6.4 The last fight

De pauze was nog niet voorbij en ik en Aliance waren eigenlijk gedwongen bij elkaar te gaan zitten in de kantine. Alle tafels waren bezet en met onze reputatie... Tsjah, dan waren mensen niet echt van plan te vragen of je gezellig naast ze kwam zitten. Als we langsliepen gingen mensen breeduit zitten, tassen werden op stoelen gegooid. Niemand durfde het in ons gezicht te zeggen dat we er niet bij mochten komen zitten. Maar oké, ik en Aliance zaten dus super gezellig naast elkaar te kletsen! Not! We konden in elkaars ogen zien dat we beide voor het negeren plan gingen. We zaten beide in totale stilte, met onze armen over elkaar. De conciërge kwam ineens met een grijns bij ons staan. Met een zuur gezicht keek ik hem even aan, maar daarna staarde ik al snel weer vooruit met mijn stalen gezicht.
'Dus dames, al vriendinnen?' glimlachte hij. Hij had net zoveel vertrouwen in ons als de rest. Maar ik ging niet nog eens de fout in. Ik zou het dit keer volhouden! Alles wat ze nu fout deed in mijn ogen, daar pakte ik haar vólgende week wel voor terug. Dat viel buiten de weddenschap.
'Geen kans.' siste Aliance naar de conciërge en ik schudde mijn hoofd ook nog even voor extra bevestiging. Zijn glimlach werd groter.
'Jullie weten dat jullie aardig voor elkaar moeten zijn, toch?' vroeg hij. Ik en Aliance knikten zuur.
'Dit is niet echt aardig, hoe jullie nu tegen elkaar doen.' zei hij. Ik fronste.
'Ik hoorde de optie negeren in de voorwaarden van de directeur.' zei ik fel. Hij knikte.
'Dat klopt. Maar jullie negeren elkaar niet echt op een bepaald aardige manier.' zei hij. Oké, was ik nu zo dom, of was die man niet goed wijs?! Negeren is niet aardig. Dus dat kan je niet op een aardige manier doen?!
'Kunt u ons niet gewoon met rust laten?' bromde Aliance. Hij schudde lachend zijn hoofd.
'Ik moet jullie in de gaten houden en als jullie niet lief - kots, lief?! Het was officieel, ik was niet dom, die man was niet wijs! - voor elkaar zijn dan ben ik genoodzaakt dit te melden bij de directeur.' zei hij. Het was even stil. Begreep ik het nou goed? Moest ik met Aliance gaan praten? Waarover zou dat gesprek dan moeten gaan?! Ik fronste.
'U zei dat we mochten negeren, toch?' checkte ik. Hij knikte. 'Maar het moest op een aardige manier?' weer knikte hij. Ik dacht even na en grinnikte toen.
'Nou laat maar zien.' zei ik lachend. Hij keek me vragend aan. Ik zuchtte.
'Hoe je iemand aardig negeert.' maakte ik het hem nog even duidelijk. Hij begon te lachen en mijn goede bui verdween meteen. Dat kon niks goeds betekenen.
'Dat is onmogelijk!' zei hij met tranen in zijn ogen van het lachen. Oké, ik was weer eens naïef geweest! Ik wist wel dat ik niet dom was!
'Maar u zei net nog dat we wel mochten negeren...' zei Aliance verward. Hij haalde zijn schouders op.
'Mijn fout, het mag dus blijkbaar niet, ik kan het wel checken bij de directeur, maar ik denk dat hij het met me eens is.' zei hij. Hij ging dat echt niet checken bij de directeur. Geen kans. Ik en Aliance keken hem chagrijnig aan. Hij mocht nu wel weer vertrekken.
'Hé, ik ben ook maar een mens, ik maak ook fouten.' zei hij laconiek. Ik zuchtte.
'Dus zo bent u conciërge geworden.' mompelde ik.
'Pardon?!' vroeg de conciërge meteen. Aliance begon naast me zacht te grinniken.
'Niks hoor!' zei ik snel en ik zette een onschuldig gezichtje op. Hij zuchtte.
'Nou, succes dames! En onthoud, aardig voor elkaar zijn!' na dat gezegd te hebben liep hij weg. Terug naar zijn hok. Ik en Aliance waren weer alleen, en Aliance was nog steeds zachtjes aan het lachen. Ik keek haar fronsend aan.
'Zelfs ik moet toegeven dat die best wel goed was.' zei ze schouderophalend. Ik knikte, en daarna keken we beide weer vooruit.
'Dus...' begon ik terwijl ik naar mijn handen keek. Verbaast keek Aliance me aan.
'Hoe gaan we dit aanpakken?' vroeg ik uiteindelijk. Ze haalde haar schouders op.
'Negeren.' antwoorde ze bot. Ik schudde mijn hoofd en keek de kantine door. Iedereen staarde naar ons.
'Er is een kans dat negeren dus ook niet mag, en no way dat het risico neem om zo de weddenschap te verliezen!' zei ik geïrriteerd. Aliance zuchtte en knikte.
'Dus hoe gaan we dit aanpakken?' vroeg ik nog eens.
'Geen idee.' antwoorde ze.
'Nee, daar hebben we veel aan mevrouw het genie' zei ik geërgerd. Ze keek me fronsend aan.
'Sorry automatisme...' zei ik snel. Ze knikte nog steeds fronsend. Het bleef heel lang stil.
'Wat zijn we eigenlijk triest.' zei Aliance opeens.
'Wat?' vroeg ik verbaast. Aliance haalde haar schouders op.
'Ik bedoel maar, we kunnen niet eens doen alsof we elkaar mogen.' zei ze. Daar dacht ik even over na. Misschien was dat de oplossing...?
'Dat is het!' zei ik vrolijk, 'We hoeven niet echt aardig tegen elkaar te doen, het moet gewoon lijken alsof we elkaar mogen.' zei ik. Aliance deed een spottend lachje.
'Denk je nou echt dat dat gaat lukken miss meesterbrein?' zei ze bot erachteraan. Ik keek haar geërgerd aan en slikte mijn weerwoord weg.
'Automatisme?' zei Aliance met een onschuldig gezichtje. Ik zuchtte nog eens diep.
'Nou jou beurt, verzin maar wat.' zei ik. Het werd weer stil aan tafel. Aliance zuchtte.
'Vooruit, het valt te proberen.' zei ze uiteindelijk. Ik grinnikte.
'Je wist zelf niks beters?' gokte ik. Ze tuitte haar lippen.
'Dat heb ik niet gezegd!' verdedigde ze haar zelf. Ik begon te lachen.
'Hoeft ook niet.' antwoorde ik. De bel ging en meteen kwam er nog meer meer lawaai als eerst in de kantine. Ik stond langzaam op. Aliance bleef zitten.
'Wat heb jij nu?' vroeg ik. Ze stond ook langzaam op en keek me aan.
'Kan het je ook maar iets schelen wat ik nu heb?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.
'Helemaal niets.' zei ik grinnikten. Zachtjes schudde ze lachend haar hoofd.
'Iets van Engels.' gokte ze, 'Jij?' vroeg ze.
'Kan je het ook maar iets schelen wat ik nu heb?' herhaalde ik haar. Ze begon te lachen en schudde haar hoofd.
'Helemaal niets.' antwoorde ze.