000

“Waar blijft ze nou! Daisy had hier al lang moeten zijn!”
“Ik begin alvast aan de pizza hoor!” riep Lizz vanuit de keuken. Jade en Melody snelden zich ook naar de keuken. Isabel wilde net de rest volgen wanneer de deurbel ging.
“Sorry, maar mijn moeder had opeens dienst, dus moest ik nieuw vervoer regelen.” Vanuit de keuken kwam een kabaal dat ‘hey Daisy!’ moest voorstellen.
“Kon je niet op de fiets?” vroeg Isabel.
“Nee, mijn band is lek en hij staat ook nog bij m’n vader.”

“Iel! Wat is dit?”
“Haha, geef maar hier, dat is ansjovis”, antwoordde Jade.
“Hey meiden”, begon Lizz, “Heb ik al vertelt over afgelopen dinsdag?” Waar Daisy op reageerde met; “Bedoel je dat belachelijke hoge cijfer van je op wiskunde, ja dat had je al verteld!”
“Nee, nee”, grijnsde Lizz terug.
“Nou vertel dan, ik was dinsdag ziek, dus vertel!” drong Isabel aan, die al een beetje ongeduldig begon te worden.

“Toen ik naar huis fietste, weet je wel, langs dat ene huis…”
“Dat spookhuis”, vroeg Melody zonder enige emotie in haar stem, maar haar grote ogen verraadden dat ze het daar niet pluis vond.
“Tss, daar geloof je toch niet in! Maar wat is daar dan mee”, katte Daisy de rest af.
“Jij niet dan?” verdedigde Jade.
“…Maar, in ieder geval, ik dacht dat het huis al jaren leeg stond.”
“Wat weet jij wat wij niet weten”, zei Isabel die ook nieuwsgierig begon te worden. Lizz liet het een paar momenten stil, ze genoot van de aandacht, van de spanning.

“AAH!” de meiden gilden. De deur ging met een ruk open.
"Wow, rustig, ik wilde jullie niet laten schrikken. Ik kom alleen even zeggen dat ik thuis ben. Vinden jullie het gek dat jullie schrikken als het hier zo pikkedonker is! Zijn jullie griezelverhalen aan het vertellen of zo?" Dat was Dylan, Lizz haar tweelingbroer. Terwijl Jade en Isabel hier en daar een extra lampje aandeden, probeerde Lizz Dylan weg te werken.

“Maar vertel verder”, hoorde je Melody zeggen met haar mond vol met pizza.
“Je gaat toch niet vertellen dat je gelooft dat Lizz een spook heeft gezien, of wel?”
“Heb ik dat ooit gezegd?” Lizz keek Daisy verontwaardigd en lichtelijk geïrriteerd aan.
“Vertel nou maar gewoon verder”, zei Isabel. Lizz fluisterde nu; “Erik…”
“Welke Erik? Die uit onze klas?”
“Vast wel, anders vertelde Lizz het nu toch niet?” grijnsde Jade.
“Ja, Erik uit onze klas.” Lizz praatte nu langzaam en zachtjes om de spanning op te voeren.
“Jullie weten toch dat hij altijd zo vaag doet over zijn leven naast school?”
“Ja”, stemde iedereen in.
“Nou… ik zag hem daar.”
“Dat meen je niet! Tss, iedereen loopt wel eens in die straat, op bijgelovige mietjes na!” Daisy was een beetje boos om het overdreven gedoe.

“Nee, dat bedoel ik niet, ik bedoel, ik zag hem daar naar binnen gaan…”