Hoofdstuk 9

Het rommelde weer, en ik ging op zoek naar de grot waar we sliepen. Het was pikkedonker, en als ik niet beter wist was hier helemaal niemand. Zomaar ergens in de grot sloot ik mijn ogen en zakte weg in een diepe slaap.

De brullende draken vervaagden, maar hun geluid niet. Langzaam werd ik wakker uit mijn droom waarin ik gedwongen was tegen andere draken te vechten, ik voelde de wonden nog zitten.
'Denise, wakker worden,' gilde Eva geschrokken, 'de aarde trilt!'
'Heeft Godess het gedaan?' vroeg kreunend.
'Ik denk het niet' zei Elodie.
'Nou, laten we het uitzoeken' stelde Anika voor.
'Dat wilde ik ook net zeggen,' zeg ik, 'kom, we gaan'
Ik vloog op en verwachtte de anderen al snel, ik had gelijk, want al snel kwamen de anderen naast me vliegen. Ik vloog naar het noorden, geen idee waarom, maar iets zei me dat het moest. Al snel werd me duidelijk waarom. We zaten op een soort reuzenschildpaddraak, dinges... wat het ook was, het was groot, humeurig en het liep, waardoor zijn rug trilde.
'Het is duidelijk' zei Elodien kortaf. De anderen zwegen.
'We moeten terug naar de zuil' zei Eva, alsof ik dat zelf nog niet bedacht had. Om niet zo gemeen over te komen als ik dacht, zei ik maar niks en knikte.
'Vraagje: hoe gaan we daar ooit komen?' vroeg Elodie.
'Volg je hart en je zult er komen' zei Anika. Ik stond versteld, Anika was nooit spiritueel bezig.
'Waar heb je dat vandaan?'
'Een cartoon op TV,' zei ze tot mijn opluchting, 'maar misschien werkt het'