Because you were/are special to us/me (FTSK) 4

“We hebben voor jou spaghetti besteld, is dat goed? “vraagt mijn vader als ik aan tafel zit. “Ja hoor.” Zeg ik. “anders mocht je nog verandren.” Moeit mijn moeder zich. “Waar ben je naartoe geweest?” Het lijkt erop dat haar kruisverhoor gestart is. “Ben je met Kyle gaan praten? Is alles terug in orde?” ratelt ze. “Ik ben naar buiten gegaan en heb me uit Kyle zijn buurt gezet, hij zat constant naar mij te kijken, ik heb hem gevraagd wat zijn probleem was en dan excuseerde hij zich voor gisteren. Hij gaat me bewijzen dat hij echt die lieve en grappige jongen is die ik dacht dat hij was.” Vertel ik haar in het kort. “Binnenkort verkeert ze met Kyle, let op mijn woorden.” Begint mijn moeder te fantaseren. “Dringt het wel tot je door dat hij hier woont en ik in België?” vraag ik haar geïrriteerd.

“Wij gaan naar het zwembad, kom je mee?” stelt mijn vader voor. “Ik dacht nog even naar het skatepark te gaan.” Antwoord ik. “Oké, wil je om 10 uur ten laatste terug zijn?” Ik knik. Dat wil zeggen dat ik nog 2.30 uur kan skaten.

“Hey Caleb. Ik ben Elisa.” Begroet ik Caleb in het skatepark. “Hey, jou heb ik hier nog niet gezien. Vanwaar ben je?” begroet hij me. “België, maar dat betekent niet dat ik niet weet dat je van Forever The Sickest Kids bent.” Met dat antwoord moet hij lachen. “Ik logeer in het hotel hier verderop. Als je ooit eens wil langskomen moet je de weg maar vragen aan Kyle, Jonathan of Austin. “ ga ik verder. “zal ik zeker eens doen.” Lacht hij. “Daar hou ik je aan.” Antwoord ik terug en begin te skaten.

“Ze is best goed.” Hoor ik iemand zeggen. “Ze kan er wel wat van.” Hoor ik iemand anders zeggen. “Wie is ze?” vraagt er iemand anders. “Ze heet Elisa, ze komt van België” hoor ik Caleb zeggen. Als ik ermee stop, voor vandaag dan toch, kijk ik wie er stond te kijken naar mij. Het zijn Marc, Kent en één van de jongens uit de discotheek. “Zo, ik wist niet dat je skate.” Zegt die jongen van de discotheek. “Er is veel dat je nog niet weet van mij.” Antwoord ik hem alchend. “Hey, ik ben Marc en dat is Kent.” Stelt Marc zich voor. “Dat wist ik al hoor, ik luisterde hele dag naar jullie muziek.” Laat ik hem even weten. “Jongens, ik moet ervandoor. Hopelijk tot nog eens.” Ik zwaai even naar hun en skate naar het hotel.

Na noge even met mijn ouders gepraat te hebebn ga ik naar mijn kamer. Ik zet mijn mp3 op luidspreker, zet een leidje van Forever The Sickest Kids op en begin een boek te lezen. Ineens wordt er op mijn deur geklopt. “De deur is los, kom maar binnen.” Roep ik maar er gebeurd neits. Ik heb nu echt geen zin in stomme spelletjes dat iemand op een deur klopt en dan wegloopt, denk ik terwijl ik naar de deur ga. Met een zwaai trek ik ze open, klaar om een donderpreek te geven maar die is helemaal niet nodig. Kyle, Jonathan, Caleb, Kent, Marc en Austin staan voor mijn deur. “Ik zei je toch dat ik iedereen ging meebrengen naar het hotel voor handtekeningen, knuffels en foto’s” zegt Kyle. “Je bent een schat.” Zeg ik blij en omhels hem. “Komen jullie maar binnen.” Beid ik hen aan. “Hoe wist je welke kamer ik had?” vraag ik nieuwsgierig. “Je moeder was deze ochtend bij mij komen zitten en ze had gezegd dat ik altijd bij haar mijn hart kon luchten. Ze gaf me haar kamernummer. Toen ze jou zag afkomen met Jonathan en Austin zei ze dat ik misschien ebter mijn hart kon luchten bij jou en ook van jou gaf ze het kamernummer.” Legt Kyle uit. “Zullen we foto’s trekken en fun maken?” stelt Kent voor. “Let the fun begin.” Zegt Caleb lachend. De jongens gaan samen staan en trekken gekke bekken, doen alsof ze op elkaar gaanslaan,… “Komaan, nu met jou erbij.” Zegt Marc,. Ik stel de camera in en ga tussen hen staan. Ineens hangt Kent me over zijn schouder, opnieuw wordt er een foto getrokken. Daarna trekken we foto’s van 1 van de jongens met mij en daarna de jongens elk apart. Lachend bekijken we de resultaten. Ik krijg van elk nog een handtekening en als ze vertrekken krijg ik nog een knuffel.

“Morgen sta ik weer voor je deur.” Zegt Kyle serieus maar ik heb eerder het gevoel dat ik hem voor de rest van de vakantie niet meer zal zien. “Vanwaar dat droevig snoetje? Je bent heus nog niet van me af hoor.” Verzekert hij me. “Ik weet het niet. Ik heb een slecht voorgevoel en dat verontrust me.” Geef ik toe. “Er gebeurd niets vanavond, ik beloof het je.” Kyle wordt geroepen. “Kom je nog? Je ziet haar morgen wel hoor. Ik zal jullie eventjes helpen. Jullie gaan morgen om 11.00 uur gewoon aan het skatepark afspreken.” Zegt Jonathan ongeduldig. “Morgen om 10.00 uur sta ik aan je deur.” Bevestigd hij, hij zwaait nog eens en gaat weg. Ik doe een slaapkleedje aan en kruip in bed.

De volgende ochtend wordt ik wakker om half 10. Snel spring ik onder de douche. Als ik klaar ben en de badkamer uitloop is het net 10.00 uur. “Hello Kyle.” Zeg ik vrolijk wanneer ik de deur open omdat er iemand op klopte. “Jij hebt je gisteren goed geamusseerd.” Het zijn mijn ouders die voor mijn deur staan. “Ja, hebben jullie Kyle al gezien?” ze schudden hun hoofden. “Kom je meen aar beneden, we gaan eten.” Stelt mijn moeder voor. “Ik schrijf nog even een papiertje voor Kyle.” Mijn ouders knikken en gaan naar de eetzaal. Ik schrijf vlug een papiertje dat ik in de eetzal zit en vertrek.