New Begin.

Als een reflex greep ik naar mijn mobiel, duwde zijn nummer in en luisterde naar het zachte geluid.
“Moet ik komen?”
Ik gaf geen antwoord op zijn vraag, stelde gewoon die van mij. “Klopt het?”
Ik kon hem bijna voelen knikken terwijl hij naar zijn gsm luisterde. “Jasper wilde hem er niet hebben. Hij wilde de eerste zijn die je zag toen je wakker werd. Hij was bang dat als je Jacob zou zien, je hem zou vergeten…”
Deze keer voelde ik geen medeleven enkel woede, erger dan alles wat ik ooit gevoeld had. “Hoe…”
Een licht geluid weerklonk en een nieuwe stem werd duidelijk, Edward op de achtergrond met een protest.
“Moet ik je komen halen?”
“Hoe kon je zoiets doen Jasper, je weet wat Jake voor me betekend en hem bij me weg houden, me tegen hem opzetten… je hoeft me niet meer te komen halen. Ik blijf hier!”
“Nee, Charlotte wacht… het…” en dan was het stil. Mijn knop hing nog bij de uit-knop, pijnlijk en trillend van woede. “Weet je zeker dat ik je niet moet terug brengen?”
Ik schudde mijn hoofd, voelde weer nieuwe tranen. Ik was zwakker geworden, ik had geen scherp antwoord klaar enkel trillende lippen. “Denk je dat Claire plaats heeft?”
Jacob haalde diep adem en knikte. Ik wist dat hij spijt had, spijt dat hij me gezegd had dat Embry vannacht hier bleef. Anders had ik bij hem kunnen blijven maar een wolf extra vulde het hele huis. Hij legde zijn handen om mijn gezicht heen, deed me hem aankijken. “Niet te geloven dat ik dit zeg maar… hij deed het uit liefde…”
Ik schudde hem me af, wilde het niet horen. “Wat als ik kwaad was geworden was en je nooit meer wou zien, Jake? Zou je het hem dan ook vergeven hebben?”
Hij schudde langzaam zijn hoofd, wetend dat ik weer gelijk had. “Ik wil nooit meer terug, nooit!”
De stilte kwam terug, sloop over ons heen en stopte ideeën in mijn hoofd. Ik boog naar voor en kuste zijn lippen, voor de allereerste keer. Voelde de warmte in plaats van de snijdend kou die Jasper had. Zijn armen gleden om mijn middel heen en trokken me dichter. Geen idee wat ik dacht maar het voelde als een afgesloten hoofdstuk, eindelijk vrij van voorwaarden. Het voelde goed, beter dan bij Jasper op een manier die ik niet begreep. Ik hoede niet te veranderen en kon bij hem blijven. Ik hoefde niets op te geven en ik hoefde nooit meer bang te zijn om gevaar te lopen. Ik zou Edward ook niet opgeven, want hij was en bleef mijn beste vriend. Het voelde als eindelijk kunnen ademhalen na jaren onder water te hebben geleefd, eindelijk het licht zien na een duistere tijd. In mijn achterhoofd was dit precies wat ik wilde en niet meer wat ik dacht te willen. Ik wilde Jacob, meer dan alles. Ik wist dat hij me geen pijn zou doen, nooit meer. Ik haalde mijn lippen van die van hem en staarde hem in de ogen. Ze leken verdwaasd, zoekend naar adem en woorden die iets konden verklaren. Misschien wilde hij me wel niet meer, misschien had ik alles al verprutst. “Ik wil bij jou blijven,” zei ik zacht. De verwarring werd nog duidelijker maar hij glimlachte wel, duidelijk en trots.
“Mag dat?”
“Van ons wel…” zie een stem aan de deur. Ik keek om, zag Billy met de andere jongens van het pack aan zijn zijde. “Jake, kan je me naar Jasper brengen…” fronste ik, zelf in de war door de verandering.
“Ja, natuurlijk…” zei hij en stond op, zorgde ervoor dat ik niet viel. “Ik denk dat ik een einde moet maken aan iets…”
De andere grijnsde goedkeurend, hun tanden blinkend in het licht van de maan. Ik wist dat dit moeilijk zou worden maar het enige wat ik kon denken was dat ik niet meer van Jasper hield. Door hem was ik misschien Jake verloren en dat idee kon ik niet aan, ik had hem nodig, meer dan ooit tevoren. Ik hield Jake’s hand vast, haalde diep adem en liep met hem mee naar de wagen… op weg naar een ander einde of een nieuwe begin.