036

De dagen daarop vlogen voorbij, Bella en ik hadden het niet meer over ons project gehad. Volgens mij wil ze het even laten rusten zodat ik het onderwerp vergeet. En dat is trouwens niet het enige over Bella. Ze was gister jarig maar ze had niks, maar dan ook echt niks gezegd op school. Ik vraag me echt af wat er met dat kind mis is hoor. Je verjaardag wil je toch juist bekend maken, lekker veel gefeliciteerd worden, lekker veel cadeautjes en aandacht krijgen. Wat wil je nog meer? Nou ja, ik ga haar zo maar even er mee confronteren op school, ik ben wel benieuwd waarom ze niks erover gezegd heeft. Straks is mijn rare dagdroom uitgekomen en is ze echt door de Cullens aangevallen. Dat zou best geniaal zijn, ook al vind ik Bella nu opzich wel aardig.

"Chris!" riep Sas toen ik het plein op kwam lopen. "Hallo" zei ik grijnzend. "Zijn jullie al verder met het project?" vroeg Sean lachend en hij kwam er ook bij staan. Ik weet het niet, die lach leek een beetje fake. Maar dat zal wel aan mij liggen. "Nope, ik denk dat het een soort van bevlieging was ofzo" zei ik met een grijns. "Aah dus je bent weer uit je ik-vind-bella-aardig fase?" vroeg Sasja blij. "Waar slaat dat nou weer op dan? Ze is best aardig hoor" zei ik verontwaardigd. "Je bent er dus niet uit" mompelde ze. Op dat moment ging de bel dus we liepen met zijn allen naar binnen. Fijn, we hebben mentorles. Dat betekend dat ik naast Bella moet zitten, wat trouwens niet zo erg is. De plaatsen waren allemaal weer verschoven zodat je naast je partner van het project zou komen. Ik ging op mijn plaats zitten en staarde uit het raam. Gelukkig zaten Sasja en Edward voor me, want ik wil nog wel kunnen praten met Sas. Dat van Edward is minder maarja daar moet ik maar mee leven. De klas stroomde langzaam vol en grotendeels was iedereen er al. Iedereen behalve Bella, Edward, Jasper en Alice. Ineens hoorde ik een plof naast me en ik zag Bella zitten. "Goede morgen" fluisterde ik. "Hoi" zei Bella en meer zei ze niet. Ze keek om zich heen en zocht waarschijnlijk Edward of een van de andere Cullens. Ze mompelde wat tegen zichzelf en staarde daarna naar het tafelblad. De rest van de les had ze geen woord meer gezegd, het enige wat ze deed was staren.

"Wat is er met Bella aan de hand?" fluisterde Sasja nieuwsgierig tijdens de pauze. "Ik heb geen idee, ze zegt niks tegen me" mompelde ik. Ik bekeek Bella goed. De bewegingen die ze met haar arm maakte gingen niet zo soepel als normaal, ik ben benieuwd wat er daarmee aan de hand is. Bella keek ineens op en keek me recht in mijn ogen aan. Ik zocht snel een punt om naar te kijken dus ik keek maar naar Sean. Dat had ik beter niet kunnen doen, hij keek me nogal raar aan. "Is er iets?" vroeg ik verbaasd. "Eh nee hoor" mompelde hij. Ik keek hem verbaasd aan en keek daarna naar Sasja. Die haalde haar schouders op als teken dat ze het ook niet wist. Ik keek Sean nog een keer aan en weer had hij zo'n rare blik in zijn ogen. "Serieus, waar heeft iedereen last van vandaag?" zei ik verontwaardigd en ik liep de kantine uit. Waarom moet iedereen ineens zo mysterieus doen? En waarom zijn de Cullens niet op school? Normaal spijbelen ze wel eens een dagje, maar dat is alleen als de zon schijnt. En vandaag, nou ja vandaag schijnt de zon niet echt. Ik liep rustig naar buiten en liep het schoolplein af. Ik liep naar het bos toe en ging op een bankje zitten. Ik voelde de eerste regen druppen al vallen. Fijn, dat kan er ook nog wel bij, alsof ik niet al genoeg aan mijn hoofd heb. "Hee" hoorde ik Sean zeggen. Ik keek verbaasd naar hem. "Wat doe je hier, je hebt toch les?" vroeg ik verbaasd. "Zeg jij, we hebben samen les hoor" zei hij en hij ging naast me zitten. "Het zal wel, maar wat doe je hier?" vroeg ik nog een keer. "Ja nou, eh. Er is toch wel iets" zei hij zacht. Ik keek hem verbaasd aan, waarom zou hij er over liegen? "Nou vertel" mompelde ik. Het voelt niet echt goed aan, de sfeer die hier hangt is nou niet echt leuk ofzo. "Nou, kijk" begon hij. Ik keek hem verwachtingsvol aan. "Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik vind je nog heel leuk maar toch het wil niet" mompelde hij. "Dus je maakt het uit?" vroeg ik. "Sorry" zei Sean zacht en hij liep weg. Ik keek hem even verbaasd na, maar daarna voelde ik me best opgelucht. Oke, ik vond hem heel leuk, maar dat werd ook wel minder. En om heel eerlijk te zijn, diep van binnen houd ik nog steeds van Edward en niemand kan daar wat aan veranderen. Dus ik denk dat het zo wel beter is. Ik stond ook op en liep richting school. Ik kan me niet veroorloven om in het begin van het jaar direct al tig spijbeluren op mijn naam te hebben staan.