet of je het wil vertellen maar waarom heb je geweend? Deed de val dan zoveel pijn?"
Tegen Bill liegen zou erg zijn en dat doe je gewoon niet, dus dan maar eerlijk zijn.
"Nee hooor, dat komt door iets anders."
Bill begon met verzorgen.

Kom je bij mij thuis even langs? Ik moet je iets vragen... X Norwin
Ik las het smsje en stuurde terug dat ik eraan kwam. Ik liep tot bij hem thuis en net voor zijn huis viel ik over mijn eigen voeten. Toen Norwin de deur open deed en zag dat ik gevallen was nam hij direct pleisters en ontsmettingsmiddel.Ik wou het niet maar Norwin hield koppig vol. Uiteindelijk gaf ik hem zijn zin.Als hij gedaan had en alles weg was kwam hij gehurkt voor mij zitten en legde zijn handen op mijn benen; Hij vroeg of het beter ging maar het pikte hevig. Ik zchudde mijn hoofd. Hij beweerde daar een remedie tegen te hebben. ik keek sarcastisch terug en nog geen 2 seconden later kustte hij mij op de mond, de pijn voelde ik niet meer. Na die kus vroeg hij mij zijn vriendin te zijn en natuurlijk heb ik ja geantwoord. Sinds die dag waren we onafscheidelijk... tot 06 augustus dan toch
(Einde flashback)

"Waar denk je aan?" vroeg Bill ongerust toen ik begon te wenen. Ik vertelde hem alles over Norwin, het ongeluk, het shoppen en de val. Het kon toch geen kwaad, Bill zie ik toch nooit meer tenzij op het podium en verder dan TH komt het toch niet als hij het zou aan iemand vertellen.

ik besloot naar Ellen een bericht te sturen om te weten waar ze was.Ze stuurde terug dat ze al thuis was en dat het haar speet.Om haar gerust te stellen stuurde ik dan maar dat het haar vergeven was. Maar toen ik wou vertrekken wist ik niet meer waar ik was.

"Biiil..." vroeg ik zo liefmogelijk,"... ik weet niet waar ik ben, kan jij me naar huis brengen?" vroeg ik verlegen.
"Natuurlijk, geen probleem." Hij bracht me naar huis en ik bedankte hem nog vlug. Ik draaide me om zodat ik naar de voordeur kon gaan maar op dat moment stapte er een vrouw buiten en reed weg. Ze had me niet gezien, maar haar zien was genoeg voor mij. Ik zakte huilend door mijn kniëen.Ik voel een hevige pijn in mijn kniëen maar die was niets vergeleken met de pijn die ik voel in mijn hart door het verlies van Norwin. Bill stapte ongerust uit zijn auto en liep zo snel mogelijk naar mij toe.
"Wat scheelt er?"
"Die vrouw die hier buiten liep en weg reed, het was...."