Hoofdstuk 1

Remus POV.
Het was stil. De hele orde was bijeengekomen op grimbaudplein 12 maar niemand had iets te melden. Harry en de anderen waren weer op school en jij zat hier in de ondraagelijke stilte. Je voelde je leeg. Je was nog de enige die over was op Peter na, maar hij was een verrader. Het leek alsof een mes in je werd gestoken met die gedachte. James dood, en nu Sirius. Je kon wel janken, dat had je ook gedaan maar niet in het bij zijn van anderen. Je keek de groep rond. Je wou weten wat de andere dachten. Helaas je kon geen gedachtes lezen. Zomaar uit het niets stond je op. "Ik- Ik moet er echt even tussen uit!" Je voelde hoe de ogen van iedereen op je rug brandde toen je weg liep maar het kon je niks schelen. Je liep naar buiten en liep naar het parkje verderop en ging op het eerste bankje zitten die je tegenkwam. Een tijde zat je stil naar van alles te staren tot je opeens je naam hoorde. "Remus, ben jij dat?" Je draaide je om en keek in het gezicht van... "Stacey? Ben jij het?" Je stond op en liep er op af. "Remus hoe lang is het wel niet geleden dat wij elkaar zagen?" Treurig keek je naar de grond en zuchtte diep. "Sinds de trouwerij van James en Lily. De dag erna hadden Sirius en jij ruzie." Je klonk trillerig en het verdriet was duidelijk in je stem te horen. "Het spijt me Remus. Maar ik ben voor een reden naar Londen gekomen." "Waarom heb je Frankrijk verlaten?" "Me dochter ging vragen stellen."Je keek haar verward aan. "Oke. Wacht even. Dochter?" Ze knikte even. "Wat ging je dochter vragen stellen?" "Ze wou weten wie haar vader is." "Dus ik neem aan dat je opzoek bent?" "Ja, en ik dacht dat jij me misschien zou kunnen helpen." Je keek haar afwachtend aan en toen je geen antwoord kreeg begon je zelf maar te vragen. "Helpen met wat?" "Haar vader is Sirius Remus. Ik weet dat die gevlucht is maar ik weet ook dat jij weet waar hij is." Treurig keek je naar de grond. "Je weet het niet Remus of wel?" Je knikte even snel. "Ja ik weet waar hij is. Maar ik kan je niet naar hem brengen." "Remus het gaat over mijn dochter! Zijn dochter ze heeft het recht om..." "Hij is dood!" Je keek haar aan en zag verwarring in haar ogen. "Hoelang al?" Je stond op en keek haar aan. "Dit is niet de plek om te praten. Maar eerst wil ik weten kan je geheimen houden?" "Remus gaat dit weer over Jeweetwel?" Je knikte enkel en wachtte op antwoord. "Ik kan me mond houden." "Waar is je dochter nu?" "Christina is op onze kamer in de lekke ketel." "Zullen we haar eerst maar halen dan?" Ze knikte en jullie verdwijnselde naar de drie bezemstelen.