002 At first sight

Ongeduldig tikte ik met mijn nagels op de glazen tafel. De coach van het Spaanse elftal zou toch wel beter moeten weten dan iemand zo lang te laten wachten, ik zat hier al een kwartier alleen. Ik zuchtte en keek naar de muur naast me die vol foto's hing. Ik zag foto's van doorheen de jaren tot op het hoogte punt van Spaanse voetbal, een foto van het Spaanse team dat de wereldbeker in de lucht houdt. 'Mevrouw Dawson?' Ik keek op, de dame die me daarnet hartelijk had ontvangen en me een koffie had aangeboden stond weer voor me. 'Meneer del Bosque kan u nu ontvangen.' zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze leidde me door een glazen deur waar een oudere man op me zat te wachten. 'Loran Dawson, fijn dat je er bent' hij stak zijn hand naar me uit. 'Het genoegen is wederzijds, meneer del Bosque.' 'U mag Vincente zeggen.' Ik knikte. 'Gaat u zitten.' Hij wees naar een van de lederen stoeltjes die voor zijn bureau stonden. Ik ga tegenover hem zitten en kijk hem vragend aan. 'Hoelang bent u eigenlijk van plan om ons te volgen?' 'drie maanden normaal' antwoord ik hem. 'Goed, de spelers zien er naar uit om je te ontmoeten. We hebben al veel van je gehoord.' Ik glimlach. 'Je staat vast te popelen om hen ook te zien, laten we naar het veld gaan. Ze zijn net begonnen met trainen.' Ik knik.

Vincente stond op en ik volgde zijn voorbeeld. De coach leidde me naar een groot voetbalveld waar verschillende voetballers aan het pompen waren. Hij baasde luid op zijn fluitje en riep de jongens om even naar hier te komen.
Ze luisterde naar hem alsof ze gedrilde honden waren. 'Jongens, dit is Loran Dawsom.' Verschillende reacties. Sommige keken me verlekkerd aan, andere lachte gewoon vriendelijk. 'De volgende maanden gaan jullie haar vaker zien.' Meteen hoorde ik een paar van hen fluisteren naar hun één van hun vrienden. Ik bekeek ze één voor één. Een jongen met bruine korte haren en een mooie lach sprong er meteen uit. Hij sprak me meteen aan. 'Jullie gaan haar niet alleen hier zien, maar met een paar spelers zal ze ook mee jullie echte leven in gaan.' En meteen zette ze hun allerliefste glimlach naar me op. 'Villa, Torres, Ramos, Cesc en Alonso' Hun hoofden draaide naar de coach. 'Jullie hebben het genoegen om haar mee op stap te nemen en laten inwonen' Hun gezichten klaarde helemaal op, tegenover die van de anderen. 'En nu, verder trainen' zei hij en klapte één keer in zijn handen.

Wéér luisterde de jongens perfect, behalve één jongen niet. Hij liep in de tegenovergestelde richting, recht op mij af. Een grote grijns sierde zijn lippen. Al snel stond hij zo goed als tegen mijn lichaam geplakt. 'Sergio Ramos.' grijnsde hij terwijl hij zijn hand uitstak om zich voor te stellen. Ik nam een stap achteruit om weer wat ruimte te hebben, maar toch glimlachte ik vriendelijk terug. 'Loran' zei ik terwijl ik zijn hand aan nam. Liefelijk gaf hij er een kusje op. 'Ramos, genoeg gevleid. Terug het veld op!' Hij gaf me nog een knipoog en draaide zich toen om, om de andere jongens te vergezellen. De coach kwam weer naar mij. 'Laten we het schema uitwerken.' Ik knikte zwijgzaam.