True....

De stilte bleef niet lang, alsof iets ons verplichte om te blijven praten. We spraken over alles en niets maar een ding was wel duidelijk, iets sneed door onze vriendschap. Ik wilde het hem vragen maar vond de woorden niet en toen alles klaar lag en de zon verscholen zat achter de bomen waren er te veel mensen. Quil en Jake zaten elk aan een zijde van me, Claire op mijn schoot zodat ze alles goed kon volgen. Billy lachte bijna de hele tijd door, alsof hij helemaal geen zorgen meer had. Ik bleef gefascineerd naar hem kijken tot hij het merkte en ik snel bij hem weg keek en met Claire sprak. Ook zij had een sierlijke glimlach om haar lippen, tekens dat ze later ook beeldschoon zou zijn. Misschien geen Rosalie, maar wie kon daar nou weer tegen op. Ze stelde bijzonder veel vragen, over onderwerpen waar ze nog niet aan zou moeten denken. Zoals of ze net als Quil zou worden, een wolf. Ze vroeg me hoe het was om bij vampieren te leven en om van een te houden. Ik wist niet goed hoe ik ze moest beantwoorden maar Quil redde me vaak door in mijn plaats te antwoorden. Ik keek hem vragend aan, een blik die hij makkelijk kon doorgronden en beantwoorden. “Ze luisterde vaak mee als we praten…”
Ik knikte begrijpend, maar eerlijk gezegd begreep ik er niets van. Ze was te jong om zich zorgen te maken. Ze moest zorgeloos zijn en doen waar ze zin in had, voor zolang haar leeftijd het toeliet. Ze vertelde me over haar eerste schooldagen en over de jongens op school, die haar duidelijk wel boeide. Ik kon het niet laten om soms een blik op Quil te werpen maar hij leek er geen problemen mee te hebben, wetend dat ze later toch voor hem zou kiezen. Het makkelijke aan ingeprent zijn. Wat er ook gebeurde en hoe de wereld ook draaide, ze zou voor hem kiezen. “Hoe voel je je?” vroeg Jacob na een lange stilte tussen ons. Alles was aan bod geweest, behalve dat kleine deel dat met mijn geweten speelde. Als hij echt mijn vriend was, waarom is hij dan nooit bij me geweest. Ik dacht aan wat Jasper me zei, dat ik er beter niet over kon beginnen maar als ik het niet deed… dan zou ik het ook nooit weten. Ik moest hem vragen, maar niet met al die mensen. Of misschien wel. Als hij kwaad werd dan was ik veilig bij Quil in de anderen maar dit was niet aan hen, dit was iets tussen ons. Ik gaf Claire aan Quil, knikte kort en nam Jake’s hand in die van mij, trok hem mee naar de garage. Het was er donker en stil, maar het voelde goed omdat ik wist dat hij er was. Ik hoorde zijn zachte ademhaling en de warmte die hij door de kilte liet gaan. Voor ik sprak sloeg ik eerst mijn armen om hem heen, zocht naar een manier om alles beter te maken en het niet te vragen.
“Is alles goed?” vroeg hij zacht. Hij duwde me een stukje van zich af en staarde me in de ogen, zocht naar de reden van mijn aanhankelijkheid. “Ja, het is gewoon…”
Ik zuchtte alle resterende lucht uit, vulde mijn longen met verse lucht en mijn hart met moed. “Waarom ben je me nooit komen bezoeken…”
Ik zag het bruin van zijn ogen oplichten als vuur, kleine vlammen die door mijn ziel heen brandde. “Wie zei dat ik dat niet gedaan heb?”
Ik fronste, voelde de verwarring door mijn hoofd gaan. Was hij dan wel bij me geweest? Edward!?
Het werd even stil en zijn ademhaling verzachtte en beetje.
“Jasper zei dat je nooit in mijn kamer was geweest, dat dat iets betekende over onze vriendschap…”
Zijn armen liet en me los en zijn lichaam trilde voelbaar. Ik strompelde achteruit, klemde mijn handen aan zijn wagen vast als steun. Het geluid van zijn ademhaling was weer duidelijk hoorbaar en de angst zei tegen me dat ik moest rennen. Hij mompelde tegen zichzelf, iets wat leek op ‘bloedzuiger…’
“Jake, ben je bij me geweest?”
Het werd even stil en dan was er een oorverdovende knal. Ik zakte door mijn knieën, voelde mijn ademhaling en hart razen van angst. Tranen leken te willen vallen en dan was de stilte weer. Ik bleef kompleet stil, probeerde niet te huilen terwijl hij me nog kon zien maar de laatste seconde waren moeilijk en ik verloor mijn kracht. Het voelde vreemd, ik huilde niet van verdriet maar puur van angst. Ik gaf een korte gil toen een hand me vastgreep, vocht tegen zijn kracht en smeekte hem om te laten gaan. Zijn grip loste niet maar werd welverdraagzaam, zachter. Ik deed mijn ogen weer open, staarde door tranen heen naar zijn harde blik die langzaam terug kleurde naar de oude lieve Jacob.
“Het spijt me…” fluisterde hij en sloeg zijn armen beschermend om me heen. Ik snikte in zijn armen, probeerde niet meer bang van hem te zijn maar zag dan wat hem rustig had gemaakt. 4 gedaantes zaten verscholen in de nacht, afwachtend en klaar om in actie te komen als hij te ver ging.
Het duurde even voor ik mijn kracht terug kreeg en ik hem terug kon aankijken zonder te willen rennen.
“Wat was er dan?”
Hij haalde diep adem en maakt zichzelf nog meer rustig voor hij me in de ogen keek. “Ik ben wel 10 keer bij je langs geweest maar Jasper liet me er niet in, pas toen Edward bij je was mocht ik naar binnen maar enkel voor een paar korte minuten, zodat Jasper het niet zou merken…”
Mijn gedachten liepen vast, raakte verwikkeld door de verandering van woorden.